Atrakcje turystyczne Włoch(w postaci folderu)

Republika Włoska - Repubblica Italiana - zajmuje 301,3 tys. km kw. powierzchni, ma ponad 57 mln ludności. Obejmuje południowy fragment kontynentu europejskiego, cały Półwysep Apeniński i przyległe wyspy. Do Włoch należy także mała enklawa Campione w Szwajcarii. Na terytorium Włoch są dwa państwa: San Marino i Watykan. Administracyjnie Włochy dzielą się na 20 autonomicznych regionów i 94 prowincje. Geograficznie na: kontynentalną północ, półwysep - Włochy środkowe i południowe, oraz wyspy. Włochy oferują gościom niezwykle zróżnicowane krajobrazy: od Alp, z najwyższym szczytem Europy, Mont Blanc (4807 m n.p.m.), Dolomitów i Apeninów, po doliny rzek oraz 7,5 tys. kilometrów linii brzegowej pięciu mórz. W kraju tym jest wiele czynnych oraz wygasłych wulkanów, m.in. najwyższy w Europie - Etna (3323 m n.p.m.) i sławny Wezuwiusz (1277 m n.p.m.). Do wypoczynku zachęcają ogromne, głębokie jeziora tektoniczno-polodowcowe, m.in. Como, Garda, Lugano oraz piękne wyspy, a wśród nich tak sławne, jak Capri, Sardynia, Sycylia.
Włochy od wieków stanowią centrum kultury i sztuki europejskiej. Miłośnicy architektury znajdą we Włoszech tysiące budowli reprezentujących niemal wszystkie style i epoki, a wśród nich etruskie grobowce, greckie świątynie Agrigento, normańskie katedry Cefal i Palermo, rzymskie Koloseum, Forum Romanum i najwspanialsze w świecie gmachy renesansu. W muzeach i galeriach można podziwiać nieprzebrane bogactwo rzeźb - od dzieł antycznych mistrzów greckich i rzymskich poprzez średniowieczne, renesansowe (rodzina Pisanów, Donatello, Michał Anioł, Benvenuto Cellini), barokowe, klasycystyczne (z najwybitniejszym artystą Antonio Canovą), po współczesne. Malarstwo Italii to historia sztuki europejskiej: od fresków w etruskich grobowcach, rzymskich pałacach i willach oraz świątyniach po obrazy szkół malarskich takich jak: florencka, wenecka, umbryjska, parmeńska, sieneńska, z dziesiątkami nazwisk mistrzów zajmujących czołowe miejsce w podręcznikach historii sztuki. A przecież jest jeszcze grafika i rysunek, dzieła sztuki z terakoty, arcydzieła renesansowych złotników, ceramika w muzeach i galeriach tak sławnych, jak m.in. florenckie: Galleria Uffizi, dell'Accademia i Palazzo Pitti, weneckie: Pałac Dożów i Galleria dell'Accademia, Muzea Watykańskie. Warte uwagi są niezwykle piękne, unikalne miasta: Florencja, Neapol, Piza, Rzym, Siena, Wenecja. Włochy to jedna ze światowych potęg winiarskich, znana także ze smacznej i różnorodnej kuchni. Smakosze nie wyjadą z tego kraju rozczarowani, jeżeli przedłożą dobrze zastawiony stół nad plażę, narty czy zwiedzanie.


Szczegółowe opisy ciekawszych we Włoszech miejsc:

ARABBA - – PASSO CAMPOLOGNO – DOLOMITY - region Arabba to słynny kurort narciarski położony w sercu wysokich Dolomitów, pomiędzy przełęczami Falzarego, Pordoi, Campolongo i Fedaia. Rejon Dolomitów włoskich których dotyczy nasza oferta jest uznawany za jeden z najpiękniejszych w Europie pod względem krajobrazowym. Znajdują się tu doskonale przygotowane trasy narciarskie wchodzące w skład słynnej grupy Dolomiti Superski, w tym również trasy na lodowcu Marmolada (3345m n.p.m.)


CATTOLICA - urocza miejscowość włoskiego regionu Emilia Romagna, szczycącego się najdłuższą w Europie plażą. Jest to tradycyjne miejsce rodzinnych wakacji przyciągające ciepłym morzem, łagodnym klimatem i wspaniałymi, piaszczystymi plażami. Nadmorskie promenady pełne są barów, kafejek i restauracji.


MAROTTA - niewielka miejscowość letniskowa k/ Fano (Marche) ok. 60 km na południe od Rimini. Marotta ze względu na swoje położenie jest dogodnym punktem wypadowym na wycieczki do pobliskiego San Marino, Gragara, Loreto, Fano itp. oraz do bardziej odległych miejsc: Rzym, Asyż, San Giovanni Rotondo. W sezonie letnim Marotta proponuje turystom liczne imprezy kulturalno - rozrywkowe (koncerty, wystawy, kiermasze). Przynajmniej raz w tygodniu na plaży organizowana jest dyskoteka, na którą wstęp jest bezpłatny. Liczne kawiarnie, lodziarnie, sklepy nadmorskie otwarte do późna w nocy, restauracje słynne ze swych rybnych menu, pizzerie, itp.


RIMINI - największe kąpielisko na Riwierze Adriatyckiej. Piaszczyste plaże, świetnie zagospodarowane kąpieliska, mnóstwo zieleni, wspaniałe promenady, miejsca tętniace życiem – liczne lokale rozrywkowe, dziesiątki sklepów, targ na Starym mieście, rozwinięta infrastruktura sportowo – rekreacyjna oraz wiele innych atrakcji (np. „Italia w miniaturze”, Aqua Park), co roku przyciąga tu miliony turystów z całej Europy. Rimini to również miasto zabytkowe znajdują się tu np. Most Tyberiusza, ruiny amfiteatru, Łuk Augusta sięgające czasów rzymskich, czy późniejsze - Zamek Malatestow, Katedra.



Atrakcje turystyczne Rzymu:


Forum Romanum

Forum Romanum (łac. – rynek rzymski), inna nazwa to Forum Magnum – plac w starożytnym Rzymie, u stóp Kapitolu i Palatynu. Centrum polityczne i towarzyskie Rzymu okresu republiki.

Tzw. teoria Gjerstada wypracowana w roku 1968 zakładała, że pierwotnie (w VII w. p.n.e.) na tym terenie znajdowała się osada składająca się z domów na palach. Po wybudowaniu kanału odwadniającego Cloaca Maxima, osuszeniu terenu, utwardzeniu powierzchni, obszar ten stał się miejscem zgromadzeń obywateli. Inicjatorem wybudowania forum miał być Tarkwiniusz Pyszny. Przy powstałym w VI w. p.n.e. placu miano potem wznieść szereg ważnych budynków: Kurię, mównicę (Rostra), świątynię Westy i dom westalek, świątynie Saturna, Dioskurów, Zgody i siedzibę najwyższego kapłana – budynek Regii, archiwum (Tabularium).
Ostatnie badania archeologiczne terenu forum przeprowadzone w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku zaprzeczyły teorii Gjerstada. Wykazano, że do trzeciej ćwierci VIII w. p.n.e. na terenie Forum Romanum znajdowało się zwykłe bagno zasilane potokiem płynącym wzdłuż późniejszej Via Sacra. Stanowiło ono naturalną granicę pomiędzy znajdującymi się na wzgórzach osadami, tzw. palatyńsko-eskwilińską i kapitolińsko-kwirynalską. Bagno osuszono, a powierzchnię utwardzono w latach dwudziestych VIII wieku p.n.e. (729-720 p.n.e.), co zgadza się w zasadzie z przekazanym przez rzymskich historyków czasem zjednoczenia Rzymu Romulusa z okoliczną osadą sabińską Tytusa Tacjusza. Przyjmuje się, że w tym właśnie okresie nastąpiło połączenie osady palatyńskiej z kwirynalską w jeden organizm polityczny, którego centrum stanowiło właśnie nowo osuszone Forum Romanum. Nigdy natomiast nie było tam domów na palach, jak twierdził Gjerstad.
W okresie cesarstwa Forum Romanum zostało rozbudowane i wzbogacone o świątynie Boskiego Juliusza, Wenus, Wespazjana, Antonina i Faustyny oraz łuk triumfalny cesarza Augusta. W tym też czasie rozbudowano Rzym i zbudowano kolejne fora cesarskie, które utworzyły z istniejącym już Forum Romanum zwarty kompleks architektoniczny. Najbliżej Forum Romanum usytuowano Forum Cezara. Oprócz niego powstały Forum Trajana (największe), Forum Augusta, Forum Wespazjana, Forum Nerwy. Inicjatorem tej rozbudowy był Juliusz Cezar. Kompleks był centrum życia obywatelskiego i ekonomicznego szczególnie w okresie republikańskim. W okresie średniowiecza Forum Romanum uległo zniszczeniu. Prace wykopaliskowe zapoczątkowano w 1803 r. a od 1898 są prowadzone systematycznie.



Kapitol



Kapitol (łac. Mons Capitolinus) - jedno z siedmiu wzgórz (łac. Septimontium) na których powstał Rzym. Wzgórze ma (miało) dwa wierzchołki, południowy zwany Capitolium (gdzie w starożytności stała śwątynia Jowisza) i północny zwany Arx, na którym znajdowała się cytadela.
U stóp Kapitolu kończyła się Via Sacra. Od początków Rzymu Kapitol był twierdzą i sanktuarium, oraz symbolem miasta. Stały na nim świątynie: Jowisza Kapitolińskiego (najstarsza z rzymskich świątyń), Junony, Minerwy i Junony Moneta wokół których wybudowano wiele mniejszych świątyń i ołtarzy. U stóp wzgórza, od strony wschodniej, znajdowało się także tabularium (obecnie w tym miejscu znajduje się pałac Senatorski). Od strony północno-zachodniej Skała Tarpejska - miejsca straceń w czasach republiki rzymskiej.
Podczas celtyckiego najazdu w IV wieku p.n.e. Kapitol pozostał jedyną częścią miasta, której najeźdzcy nie zdobyli.
Legenda o gęsiach kapitolońskich: Po zdobyciu miasta przez Galów twierdza na Kapitolu nie poddała się. Galowie postanowili zdobyć wzgórze nocą. Obrońcy, zmęczeni długotrwałymi walkami i głodem zasnęli. O zbliżaniu się wroga ostrzegły gęsi, ptaki poświęcone bogini Junonie. Atak został odparty. Obrońcy nie tylko obronili wzgórze ale wyparli wroga z Rzymu. Na pamiątkę tego zdarzenia, starożytni Rzymianie obnieśli jedną z gęsi w lektyce. Psy, które zasnęły wraz z ludźmi zostały ukarane (jednego z nich powieszono).
W Średniowieczu tak podupadł, że pasterze wypasali na nim owce, ale już w 1143 przeniesiono tam zarząd miejski nowej Republiki Rzymskiej. Zbudowano pałac Senatorski, przeznaczony dla obrad senatu oraz pałac Konserwatorów Palazzo dei Conservatori, w którym urządzono siedzibę sądu. Po raz pierwszy budowla wzniesiona na Kapitolu miała fasadę skierowaną na zachód (pałac Senatorów) a nie w kierunku Forum Romanum. W miejscu świątyni Junony, już w VI wieku zbudowano kościół Santa Maria in Capitolio. W X wieku był w posiadaniu benedyktynów, którzy zbudowali obok swoje opactwo. W czasach republiki, w 1250 r. został przebudowany i otrzymał wezwanie Santa Maria in Ara Coeli. Jest to bazylika podzielona kolumnami z starożytnych budowli na trzy nawy. Złocony sufit pochodzi z XVI wieku. Najbardziej znana jest figurka Dzieciątka Jezus - Santo Bambino. W 1471 Sykstus IV podarował Kapitol miastu i umieścił w pałacu Konserwatorów część zbiorów pochodzących z Pałacu Laterańskiego dając początek Muzeum Kapitolińskiemu. Od strony Placu Weneckiego prowadzono na wzgórze dwa wejścia. Jedno z nich, to 123 stopnie ułożone w strome schody biegnące prosto w kierunku kościoła, zostało sfinansowane w 1348 r. przez Colę di Rienzo. Drugie, znacznie łagodniejsze wejście, prowadzi stopniami zabezpieczonymi renesansową balustradą na plac Kapitoliński (wł. Piazza del Campidoglio). U podnóża schodów stoją dwie rzeźby lwów wykonane z czarnego bazaltu. W połowie podejścia ustawiono statutę Coli di Rienzo, zamordowanego w 1354 r. dokładnie w tym miejscu. Na szczycie schodów umieszczono rzeźby przedstawiające Dioskurów - Kastora i Poluksa. Rozwiązanie urbanistyczne wejścia i całego placu zostało zaprojektowane w 1536 przez Michała Anioła. Plac zyskałbardziej regularany kształt trapezu, ujednolicono elewacje budynków. Rozpoczętą przebudowę kontynuowali, po śmierci Michała Anioła, Giacomo della Porta i Girolamo Rainaldi. Prace zakończono dopiero pod koniec XVII wieku, wprowadzając nieco zmian do renesansowych założeń.


Plac ukształtowany jako trapez, wyłożony jest kostką kamienną. Na ciemnym tle, białe kamienie tworzą gwiazdę. W środku niej ustawiono na cokole zaprojektowanym przez Michała Anioła, konny pomnik Marka Aureliusza. Obecnie, na placu znajduje się jego kopia, oryginał znajduje się w Muzeum Kapitolińskim. Renesansowo-barokowy budynek na wprost schodów, to pałac Senatorski. Do wejścia prowadzą dwa biegi stopni z balustradą złożoną z tralek. W niszy pomiedzy nimi umieszczono posąg Minerwy, obok dwie leżące postacie, personifikację Nilu ze sfinksem - symbol Cesarstwa wschodniorzymskiego i Tybru z wilczycą - symbol Cesarstwa zachodniorzymskiego. Nad pałacem dominuje wieża zegarowa. Mieści się w nim Rada Miejska.
W XVII wieku, po drugiej stronie pałacu Senatorskiego stanął budynek Palazzo Nuovo, zamykając plac od strony północnej. Obecnie, w pomieszczeniach pałacu Konserwatorów i Nowym mieści się Muzeum Kapitolińskie. Łączy je położona niżej otwarta galeria, utworzona z pozostałości tabularium. Taras usytuowany za pałacem Senatorskim to doskonały punkt widokowy na Forum Romanum.



Plac Wenecki (wł. Piazza Venezia), zabudowany został w XV wieku przez Leone Battista Albertiego. Z tego okresu pochodzi zbudowany przez tego architekta dla weneckiego duchownego, kardynała Barbo, późniejszego Pawła II, renesansowy pałac - Palazzo Venezia. Pałac do połowy XVI wieku pełnił rolę rezydencji papieskiej. Później znajdowała się w nim ambasada Republiki Weneckiej (do 1797 r.) i amabasada austracko-węgierska. Po dojściu do władzy Mussoliniego w pomieszczeniach pałacowych urządzono jego rezydencję. Podczas przemówień wygłaszanych z balkonu, plac gromadził mieszkańców Rzymu. Obecnie w pałacu mieści się muzeum z kolekcją zgromadzoną przez Pawła II. Na dziedzińcu pałacu umieszczona jest fontanna z przedstawieniem zaślubin Wenecji z morzem (doża rzucający pierścień).
Boczna elewacja pałacu Weneckiego łączy się z fasadą kościoła 'św. Marka San Marco. Wychodzą one skwer zwany Piazza San Marco. Kościół został zbudowany już w IV wieku, przebudowany w IX wieku, obecną, dwupiętrową fasadę zbudowano podczas budowy pałacu. Wtedy też połączono kościół i pałac, tak aby papież mógł udzielać błogosławieństwa z jego balkonu. Barokowe wnętrze podzielone jest na trzy nawy. Na kasetonowym stropie nadal widnieje herb Pawła II - biały lew ze złotą wstęgą. mozaiki w absydzie przedstawiające Chrystusa w otoczeniu świętych oraz Grzegorza IV z modelem przebudowanej świątyni wykonano w IX w.
Po drugiej stronie placu Weneckiego znajduje się budynek towarzystwa ubezpieczeniowego, wzorowany na pałacu Weneckim. W środkowej części fasady zachowała się płaskorzeźba przedstawiająca lwa św. Marka. W prawym skrzydle tego budynku mieszkał pod koniec swego życia Michał Anioł, tam też zmarł w dniu 18 lutego 1564 r.
Na wprost Ołtarza Ojczyzny znajduje się pałac Bonapartego, własność Letycji Ramolino Bonaparte, matki Napoleona.
Ołtarz Ojczyzny (Altare della Partia), duża, budowla z białego marmuru, dominanta placu Weneckiego. Pomnik króla Wiktora Emanuela II i Grób Nieznanego Żołnierza. Pomnik zaprojektowany przez Giuseppe Zaconiego został zbudowany dla uczczenia zjednoczenia Włoch. Centralna jego część to Grób Nieznanego Żołnierza. Płonie tu wieczny ogień a żołnierze trzymają wartę. Za nim ściana ozdobiona płaskorzeźbą z postacią bogini Rzymu na złotym tle. Wyżej, na cokole, ustawiono konny pomnik króla. Jego wysokość ma 12,0 m. Całość zamyka kolumnowy, półokrągły portyk. Zbudowany w latach 1885 - 1911, w 1921 dodano Grób Nieznanego Żołnierza. Pomnik jest udostępniony dla zwiedzających (spod kolumnady widoczna jest panorama Rzymu). W jego wnętrzach mieszczą się muzea, m.in. Museo del Risorgimento ze zbiorami upamiętniającymi historię walk o zjednoczenie Włoch.






Bazylika św. Pawła za Murami (San Paolo fuori le Mura) - jedna z czterech bazylik parialchalnych znajdujących się na terenie Rzymu i Watykanu. Zbudowana została przy Via Ostiense przez cesarzy Teodozjusza I, Arkadiusza i Walentyniana II w latach 386-440. Wzorowana była na bazylice św. Piotra na Watykanie. Pięcionawowa budowla poprzedzona została atrium. Zbudowano ją w miejscu, gdzie wcześniej św. Lucyna pochowała ciało św. Pawła (on sam został ścięty około 3 km od tego miejsca. Zgodnie z legendą, jego głowa trzykrotnie odbiła się od ziemi, z której wytrysnęły trzy źródła wody). Nad grobem św. Pawła zbudowana została naprzód niewielka kapliczka, która przetrwała do czasu zbudowania bazyliki. 15 lipca 1823, podczas prowadzenia prac dekarskich został zaprószony ogień. Pożar zniszczył prawie całą bazylikę. Podjęto odbudowę, starając się zachować pierwotny kształt świątyni. Zakończenie prac i ponowne poświęcenie bazyliki nastąpiło w 1854.
Dzisiejszy wygląd kościoła to efekt tej rekonstrukcji. Bazylikę nadal poprzedza dziedziniec otoczony granitową kolumnadą. Po środku ustawiono figurę św. Pawła z mieczem. Świątynię poprzedza narteks, nad którym widoczna jest fasada ozdobiona złotą mozaiką. Pomiędzy oknami umieszczono wizerunki czterech proroków: Izajasza, Jeremiasza, Ezechiela i Daniela. Nad nimi pas ze sceną, w której Baranek Boży poi trzodę w czterech rzekach – symbolu czterech Ewangelii. Tympanon wieńczący fasadę ozdobiony jest mozaiką z Chrystusem na tronie, otoczonym przez świętych Piotra i Pawła.
Drzwi po prawej stronie to Święta Brama otwierana z okazji jubileuszu roku świętego. Drzwi te pochodzą z poprzedniej bazyliki. Zostały wykonane w Konstantynopolu w 1070, zniszczone podczas pożaru i zrekonstruowane w 1967.
Wnętrze świątyni o wymiarach 131,0 65,0 m, nadal podzielone jest na 5 naw przy pomocy ustawionych w rzędach 80 kolumn. Pod łukiem tęczowym kończącym nawę główną umieszczony jest grób św. Pawła przykryty gotyckim baldachimem wykonanym przez Arnolfo di Cambio w 1285. (Podczas prowadzenia prac rekonstrukcyjnych znaleziono w tym miejscu kratę, jaką zwyczajowo przykrywano grób męczennika w czasach wczesnochrześcijańskich. W pobliżu odkryto też pochówki innych osób. Istniał bowiem zwyczaj chowania zmarłych w pobliżu grobu osób uznanych za święte).
Łuk wznoszący się nad baldachimem zdobi mozaika z V wieku z postaciami Zbawiciela i patriarchów. Absyda kończąca nawę główną także jest ozdobiona mozaiką w stylu bizantyjskim. Ukazano na niej Chrystusa na tronie w otoczeniu świętych: Piotra, Andrzeja, Pawła i Łukasza. Na ścianach naw, ułożone w długi pas, znajdują się medaliony z wizerunkami kolejnych papieży, od św. Piotra aż do Jana Pawła II.
Nawa poprzeczna połączona jest z kaplicami. Po lewej stronie znajduje się kaplica Najświętszego Sakramentu, w której można zobaczyć krucyfiks z XIII wieku oraz drewniany posąg św. Pawła z śladami ognia, który zniszczył poprzednią budowlę. Krucyfiks i umieszczony w pobliżu baldachimu wysoki kandelabr z scenami Męki Pańskiej to dzieła Pietro Vassalletto z 1180.
Obok kościoła znajduje się klasztor, któego dziedziniec otaczają krużganki z XIII w., dzieło kamieniarzy szkoły Cosmatich (arte cosmatesca). Cechą charakterystyczną pracy tych kamieniarzy są delikatne kolumienki o rzeźbionych, często skręconych trzonach, niejednokrotnie ozdobione mozaikami. Podobny dziedziniec znajduje się w klasztorze św. Jana na Lateranie.




Bazylika św. Piotra na Watykanie (wł. San Pietro in Vaticano) - zbudowana w latach 1506-1626 rzymskokatolicka bazylika na placu św. Piotra na Watykanie. To największy kościół na świecie (powierzchnia: 23,000 m²) i jedno z najważniejszych świętych miejsc chrześcijaństwa. Wedle tradycji stoi na miejscu ukrzyżowania i pochówku św. Piotra, uznawanego za pierwszego papieża - jego grób leży pod głównym ołtarzem. W bazylice i w jej podziemiach znajdują się także groby innych papieży w tym Papieża Polaka - Jana Pawła II.


Plac Navona (wł. Piazza Navona), barokowe założenie urbanistyczne powstałe z inicjatywy papieża Innocentego X na ruinach starożytnego stadionu Domicjana. Stadion został zbudowany na Polu Marsowym w 86 r. Przenaczony był do rozgrywania konkurencji atletycznych oraz (przede wszystkim) wyścigów rydwanów (używana jest również nazwa "cyrk Domicjana"). Jego rozmiary: 54,0 m x 276,0 m, zostały zachowane przy projektowaniu zabudowy placu. Fragmenty ruin stadionu (część trybun) są zachowane w piwnicach budynku w północnej części placu.
Zabudowę pierzei Innocenty X powierzył Francesco Borromini, który sporządził projekt rozbudowy pałacu i zaprojektował kościół św. Agnieszki in Agone. Kościół zastąpił kaplicę z IV wieku zbudowaną w miejscu jej męczeńskiej śmierci (jej grób znajduje się w kościele św. Agnieszki za Murami Santa Agnese fuori le Mura). Budowa kościoła trwała w latach 1652 - 1670.
Nieco wcześniej, w latach 1647 - 1651, Giovanni Lorenzo Bernini zbudował w centralnej części Placu fontannę Czterech Rzek. Fontanna została skomponowana wokół egipskiego obelisku sprowadzonego na polecenie papieża z ruin Cyrku Maksencjusza. Cztery postacie, wraz z elementami krajobrazu w postaci palm, zwierząt symbolizują cztery rzeki z czterech kontynentów. Rio de la Plata symbolizuje postać z podniesioną ręką, Dunaj i Europę wyobraża postać dosiadająca konia, personifikacja Nilu ma osłonietą głowę (nie znano w tym czasie źródłeł tej rzeki), Azję uosabia Ganges.
Na placu umieszczono jeszcze dwie inne fontanny. Swój obecny kształt uzyskały dopiero w XIX wieku. W południowej części placu znajduje się fontanna del Moro z centralna postacią Maura, zaprojektowaną przez Berniniego. Otaczają ją delfiny i inne morskie zwierzęta dodane w XIX wieku. W północnej części Placu zlokalizowano fontannę Neptuna (fonatanna del Neptuno) z grupą morskich nimf. Fontanna została zaprojektowana przez Giacomo della Porta w XVIII wieku. Figurę Neptuna dodano w 1878 roku.