Dlaczego człowiek chciałby uciec z utopii?

Utopia nie jest możliwym do zaakceptowania rozwiązaniem dla życia człowieka, ponieważ idea społeczeństwa doskonałego jest w gruncie rzeczy niezgodna z istotą natury ludzkiej. Naturalnym odruchem myślącej istoty, jaką jest człowiek, jest dążenie do zmian w życiu, ulepszanie go na swój sposób poprzez rozwiązywanie kolejnych problemów, zadawanie pytań i szukanie na nie odpowiedzi. Cel, do jakiego się dąży, nadaje sens życiu. Bez niego było by ono nudne i nie sprawiałoby satysfakcji a także z pewnością pozbawiłoby człowieka wielu szczęśliwych chwil związanych z wykonaniem wyznaczonego sobie zadania. Jednak w systemie utopijnym nie ma miejsca na pytania i na problemy, które mogłyby być rozwiązywane. Tam ustrój nie pozwala obywatelom na dokonywanie zmian, nie ma możliwości rozwijania się poprzez przezwyciężanie coraz to nowych przeciwności losu.
Z wiersza Wisławy Szymborskiej ,,Utopia” wynika, że ludzie mając do wyboru zwyczajne życie pełne problemów, oraz pozornie idealne wybraliby to pierwsze. Wiersz Szymborskiej jest pełen przenośni i metafor opisujących świat utopii i wszystkie jego pozorne atrakcje: ,,Krzaki aż się uginają od odpowiedzi”, „Olśniewające drzewo Zrozumienia przy źródle, co się zowie Ach więc to tak” czy też” Echo bez wywołania głos zabiera i wyjaśnia ochoczo tajemnice światów.” Jednak, chociaż usuwające najmniejsze przeszkody na drodze życia wszystkie te zachęty nie były w stanie zatrzymać na dłużej ludzi w tym świecie. Wisława Szymborska pisze: ,,Mimo powabów wyspa jest bezludna, a widoczne po brzegach drobne ślady stóp bez wyjątku zwrócone są w kierunku morza.” Aldous Huxley w swojej antyutopii także wyszedł z założenia, że człowiek świadomy nie byłby w stanie żyć w idealnie uporządkowanym świecie. W ,,Nowym Wspaniałym Świecie” system funkcjonował tylko dzięki temu, że obywatele już od niemowlęcia byli poddawani warunkowaniu w celu podporządkowania ich władzy i wyeliminowania potrzeby indywidualności, aby wcielić ich do jednolitego społeczeństwa. Aby ludzie nie próbowali myśleć niezależnie władza zachęcała ich do zażywania ogólnodostępnego narkotyku, który ich ogłupiał i zniechęcał do samodzielnego działania.
W antyutopii Huxleya podobnie jak w „Utopii” Szymborskiej utworzony sztucznie świat nie zachwyca jego mieszkańców w dłuższej perspektywie. Wszyscy, którym udało się, nierzadko przez przypadek, wyzwolić spod wpływu warunkowania i poznać smak prawdziwego bytu za żadną cenę nie chcieli wrócić do pozornej utopii. Uważali, że świadome życie, którym sami kierują jest o wiele lepsze, mimo odczuwanego bólu i cierpienia. Oznacza to, że ludzie wcale nie szukają prostej, łatwej i bezmyślnej egzystencji. Widzą sens przezwyciężaniu kolejnych problemów stwarzanych przez los.