Zmiany terytorialne Danii

W moim wypracowaniu zajmę się zmianami terytorialnymi Danii, które zaistniały miedzy X a XX wiekiem na terenach dzisiejszych Niemiec, Danii, Norwegii, Szwecji, Anglii, Polski, Estonii, Litwy, Wysp Owczych, Grenlandii, Islandii oraz Morza Bałtyckiego i Północnego. Zmiany terytorialne królestwa Danii przedstawię w chyba najbardziej wyrazisty sposób czyli: wypisanymi chronologicznie datami z krótkimi opisami.

1 połowa X wieku – istniało wiele małych państewek na terenie obecnej Danii, które zjednoczył Grom Stary. Dania obejmowała: Płw. Jutlandzki włącznie z sąsiednimi wyspami (Zelandia, Lolland, Fionia, Ærø, Sansø, Longland, Anholt, Læsø, Mors, Fanø, Rømø oraz wiele innych małych wysepek) i południową cześć Płw. Skandynawskiego (Skania, Halland, Belkinge)
X-XI wiek – królowie duńscy kilkakrotnie narzucali zwierzchnictwo ziemiom norweskim
1016 – 1035 - Dania była w posiadaniu wysp brytyjskich
2 połowa XII wieku – Dania rozpoczęła ekspansję na południowe wybrzeża Morza Bałtyckiego w wyniku której podbiła ziemie od ujścia Łaby po Estonię
1227 – klęska Duńczyków w bitwie pod Bornhved z koalicją księstw i miast północnoniemieckich, utracili posiadłości na południu wybrzeża Morza Bałtyckiego
1346 – królestwo sprzedało Estonię krzyżakom
1380 – unia personalna z Norwegią
1389 – unia personalna ze Szwecją
1397 – zawarto unię kalmarską trzech państw Skandynawskich, mimo walk Danii ze Szwecją unia przetrwała z przerwami do 1523, w związku z Danią pozostała jeszcze Norwegia
1460 – unia personalna Danii z Szlezwikiem i Holsztynem
1537 – Norwegia została przekształcona w prowincję Królestwa Danii
1643 – 1645 – wojna duńsko – szwedzka w wyniku której Dania utraciła Gotlandię, Ozylię, Halland oraz prowincję norweską. Zrezygnowała z pobierania ceł od statków Szwedzkich w cieśninie Sund.
1657 – 1658 – wojna duńsko – szwedzka – Dania utraciła 2 prowincje: Skanię, Belkinge oraz 3 wyspy: Bohus, Bornholm i Trondheim (te dwie ostatnie zostały zwrócone Danii w 1660 roku na mocy pokoju w Kopenhadze)
1719 – pokój w Sztokholmie kończący wojnę północną na mocy którego Dania otrzymała prawa do księstwa holsztyńskogottorpskiego
1814 – pokój między Anglią i Szwecją a Danią na mocy którego Dania przekazała Anglii wyspę Helgoland, a Szwecji – Norwegię, odzyskała kolonie zagarnięte przez Wielką Brytanię oraz otrzymała szwedzką część Pomorza Zachodniego
1815 – na kongresie wiedeńskim Dania wymieniła z Prusami Pomorze Zachodnie na Lauenburg
1864 – wojna Prus i Austrii z Danią zakończyła się utratą Szlezwiku i Holszytna
1918 – Islandia uzyskała niepodległość, lecz pozostała w unii personalnej z Danią
1920 – w wyniku plebiscytu przyłączono północny Szlezwik
1940 – 1945 – pod okupacją niemiecką
1944 – Islandia zerwała unię z Danią
1948 – Dania przyznała autonomię Wyspom Owczym
1979 – autonomię uzyskała Grenlandia

Jak widać na początku istnienia, Dania zdobywała coraz to nowsze ziemie, powiększając tym samym swoją potęgę, lecz w 2 połowie XVII wieku zaczęła tracić swoją silną pozycję, a zarazem tracić ziemie. Obszar Królestwa Duńskiego był bardzo zróżnicowany na przełomie tego tysiąclecia.