Igrzyska olimpijskie, ruch olimpijski

"Sprawa ceremoniału jest ze zrozumiałych względów jedną z najważniejszych. On to właśnie musi odróżnić Olimpiadę od serii zwykłych mistrzostw świata, a charakteryzuje się ona powagą i uroczystością wcale nie mniej ważnymi od prestiżu, jaki zapewniają jej posiadane już przez nią tytuły szlacheckie" - (Pierre de Coubertin, Nowoczesna Olimpia, "Revue Olympique" 1910 r.).
Ceremoniał otwarcia nowożytnych igrzysk olimpijskich nawiązuje do swojego antycznego pierwowzoru, do igrzysk rozgrywanych w Olimpii. Podobnie jak w dawnej Helladzie, był on wielokrotnie modyfikowany i wzbogacany. Obecne przepisy generalne igrzysk olimpijskich są bardzo drobiazgowo opracowane i praktycznie tylko jeden punkt ceremonii otwarcia - część artystyczna - zostawiona jest gospodarzom igrzysk, aby mogli wykazać swoją inwencję.
Igrzyska rozpoczynają się od powitania przez prezydenta MKOl i przewodniczącego Komitetu Organizacyjnego Igrzysk szefa państwa. Grany jest hymn narodowy kraju, w którym odbywają się igrzyska.

DEFILIADA
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich krajów biorących udział w igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju, gdzie rozgrywane są igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe.
Olimpijczycy wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk..Olimpiady ery nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w. dla uczczenia . Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji, Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

HYMN OLIMPIJSKI
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach w 1896 r. zabrzmiał "Hymn olimpijski", wykonany przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu instrumentalistów.
Twórcą muzyki był absolwent konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA, który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis PALAMAS.
Pierwsze wykonanie miało niesamowitą oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.
Hymn olimpijski

Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.
Przekład: Nisko Chadzinikolau
Hymn olimpijski został ponownie wykonany w Atenach w 1906 roku na Igrzyskach Międzygreckich. Później na długo zapadła cisza. Próbowano różnych rozwiązań. Zwracano się z propozycjami do wybitnych kompozytorów, między innymi Ryszarda Straussa, ogłaszano konkursy. W 1954 roku członek MKOl, książe Pierre z Monako zaoferował 1000 dolarów dla zwycięzcy konkursu na hymn olimpijski. Nadesłano 392 kompozycje z całego świata. Zwycięzcą konkursu rozstrzygniętego w 1955 r. został polski kompozytor, stale mieszkający w Paryżu, Michał SPISAK.
Warstwę słowną utworu stanowiły fragmenty Epiników Pindara. Hymn Olimpijski skomponowany przez Polaka rozbrzmiewał podczas otwarcia VII Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Cortina d`Ampezzo i na Igrzyskach XVI Olimpiady w Melbourne w 1956 roku.
W 1957 r. żona Spirosa Samary zrzekła się praw do Hymnu Olimpijskiego i wyraziła pragnienie, aby dzieło jej męża stało się własnością ruchu olimpijskiego. Na 54. Sesji MKOl w Tokio w 1958 r. utwór Samary zatwierdzono jako oficjalny Hymn Olimpijski, a partyturę zdeponowano w siedzibie MKOl.
Organizatorzy kolejnych igrzysk proponują własne aranżacje hymnu Samary. Do historii przeszła aranżacja Domenica Fantiniego przygotowana na Igrzyska XVII Olimpiady w Rzymie w 1960 r. czy partia solowa wykonana przez Placido Domingo w czasie Igrzysk XXV Olimpiady w Barcelonie w 1992 r.
Po wykonaniu Hymnu Olimpijskiego, wzbijają w niebo tysiące gołębi i na główny maszt wciągana jest flaga olimpijska.

FLAGA OLIMPIJSKA
Zaprezentowano ją po raz pierwszy, oficjalnie w Paryżu w 1914 roku, w czasie wielkich uroczystości, obchodzonych z okazji XX rocznicy wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, zbiegających się z I Kongresem Krajowych Komitetów Olimpijskich.

Kolory symbolizują...

Jej pomysłodawcą był Pierre de Coubertin. Zachodzące na siebie kolorowe koła symbolizują pokój i braterstwo. Kolor niebieski symbolizuje Europę, żółty - Azję, czarny - Afrykę, zielony - Australię, czerwony - Amerykę. Po raz pierwszy flaga zawisła na stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku. Jej wymiary wynoszą 3 m x 2 m.

ZNICZ OLIMPIJSKI
Początki historii znicza można odnieść do biegu z pochodniami, który był znany w Atenach starożytnych. Jest symbolem idei olimpijskiej, kontynuacji i trwałości więzi olimpijczyków ery nowożytnej z antycznymi olimpionikami. Tradycja znicza olimpijskiego sięga od Igrzysk XI Olimpiady w Berlinie w 1936 roku.

Wtedy to po raz pierwszy biegacze sztafety ponieśli zapalony w Olimpii płomień na stadion w Berlinie przez: Grecję, Bułgarię, Jugosławię, Węgry, Austrię, Czechosłowację i Niemcy. Z ideą znicza olimpijskiego wystąpił sekretarz generalny Niemieckiego Komitetu Olimpijskiego Carl Diem. Natomiast pomysł wzniecenia ognia za pomocą promieni słonecznych w Olimpii wysunął działacz greckiego ruchu olimpijskiego, Jean Ketseas.
Zgodnie z olimpijskim protokołem wśród ruin świątyni Hery, w świętym gaju (Altis) w Olimpii, grecka aktorka w asyście szesnastu młodych Greczynek odzianych w białe szaty antycznych kapłanek, dokonuje za pomocą zwierciadła wzniecenia od promieni słonecznych świętego ognia.
Święty ogień przebywa różne szlaki, różne też są sposoby jego przenoszenia. Wędruje drogą lądową, morską, powietrzną, ba, nawet przesyłany jest laserem. Z Aten do Ottawy w 1976 roku został przekazany w rekordowym tempie - w ciągu pół sekundy. Satelita "Intelsat" odebrał sygnał aparatury nadawczej zainstalowanej na Stadionie Panatenajskim, a potem pobudził promień lasera. W podobny sposób ogień dotarł do Nowego Jorku osiem lat później, by rozpocząć wędrówkę do Los Angeles.
Zapalenie znicza jest podniosłym, ekscytującym momentem. W Helsinkach na Igrzyskach XV Olimpiady w 1952 roku zapalono dwa znicze - jeden na stadionie zapalił legendarny Paavo Nurmi, a na wieży maratońskiej - Hannes Kolehmainen. W Meksyku na Igrzyskach XIX Olimpiady po raz pierwszy w historii znicz zapaliła kobieta - Enriqueta Brasilio. Wyrazem protestu przeciwko wojnie było zapalenie znicza przez urodzonego w Hiroszimie 6 sierpnia 1945 r. Yoshinori Sakai - na Igrzyskach XVIII Olimpiady w Tokio w 1964 r.
W Montrealu, w 1976 r. znicz ustawiony pośrodku stadionu zapaliło dwoje młodych Kanadyjczyków: 16-letnia Sandra Henderson z Toronto i 15-letni Stephena Prefontaine z Quebeku, symbolizując tym samym jedność anglo-francuskiej etnicznie Kanady.
W Moskwie podczas Igrzysk XXII Olimpiady w 1980 r. Siergiej Bielów wbiegł na koronę stadionu po kładce ułożonej przez "żywą trybunę". W Barcelonie w 1992 roku znicz zapalił Antonio Rebollo, niepełnosprawny sportowiec, strzelając z łuku zapaloną strzałę. Piękne widowisko stworzyli organizatorzy Igrzysk XXVII Olimpiady w Sydney, w 2000 roku. Znicz wynurzający się z wody zapaliła Aborygenka Cathy Freeman.


PRZYSIĘGA OLIMPIJSKA
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi, Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin.
Heidi Schuller była pierwszą sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku. Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.
Od 1968 roku przysięgają również sędziowie: "- W imieniu wszystkich sędziów i działaczy przyrzekam, że na obecnych igrzyskach olimpijskich będziemy wypełniać nasze funkcje z całą bezstronnością, w poszanowaniu przepisów oraz z wiernością dla zasad prawdziwego ducha sportowego".

IDEE I MAKSYMY
Nowożytne igrzyska olimpijskie zostały wznowione w oparciu zarówno o ideały przejęte ze świata starożytnej Grecji, jak i nurty filozoficzno-pedagogiczne Europy z przełomu XIX i XX wieku.

Echa igrzysk starożytnych można dzisiaj odnaleźć choćby w nazwie - Igrzyska Olimpijskie. W czasach starożytnych nazwa miała swoje oczywiste źródło, zawody odbywały się w Olimpii. Dzisiaj, jak wiadomo, za każdym razem igrzyska zmieniają gospodarza. Nazwa ma więc charakter wyłącznie symboliczny, nawiązując do tradycji zawodów w starożytnej Olimpii.
Nowożytne igrzyska odbywają się, podobnie jak ich starożytny pierwowzór, w czteroletnim cyklu olimpiad. Mają też silnie wyodrębnione uroczyste otwarcie i zamknięcie zawodów olimpijskich, w podobny sposób celebrowany jest także ogień olimpijski. Odświętny charakter zawodów olimpijskich to wspólna cecha igrzysk starożytnych i nowożytnych. Współczesne igrzyska są także promotorem idei pokoju (w Starożytności była to ekecheiria, czyli pokój boży).
Znaczące są jednak różnice między starożytnymi i nowożytnymi igrzyskami. W starożytnej Grecji igrzyska miały charakter kultowy, religijny, dzisiaj są świeckie. W tamtym świecie uczestnictwo w igrzyskach było ograniczone - do startu byli dopuszczani tylko wolni mężczyźni, z urodzenia Grecy. Współczesne igrzyska są otwarte dla wszystkich i programowo nie ma żadnych ograniczeń, poza czysto sportowymi. Uczestnicy igrzysk w Starożytności walczyli też wyłącznie o zwycięstwo. Nawet zakończenie rywalizacji na drugim miejscu było powodem do smutku i żalu. Dzisiaj często już na starcie nastawiamy się na walkę o jeden z medali, a często za sukces uznajemy miejsce piąte, szóste, ba, nawet ósme. W czasach igrzysk starożytnych rzecz nie było to do pomyślenia. Jesteśmy też dzisiaj, w pewnym sensie, "niewolnikami" wyniku sportowego. Tam, gdzie on jest możliwy do ustalenia, stanowi wartość samą w sobie. Starożytni wyniku nie mierzyli, liczyło się wyłącznie zwycięstwo. Z początkiem XX wieku do ideologii olimpijskiej wprowadzona została maksyma citius, altius, fortius - czyli szybciej, wyżej, silniej (dość powszechnie, opacznie tłumaczona na: szybciej, wyżej, dalej). Różnic jest zresztą zdecydowanie więcej. Ale te wymienione powyżej są najbardziej znaczące.
Konglomerat oddziaływań tradycji antycznej, a także europejskiego etosu rycerskiego oraz różnych nurtów filozoficzno-pedagogicznych XIX wieku, wreszcie osobowość głównego animatora wznowienia igrzyska - Pierre'a de Coubertina - spowodowało ukształtowanie ideologii olimpijskiej. Dzisiaj, w pewnym uproszczeniu, opiera się ona na następujących zasadach:
· citius, altius fortius;
· fair play (czysta gra, mieszanka tradycji rycerskiej i dżentelmeńskiej);
· amatorstwo (rozumiane jako bezinteresowność - chyba najmocniej dziś zweryfikowane);
· pokój (hasło: rywalizujmy na sportowych stadionach, nie na wojnach);
· apolityczność (rozumiana bardziej jako niezależność od polityki);
· uniwersalizm, czyli wszystkie gry, wszystkie narody (zasada nieco ograniczana z konieczności, nie z pobudek ideowych);
· równość (rozumiana, że każdy może startować w igrzyskach bez względu na płeć, pochodzenie społeczne, zawód, zamożność, wyznanie religijne, poglądy polityczne).

OTWARCIE IGRZYSK OLIMPIJSKICH
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius,
Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.
Ceremoniał otwarcia nowożytnych igrzysk olimpijskich nawiązuje w oczywisty sposób do antycznego pierwowzoru. Był on wielokrotnie modyfikowany i wzbogacany przez organizatorów kolejnych igrzysk. Obecnie przepisy generalne igrzysk olimpijskich są niezwykle drobiazgowo opracowane i przestrzegane. Tylko jeden punkt ceremonii - część artystyczną, zostawiono gospodarzom, by zrealizowali swe zamierzenia, inwencję, artystyczną wizję.
Defilada. Przemarsz ekip narodowych odbywa się w porządku alfabetycznym, jaki obowiązuje w danym kraju. Na czele ekip idą chorążowie z narodowymi flagami. Tego zaszczytu dostępują mistrzowie. Od igrzysk olimpijskich w Amsterdamie z 1928 roku defiladę otwiera reprezentacja Grecji, a kończy ekipa gospodarza igrzysk. Po raz pierwszy defilada reprezentacji odbyła się podczas igrzysk olimpijskich w Londynie w 1908 roku.
Przemawia przewodniczący Komitetu Organizacyjnego. Potem prezydent MKOl, który zwraca się do szefa państwa słowami:.mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk...Olimpiady ery nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertina.
Szef państwa wygłasza w języku swego kraju sakramentalne słowa: ogłaszam otwarcie Igrzysk w. dla uczczenia... Olimpiady ery nowożytnej. Igrzyska są otwarte!
Rozlega się "Hymn Olimpijski". Utwór greckiego kompozytora Spirosa Samary, do którego słowa napisał Kostis Palama po raz pierwszy wykonano w Atenach w 1896 roku. Od igrzysk w Rzymie w 1960 jest oficjalnym hymnem.
W niebo wzlatuje tysiące gołębi - symbol pokoju.
Flaga olimpijska wciągana jest na główny maszt. Po raz pierwszy flaga olimpijska pojawiła się podczas otwarcia igrzysk w Antwerpii w 1920 roku.
Huk dział zapowiada jeden z najbardziej podniosłych momentów - zapalenie znicza olimpijskiego. Po raz pierwszy znicz zapłonął podczas igrzysk w Amsterdamie w 1928 roku. Tradycja zapalenia znicza w Olimpii, przenoszenia go do miasta organizatora igrzysk i zapalenia na głównym stadionie igrzysk datuje się od igrzysk w Berlinie.
Ślubowanie olimpijskie. Płonie znicz olimpijski, chorążowie wszystkich reprezentacji gromadzą się wokół wybranego zawodnika ekipy gospodarzy, który wygłasza tekst przyrzeczenia olimpijskiego: w imieniu wszystkich zawodników przyrzekam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla chwały sportu i honoru naszych ekip. Po raz pierwszy ślubowanie wprowadzono do ceremoniału otwarcia igrzysk w Antwerpii w 1920 roku. Ślubowanie składał wówczas Victor Boin, belgijski florecista. Przyrzeczenie olimpijskie stało się obowiązujące od igrzysk w Tokio.

Od igrzysk w Meksyku w 1968 r. ślubowanie olimpijskie składają również sędziowie.

Ślubowania kończą uroczystość otwarcia igrzysk.

ZAMKNIĘCIE IGRZYSK OLIMPIJSKICH
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju, przyjaźni między narodami.
Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii, jaka miała miejsce w trakcie igrzysk.
Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji. Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora przyszłych igrzysk olimpijskich.
Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

DYSCYPLINY OLIMPIJSKIE

Badminton
Badminton jest sportem, w który mogą grać mężczyźni i kobiety niezależnie od wieku czy umiejętności. Jednak aby z sukcesem konkurować na najwyższym poziomie, zawodnicy muszą opanować specjalne umiejętności, takie jak: technika, wytrzymałość, siła czy zwinność. Dyscyplina ta została wprowadzona do oficjalnego programu Igrzysk Olimpijskich w 1992 roku, w Barcelonie. Gra rozgrywana jest pojedynczo bądź parami i dzieli się na sety. Unikalne jest jednak w badmintonie to, że w grze parami, pary mogą być mieszane (mężczyzna i kobieta). Gra polega na przebiciu lotki ponad siatką, w taki sposób by przeciwnik nie mógł jej odebrać. Punkt zaliczany jest gdy lotka upadnie na pole przeciwnika. Zwycięzcą zostaje ten zawodnik (lub para), który wygra dwa sety 15 punktami (11 punktami w grze pojedynczej kobiet).
Boisko ma wymiar - 13,40 m długości i 5,18 m szerokości (gra pojedyncza) lub 6,10 m szerokości (gra podwójna).
Lotka zbudowana jest z półkolistego korkowego "czubka" (obciągniętego skórą) i dołączonymi 16 prawdziwymi, gęsimi piórami, ułożonymi w kształt stożka. Waga lotki musi być w przedziale: 4,74-5,50 gramów.
Rakieta z drewna lub metalu (najczęściej) waży 85-100 gramów i ma maksymalne wymiary: 23x68 cm.

Baseball
Baseball został wprowadzony do oficjalnego programu IO w 1992r. Gra prowadzona jest przez 2 drużyny. Pole gry ma wymiar 175 na 125 m. Gra się piłką ważącą około 142-149 g i średnicy około 7 cm (z korka i kauczuku) odbijaną drewnianym kijem o długości około 106 cm i max. średnicy 7 cm. Mecz składa się z rund.
W każdej rundzie obie drużyny grają raz w ataku, raz w obronie. Punkty zdobywa drużyna atakująca, z której 4 graczy (kolejno wyznaczanych) ma zadanie odbicie kijem piłki rzuconej przez miotacza drużyny przeciwnej. Podczas lotu piłki gracz, który ją wybijał, musi zdążyć obiec 3 bazy w polu i dotrzeć do bazy 4 - matki. Gracze drugiej drużyny dążą do eliminacji biegnącego przeciwnika poprzez przejęcie piłki i dotknięcie nią bazy. Jeśli gracz ataku nie trafi kijem w piłkę to stojący za nim zawodnik rywali (łapacz) może ją złapać i odrzucić do partnera - co zmniejsza szansę na osiągnięcie 4 bazy, a tym samy zdobycie punktów przez drużynę przeciwną.
Ponieważ uderzona piłka osiąga prędkość ponad 150 km/h, łapacz nosi dodatkowy ekwipunek: kask, maskę, ochraniacz na klatkę piersiową i nogi oraz rękawicę. Każda drużyna ma 9 zawodników na boisku (w sumie może mieć więcej - poza boiskiem - i mogą się wymieniać). Wszystkie mecze rozgrywane będą w Olimpijskim Centrum Baseballa w Atenach (Kompleks Olimpijski Helliniko, drugi pod względem wielkości, po Ateńskim Kompleksie Olimpijskim). Znajdują się tam dwa boiska z widownią na 9.000 i 4.000 miejsc.

Boks
Boks znalazł się w programie starożytnych Igrzysk Olimpijskich w 688r. p.n.e. Walczono wówczas na gołe pięści, ewentualnie przewiązane rzemieniami. Walka trwała do momentu gdy jeden z zawodników był niezdatny do dalszego boju. Boks pojawił się w programie nowożytnych Igrzyska Olimpijskich w 1904r.
Obecnie walczy się używając specjalnych rękawic bokserskich i kasków ochronnych. W walce chodzi o zadanie rywalowi jak najwięcej ciosów - prawidłowych i uznanych za celne, unikając oczywiście ciosów przeciwnika. Zwycięzcą zostaje osoba, która zgromadzi najwięcej punktów lub spowoduje niezdolność do walki przeciwnika (nokaut, RSC). Wyjątkowymi sytuacjami są dyskwalifikacje jednego z zawodników, niestawienie się zawodnika lub poddanie zawodnika przez trenera. Walka podzielona jest na kolejne rundy, z tym że ich liczba jest różna w zależności od charakteru walki - najczęściej 4 dwuminutowe rundy z 1 minutą przerwy.
Każdy z walczących w przerwach między rundami korzysta z pomocy technicznej i taktycznej trenera. Za prawidłowe ciosy uważa się ciosy zadane zamkniętą rękawicą w przednią powierzchnię ciała (łącznie z głową), powyżej pasa. Zabroniony jest m.in. przytrzymywanie przeciwnika rękoma (klincz). W boksie oprócz oczywiście przewagi fizycznej duże znaczenie ma technika i taktyka walki. Najczęstsze z ciosów dzielą się na proste, sierpowe i oddolne - zadawane są one w szczęki, skroń, tętnice szyjną czy też w żołądek, wątrobę i splot słoneczny.
Wizualna brutalność tego sportu, pojawiające się kontuzję, a nawet śmierć na ringu, czy często dyskusyjne decyzje sędziów doprowadziły do prób usunięcia tej starożytnej dyscypliny z listy oficjalnej sportów olimpijskich. W walkach olimpijskich mogą uczestniczyć wyłącznie mężczyźni w wieku 17-34 lat. Wszystkie walki odbywać się będą w Olimpijskiej Hali Bokserskiej Peristeri w Atenach.

Gimnastyka
Gimnastyka jest jedną z najstarszych dyscyplin olimpijskich, uprawiana była już w starożytności. Obecnie składa się z trzech dyscyplin sportowych:
Gimnastyka artystyczna - jest połączeniem gimnastyki i tańca. Dyscyplina ta polega na wykonywaniu zharmonizowanych z muzyką układów ćwiczeń, w których najważniejszym elementem jest estetyka i taneczność ruchu. Głównymi przyborami są : maczuga, wstążka, piłka, obręcz i skakanka. Ćwiczenie z każdym z przyborów stanowi osobną konkurencję - które łącznie dają wynik wieloboju. Konkurencje odbywają się indywidualnie i drużynowo, a dyscyplina ta jest wyłączną domeną kobiet. Chociaż pierwsze zawody w gimnastyce artystycznej odbyły się ponad 50 lat temu, to w skład dyscyplin olimpijskich weszła dopiero w 1984 roku.
Gimnastyka sportowa - jest jedną z najpopularniejszych dyscyplin olimpijskich, a jednocześnie jedną z najbardziej wymagających, gdyż jest kombinacją siły, zręczności i giętkości. Mężczyźni rywalizują w ćwiczeniach wolnych, na koniu, na poręczy i drążku oraz w skoku przez konia. Kobiety natomiast w ćwiczeniach wolnych, na równoważni, na poręczach i w skoku przez konia. Dodatkowo zdobywa się medale w wieloboju (także drużynowo). Ćwiczenia ocenia się pod względem trudności, kompozycji i wykonania.
Skoki na batucie - polegają na wykonywaniu skoków akrobatycznych na rozpiętej nad ziemią szerokiej siatce. Batuta jest siatką o rozmiarze: 4,25x2,14 m, wykonaną z mocnego nylonu, zamocowaną ok. 120 sprężynami do stalowej ramy, 1,5 m nad podłogą. Program standardowy składa się z 10 ćwiczeń, które zawodnicy wcześniej (2 dni przed zawodami) zadeklarowali się przedstawić.

Hokej na trawie
Hokej na trawie - celem gry jest wbicie do bramki przeciwnika piłki za pomocą laski hokejowej. Mecz rozgrywany między dwiema 11-osobowymi drużynam (plus 5 rezerwowych) składa się z dwóch 35-minutowych części, rozdzielonych 10-minutową przerwą. Każda z drużyn usiłuje wbić jak najwięcej razy piłkę do bramki przeciwnika, jednocześnie chroniąc swoją bramkę. Gracz może dotknąć piłki tylką płaską stroną laski, lub jej krawędzią - nie może dopuścić do dotknięcia piłki jakąkolwiek częścią ciała. Tylko bramkarz, broniąc bramki na polu bramkowym, może blokowac piłkę kijem, rękami, nogami i innymi częściami ciała.
Hokej na trawie może być rozgrywany na powietrzu lub w hali. Jako dyscyplina olimpijska rozgrywana jest tylko wersja na powietrzu. Gra odbywa się zazwyczaj na trawiastym boisku, jednak w rozgrywkach na najwyższym poziomie (np. Igrzyska Olimpijskie) podłoże jest syntetyczne.
Piłka powinna ważyć 156-163 g, a jej obwód zawierać się w przedziale 22,4-23,5 cm. Nie ma sprecyzowanych wymagań względem wielkości laski hokejowej. Na boisku o wymiarach 91,40 m na 55 m stoją 2 bramki o wysokości 2,14 m i szerokości 3,66 m. Bramkarz musi być wyposażony w strój ochronny: kask z kratką na oczy, ochraniacze na nogi i rękawice. Gracze łamiący reguły gry mogą być ukarani: 1. zieloną kartką - ostrzeżenie 2. żółtą kartką - czasowe wyłączenie z gry (minimum 5 minut) 3. czerwoną kartką - trwałe wyłącznie z gry Hokej na trawie wprowadzono do oficjalnego programu igrzysk w 1908 roku - z tym, że kobiety rywalizują od 1980 roku.

Jeździectwo
Jeździectwo - (hipika gr. "sztuka jeżdżenia") w dzisiejszym rozumieniu tego słowa obejmuje wszystkie formy sportu konnego z wyjątkiem wyścigów konnych i polo. Na Igrzyskach Olimpijskich odbywa się konkurs skoków, ujeżdżania oraz WKKW (Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego).
Konkurs skoków odbywa się na torze, wewnątrz którego ustawionych jest (według dowolnego schematu) 12-15 przeszkód o wysokości do 1,6 m. Zadaniem jeźdźca jest przebycie toru możliwie bez żadnej zrzutki i to w jak najkrótszym czasie.
Konkurs ujeżdżania polega na zaprezentowaniu stopnia ujeżdżenia. Koń wraz z jeźdźcem musi wykonać na czworoboku 60x20 m obowiązkowy program w ustalonym czasie. Sędziowie oceniają stopień poprawności programu i technikę stosowaną przez jeźdźca. Jest kilka programów ujeżdżania - na Igrzyskach Olimpijskich stosuje się tzw. program Grand Prix. WKKW jest złożonym konkursem jeździeckim składającym się z ujeżdżania, próby wytrzymałościowej i skoków. W próbie wytrzymałościowej wydziela się specjalne odcinki, takie jak: bieg po drogach, bieg z przeszkodami i cross jeździecki. Każdą z 3 prób ocenia się w punktach karnych, których suma decyduje o miejscu w klasyfikacji końcowej.
Jeździectwo jest unikalnym sportem olimpijskim z tego względu, że zarówno mężczyźni jak i kobiety współzawodniczą między sobą na tych samych warunkach, a medalistami zostają nie tylko jeźdźcy ale i konie. Jeździectwo wprowadzono do oficjalnego programu Igrzysk Olimpijskich w 1912 roku w Sztokholmie. Konkursy jeździeckie odbywać się będą w nowobudowanym Olimpijskim Centrum Jeździectwa w Markopoulo, w południowej części Attyki. Znajdują się tam dwie główne areny: trawiasta do konkursu skoków oraz piaszczysta do ujeżdżania, a także mniejsze obiekty przeznaczone do WKKW.

Judo
Judo - jest sportem walki gdzie na jednej macie (tatami) walczy dwóch zawodników (judoków) ubranych w charakterystyczne, przepasane białe stroje. Zasady tego sportu zostały opracowane w końcu XIX w. na podstawie japońskiej walki wręcz ju jitsu. Japońska nazwa judo oznacza "drogę do zwinności". Judo pojawiło się w programie IO w 1964r.
Głównymi elementami judo są rzuty - naga waza, polegające na pozbawieniu przeciwnika równowagi i rzuceniu go na matę za pomocą rąk, wspomaganych działaniem nóg lub bioder oraz techniki chwytu - katame waza. Techniki chwytu dzielą się na trzymania - osae komi waza, dźwiganie - kansetsu waza i duszenia - shime waza. Każdy z judoków po opanowaniu określonych technik uzyskuje wyższy stopień (kyu i dan) oraz zyskuje prawo do noszenia pasa odpowiedniego koloru. W czasie walki sędziowie oceniają wartość stosowanych technik i ich skuteczność, a także udzielają kar za czynności niedozwolone.
Walka zostaje zakończona gdy jeden z walczących uzyskuje 10 punktów - ippon (za wzorowe wykonanie rzutu - przeciwnik upada na plecy - lub za trzymanie przeciwnika na plecach przez określony czas (30 s), a także za zmuszenie przeciwnika do poddania się). Przyznawane są także niższe punkty: waza ari (7 pkt.), yuko (5 pkt.), koka (3 pkt.). Dwukrotne przyznanie waza ari odpowiada otrzymaniu ippon - inne punkty się nie sumują. Za czynności niedozwolone otrzymuje się kary: shido (zwrócenie uwagi), chui (ostrzeżenie), keikoku (napomnienie) i hensoku make (dyskwalifikacja).
Otrzymane kary równoważne jest przyznaniu przeciwnikowi równoważnego punktu - np. za przyznanie kary shido - przeciwnik otrzymuje koka. Jeśli w czasie walki (5 min.) żaden z walczących nie zdobędzie ippon o rozstrzygnięciu decydują punkty pomniejsze lub decyzja sędziów.

Kajakarstwo
Kajakarstwo rozgrywane jest na Igrzyskach Olimpijskich w dwóch dyscyplinach: kajakarstwo klasyczne i kajakarstwo górskie. Kajakarstwo uprawia się w kajakach Kx lub w kanadyjkach Cx, gdzie x - to liczba osób płynąca na łódce (np. K1 to jednoosobowy kajak, a C2 to dwuosobowa kanadyjka). Zasadniczą różnicą między formą K i C jest fakt, że kajak jest łódką krytą z kokpitem i może posiadać urządzenia do sterowania. Dodatkowo w kajakach zawodnik siedzi i używa wiosła dwustronnego, natomiast w kanadyjkach klęczy i używa wiosła jednostronnego. W obydwu typach łodzi zawodnik jest zwrócony przodem do kierunku wyścigu. Kajakarstwo klasyczne - zostało wprowadzone do programu Igrzysk w 1936r. w Berlinie (kobiety w 1948r.). Zawody olimpijskie rozgrywane są w formie K1, K2, K4 oraz C1, C2 na dystansach 500 i 1000 m. Wyścig odbywa się na wodzie stojącej, na prostych torach o szerokości 9 m. Zwycięzcą zostaje zawodnik (lub załoga), którego czubek łodzi jako pierwszy przekroczy linię mety.
Kajakarstwo górskie - weszło do programu IO w 1972r. (z przerwą w latach 1976-1988) w formie C1, C2 i K1 (w tej ostatniej także kobiety). Wyścigi zorganizowane są w formie slalomu z wyznaczonymi bramkami. Trasa slalomu prowadzi najczęściej po torze tworzącym spienioną górską rzekę, o długości od 250 do 400 m. Liczba bramek waha się od 18 do 25. Paliki bramek są zawieszone nad powierzchnią wody - zawodnik nie może ich dotknąć ani ciałem, ani wiosłem czy łodzią. Szerokość bramki wynosi od 120 do 350 cm. W odróżnieniu od kajaków klasycznych, w klasyfikacji końcowej znaczenie ma nie tylko czas ale i punkty karne.

Kolarstwo
Kolarstwo - w programie Igrzysk Olimpijskich są trzy konkurencje kolarskie: kolarstwo szosowe, kolarstwo torowe i kolarstwo górskie. We wszystkich konkurencjach startują zarówno mężczyźni (od 1896r.), jak i kobiety (od 1984r.).
Kolarstwo szosowe obejmuje wyścigi szosowe oraz jazdy indywidualne. W przypadku pierwszej grupy start jest wspólny i o kolejności medalowej decydują miejsca na mecie, a czasami także specjalne kryteria punktowe. Na IO długość trasy wyścigu wynosi od 230 do 250 km dla mężczyzn i od 100 do 140 km dla kobiet. W jeździe indywidualnej start odbywa się osobno w określonych odstępach czasu (90 sekund), a kryterium decydującym o podziale medali jest najczęściej czas każdego z zawodników. Długość trasy wynosi od 40 do 50 km dla mężczyzn i od 20 do 30 km dla kobiet.
W przypadku kolarstwo torowego zawody odbywają się na specjalnych torach o kształcie elipsy i podłożu drewnianym lub betonowym. Tor nachylony jest do wewnętrznej strony od 12o na odcinkach prostych do 40-42os na łukach. Całkowita długość toru wynosi 250-333,33 m. Istnieje wiele konkurencji torowych: ze startu zatrzymanego, na dochodzenie itd. W przypadku wyścigów ze startu zatrzymanego zawodnik startujący wypychany jest po sygnale startu przez trenerów (lub startuje ze specjalnego urządzenia). W przypadku wyścigów na dochodzenie drużyny startują oddalone od siebie o równe odległości. Wygrywa ta drużyna, która dogoni przeciwnika (lub decyduje lepszy czas).
Kolarstwo górskie pojawiło się w programie igrzysk dopiero w 1996r. Na IO kolarze górscy rywalizują w crossie olimpijskim przeprowadzonym na terenie o odpowiednich różnicach wzniesień i o zróżnicowanym podłożu.

Koszykówka
Koszykówka - celem gry, toczącej się między dwiema drużynami, jest wrzucenie piłki do kosza przeciwnika i zapobiegnięcie zdobyciu punktów (w taki sam sposób) przez drużynę przeciwną. W spotkaniu wygrywa drużyna, która zdobywa większą ilość punktów. Mecz trwa 40 minut (4 kwarty po 10 min.). Jeśli w tym czasie nie zostanie wyłoniony zwycięzca, gra jest przedłużana o 5 minut (nawet wielokrotnie), aż do uzyskania przewagi przez jedną z drużyn. Wrzucenie piłki do kosza przeciwnika może być zaliczone za 1, 2 lub 3 punkty (w zależności od miejsca wykonania rzutu i faktu czy rzut był wykonywany jako rzut wolny).
Drużyna liczy 5 zawodników na boisku i 7 w rezerwie. Wymiany zawodników mogą następować tylko podczas przerw w grze. W grze używa się skórzanej, dmuchanej piłki o obwodzie 75-78 cm i wadze 600-650 g. Boisko do koszykówki ma kształt prostokąta o wymiarach 15x28 m i twarde, gładkie podłoże - najczęściej drewniane. W koszykówce gra się przy pomocy rąk choć uderzenia pięścią są zabronione. W trakcie gry istnieje wiele ściśle określonych zagrywek technicznych - takich jak kozłowanie (odbijanie piłki o podłogę), bieg z piłką, obroty, blokowanie itp. Drużyna może posiadać piłkę maksymalnie przez 24 s, zanim wykona rzut w kierunku kosza. Jeśli przekroczy ten czas - piłka przechodzi do drużyny przeciwnej.
Za błędy związane z przekroczeniem przepisów drużyna dokonująca przewinienia często pozbawiana jest piłki lub drużynie przeciwnej przysługują rzuty wolne. Koszykówka trafiła na Igrzyska Olimpijskie w 1904r. - początkowo jako dyscyplina pokazowa. Od 1936r. odbywają się olimpijskie rozgrywki koszykówki mężczyzn, a od 1976r. kobiet.

Lekkoatletyka
Lekkoatletyka to jedna z najbardziej znanych i najpopularniejszych dyscyplin sportu. Większość konkurencji oparta jest na naturalnych formach ruchu - chód, bieg, skok, rzut. Lekkoatletyka jest bez wątpienia główną dyscypliną Igrzysk Olimpijskich i oczywiście od zawsze jest w ich programie. Dodatkowo lekkoatletyka stanowi podstawę nowożytnego wychowania fizycznego - może ją uprawiać każdy i w prawie każdych warunkach.
Wszelkie zawody są rozgrywane wg przepisów Międzynarodowej Amatorskiej Federacji Lekkiej Atletyki (IAAF - powstała w 1912 roku). W skład dyscypliny wchodzą następujące grupy konkurencji: biegi płaskie (100 m, 200 m, 400 m, 800 m, 1.500 m, 5.000 m, 10.000 m), bieg maratoński (42.195 m), biegi przez płotki (110 m i 400 m), biegi z przeszkodami (3.000 m), biegi sztafetowe (4x100 m i 4x400 m), skoki (w dal, wzwyż, trójskok, o tyczce), rzuty (dyskiem, młotem, oszczepem i pchnięcie kulą), chody (20 km i 50 km) i wieloboje (dziesięciobój mężczyzn i siedmiobój kobiet).
Kobiety uczestniczą w prawie wszystkich konkurencjach (od 1928r.) - za wyjątkiem biegu z przeszkodami na 3.000 m i chodu na 50 km. Bieg przez płotki kobiet jest na dystansie 100 m zamiast 110 m. Dziesięciobój (mężczyzn) składa się z 10 konkurencji rozbitych na dwa dni: 1 dzień - bieg na 100 m, skok w dal, pchnięcie kulą, skok wzwyż, bieg na 400 m; 2 dzień - bieg na 110 m przez płotki, rzut dyskiem i oszczepem, skok o tyczce, bieg na 1500 m. Siedmiobój kobiet zastąpił od 1984 pięciobój: 1 dzień - bieg na 100 m, skok wzwyż, pchnięcie kulą; 2 dzień - bieg na 200 m, skok w dal, rzut oszczepem, bieg na 800 m.

Łucznictwo
Łucznictwo znalazło się w programie Igrzysk Olimpijskich w 1900 r., ale od 1924 roku aż do 1972 nie rozgrywano konkurencji olimpijskich w tej dyscyplinie. Konkurencje łucznicze (drużynowe i indywidualne) w Atenach odbywać się będą na wolnym powietrzu. Zawodnicy strzelają w postawie stojącej, celując do oddalonej o 70 m tarczy.
Tarcza strzelecka o średnicy 120 cm zamocowana jest na stojaku, na wysokości 1,3 m i posiada namalowane w różnych kolorach koncentryczne pierścienie o grubości około 12 cm. W środku tarczy znajduje żółte koło o średnicy 12,2 cm (oko byka). Trafienie w oko byka daje 10 punktów, a w zewnętrzny pierścień - 1 punkt. Trafienie pomiędzy zewnętrznym pierścieniem, a okiem byka punktowane jest od 2 do 9 punktów, w zależności od trafionego pierścienia.
Łuk składa się z trzech podstawowych części: dwóch ramion, majdanu i cięciwy. Majdan jest centralną częścią łuku, wykonaną ze stopu aluminium. Sprężyste ramiona, wykonane z wielowarstwowego materiału, połączone są cięciwą. Dodatkowo łuk wyposażony jest w stabilizatory (tłumiące drgania) oraz celownik.
Strzała zbudowana jest z karbonowej (włókna węglowe) rurki, zakończonej z jednej strony metalowym grotem, a z drugiej lotkami stabilizującymi lot. Średnica strzały nie może przekroczyć 9,3 mm, a jej długość jest uzależniona od wielkości łuku. W konkurencjach indywidulanych bierze udział 64 zawodników, którzy rozgrywają mecze parami. Zwycięzcy z każdej pary znów grają parami itd. aż do finału. Konkurencje drużynowe rozgrywane są w systemie każda drużyna z każdą. Bierze w nich udział 16 trzyosobowych drużyn wyłonionych w eliminacjach. Wyłonione w ten sposób 4 drużyny walczą następnie o medale.

Pięciobój nowoczesny
Pięciobój nowoczesny - składa się z jazdy konnej, szermierki, pływania, strzelania z pistoletu i biegu na przełaj.
Jazda konna odbywa się na dystansie ok. 350-450 m z 12 przeszkodami (15 skoków) o maksymalnej wysokości 1,2 m. Pokonanie bez błędów całej trasy daje zawodnikowi 1200 pkt. Za pominięcie przeszkody odejmuje się 60 pkt., za jej dotknięcie - 28 pkt., a za upadek z konia - 40 pkt. Punkty karne są także liczone za przekroczenie czasu i inne błędy.
Szermierka odbywa się na szpady i walczy się do pierwszego trafienia. Walki odbywają się w systemie każdy z każdym. Zawodnik otrzymuje 1000 pkt. jeśli wygra co najmniej 70% pojedynków. Za mniejszą liczbę wygranych otrzymuje się odpowiednio mniej punktów.
Dystans pływacki 200 m pokonuje się stylem dowolnym. Za uzyskanie czasu poniżej 2:30 (2:40 kobiety) otrzymuje się 1000 pkt. Za każdą sekundę ponad ten czas odejmuje się 10 pkt.
Strzelanie odbywa się z pistoletu pneumatycznego do nieruchomego celu z odległości 10 m. Trafienia punktowane są od 1 do 10. Zawodnik oddaje 20 strzałów do tarczy. Za uzyskanie co najmniej 172 (na 200) punktów strzeleckich zalicza się 1000 pkt. do wyniku pięcioboju. Za każdy punkt strzelecki poniżej 172 odejmuje się 12 pkt. od wyniku pięcioboju.
Bieg na przełaj odbywa się na dystansie 3000 m, po nierównych, gruntowych drogach. Pokonanie dystansu w czasie 10:00 minut (11:20 dla kobiet) daje 1000 pkt. W wyniku wszystkich konkurencji zawodnik może otrzymać maksymalnie 5200pkt. Pięciobój nowoczesny wprowadzono do programu IO w 1912r., a w 2000 roku dopuszczono do udziału kobiety. Początkowo (aż do 1948r.) funkcjonowała nazwa pięciobój oficerski jako, że startujący musiał legitymować się odpowiednim stopniem wojskowym.

Piłka nożna
Piłka nożna - jest dyscypliną świetnie znaną w Polsce i na całym Świecie. Jest to bardzo stary sport sięgający korzeniami 2000r. p.n.e. Wczesne odmiany piłki nożnej były znane w Chinach, Egipcie, Grecji, a także na kontynencie północnoamerykańskim. W obecnej formie piłka nożna powstała w Anglii około połowy XIX wieku. W 1863 roku założono pierwszy związek piłkarski (The Football Association) i ustalono przepisy, które przetrwały w generalnych założeniach do dziś. Piłka nożna pojawiła się w oficjalnym programie IO już w 1900 roku w Paryżu ale od momentu kiedy zaczęto rozgrywać Mistrzostwa Świata (1930) prestiż tej dyscypliny na \\\"olimpiadzie\\\" zaczął podupadać. Po II Wojnie Światowej turnieje piłkarskie na IO stały się wewnętrznymi rozgrywkami drużyn z państw socjalistycznych. Stało się tak w wyniku przepisów o amatorstwie - najlepsi gracze zawodowi z państw zachodnich nie mogli uczestniczyć w rozgrywkach. Dodatkowym ciosem obniżającym prestiż turnieju stały się rozgrywki o Mistrzostwo Europy. W końcu (od 1992r.) wprowadzono do regulaminu zapis zabraniający uczestnictwa w rozgrywkach osobom, które skończyły 23 rok życia (z pewnymi wyjątkami).
Mecz rozgrywany jest przez dwie 11-osobowe drużyny (plus 7 zawodników rezerwowych), łącznie z bramkarzem. Zadaniem graczy jest wbicie (bez użycia rąk - głównie nogami) piłki do bramki przeciwnika - gol. Tylko bramkarz na polu bramkowym może łapać piłkę rękoma. Zwycięża drużyna, która zdobędzie więcej goli. Mecz składa się z dwóch części po 45 min., z 15 minutową przerwą. W grze używa się dmuchanej piłki o średnicy 70 cm i wadze 450 g, wykonanej ze skóry, powleczonej materiałem syntetycznym. Trawiaste boisko ma wymiary 105x68 m. Na krótszych końcach boiska znajdują się dwie bramki o szerokości 7,32 m i wysokości 2,44 m.

Piłka ręczna
Piłka ręczna - jest grą zespołową rozgrywaną w hali, pomiędzy dwiema drużynami. Celem gry jest wrzucanie rękami piłki do bramki przeciwnika (gol). Zwycięża drużyna, która zdobędzie więcej goli. Mecz składa się z dwóch części po 30 minut, z 10 minutową przerwą. Jeśli po zakończeniu drugiej połowy meczu wynik jest remisowy, wówczas sędzia zarządza dogrywkę (2 razy po 5 minut z jednominutową przerwą). Zawodnik może w czasie gry trzymać piłkę w rękach najwyżej 3 sekundy - po tym czasie musi ją kozłować, rzucić do bramki lub podać innemu zawodnikowi. Gracz może walczyć o piłkę rękami i całym ciałem, nie wolno jednak uderzyć, popchnąć lub przewrócić przeciwnika. Stąd też piłka ręczna jest jedną z brutalniejszych gier w piłkę.
Boisko do gry ma wymiary 40x20 m. Bramka ma wysokość 2 m i szerokość 3 m. Piłka, wykonana ze skóry, ma w rozgrywkach mężczyzn obwód 58-60 cm i waży 425-475 g. Kobiety grają mniejszą piłką - o obwodzie 54-56 cm. Drużyny są 7-osobowe (choć pierwszy turniej olimpijski został rozegrany przez drużyny 11-osobowe). Dodatkowo na ławce rezerwowych może zasiadać do 7 zawodników, wymienianych przez trenera w dowolnym momencie.
W Polsce od 1917 roku grę podobną do piłki ręcznej zaczęto uprawiać w Szczypiornie k. Kalisza (stąd w naszym kraju ukuła się nazwa szczypiorniak). Piłka ręczna znalazła się w programie Igrzysk Olimpijskich w 1936 roku, ale na ponowny zaszczyt znalezienia się w oficjalnym programie czekała do 1972 roku (kobiety startują od 1976 roku). Olimpijskie rozgrywki w piłce ręcznej składają się z eliminacji, ćwierćfinałów, półfinałów i finałów - osobno dla mężczyzn i kobiet.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów - polega na podnoszeniu sztangi w kolejnych konkurencjach ciężarowych. Chociaż podnoszenie ciężarów uważane jest za sport, w którym głównie decyduje siła, to historia pokazuje, że siła atletów musi iść w parze ze zręcznością i odpowiednią techniką, zazwyczaj przekazywaną przez trenera.
Pierwsze olimpijskie zawody ciężarowców w Atenach w 1896r. rozegrano bez podziału na kategorie wagowe. Obecnie, od 1976r. rozgrywany jest dwubój (rwanie, podrzut). Rwanie polega na podniesieniu sztangi z pomostu ponad głowę i jej przytrzymanie (zawodnik wykonuje wyprost i przysiad). Z przysiadu zawodnik musi ze sztangą nad głową przejść do pozycji stojącej. Podrzut w pierwszym etapie jest podobny do rwania z tym, że zawodnik w przysiadzie ma sztangę na klatce piersiowej. Następnie następuje faza przejścia do pozycji wyprostowanej z przerzuceniem sztangi z piersi ponad głowę (ramiona są wyprostowane, a faza wstawania wykonywana jest z charakterystycznym wykrokiem).
Obecnie zawody olimpijskie rozgrywane są w 8 kategoriach wagowych mężczyzn i 6 kobiet. Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób w każdej konkurencji (rwanie i podrzut). Najlepsze wyniki z każdej konkurencji są sumowane i stanowi to wynik dwuboju. Jeśli kilku zawodników uzyska taki sam wynik, to wygrywa ten o niższej masie, jednak jeśli i to rozwiązanie zawiedzie o zwycięstwie decyduje kolejność wykonywania bojów (pierwszy raz zastosowano ten fragment regulaminu w Barcelonie - srebrny medal otrzymał wtedy Polak K. Siemion, a złoto przyznano P.Dimasowi z Grecji).
Sztanga składa się z drążka z zamocowanymi na końcach ciężarkami. Sama sztanga waży 20 kg dla mężczyzn i 15 kg dla kobiet i ma około 2,1 m długości.

Siatkówka
Siatkówka - jest to klasyczna odmiana siatkówki, w której mecze rozgrywane są na twardym boisku, najczęściej w hali. W grze biorą udział dwie drużyny po 6 zawodników na boisku oraz 6 w rezerwie.
Boisko do gry ma wymiary 9x18 m i jest podzielone pionową siatką na 2 kwadratowe pola. Siatka ma wysokość 2,43 m dla mężczyzn i 2,24 m dla kobiet. Każde pole jest podzielone na strefę ataku i obrony. Piłka ma obwód około 67 cm i masę 260-280 g. Celem gry jest przebicie rękami piłki nad siatką na stronę przeciwnika w taki sposób aby drużyna przeciwna nie mogła jej odebrać w polu. Rozgrywka rozpoczyna się serwisem spoza linii krańcowej boiska i kończy z chwilą upadku piłki na ziemię. Zawodnicy mogą maksymalnie 3 razy odbić piłkę na swoim polu, zanim przebiją ją na pole przeciwników. Drużyna zdobywa punkt jeśli piłka upadnie na pole przeciwników. Jeśli punkt zdobędzie drużyna, która broniła serwis, to uzyskuje dodatkowo prawo do serwowania kolejnej rozgrywki, a zawodnicy tej drużyny zmieniają się na swoich pozycjach.
Gra składa się z maksymalnie 5 setów. Aby wygrać seta drużyna musi osiągnąć co najmniej 25 (15 w 5 secie) punktów, uzyskując jednocześnie 2-punktową przewagę nad rywalem. Spotkanie trwa do momentu gdy jedna z drużyn wygra 3 sety. Siatkówka stała się dyscypliną olimpijską od 1964 roku.
Siatkówka plażowa - wywodzi się wprost od zwykłej siatkówki halowej. Drużyna składa się z 2 osób, a piaszczyste boisko ma wymiar 8x16 m. Nieco inne są reguły punktowania. Dyscyplina ta powstała w latach 20-tych w Stanach Zjednoczonych. Początkowo była tylko amatorską rozrywką ludzi spędzających czas nad wodą. Z czasem jednak doceniono atrakcyjność i dynamikę tego sportu i w 1996 roku wprowadzono go do oficjalnego programu Igrzysk Olimpijskich.

Softball
Softball - gra ta jest dość podobna do baseballa, lecz rozgrywana na mniejszym boisku i większą piłką.
Rywalizują ze sobą dwie drużyny po 9 zawodników. Główna częśc pola gry jest kwadratem o boku 18,3 m. W narożnikach umieszczone są bazy (jedna z baz to baza matka). W grze używa się piłki o obwodzie około 30 cm i wadze 166-173 g oraz kija o długości około 86 cm i wadze około 1 kg. Mecz składa się z rund. W każdej z nich obie drużyny grają na przemian w ataku i w obronie. Drużyna atakująca odbija kijem piłkę rzuconą (od dołu) przez miotacza z drużyny przeciwnej.
Celem odbijającego jest wybicie piłki możliwie jak najdalej w pole, a następnie obiegnięcie 3 baz i dotarcie do bazy matki co daje drużynie 1 punkt.
Drużyna rywali dąży do wyeliminowania biegnących do bazy-matki przeciwników. Osiąga się to poprzez złapanie lecącej piłki lub dotknięcie przeciwnika trzymaną w dłoni piłką (z zastrzeżeniem, że biegnący nie jest akurat na którejś bazie). Ponieważ uderzona piłka osiąga prędkość ponad 100 km/h, łapacz nosi dodatkowy ekwipunek: kask, maskę, ochraniacz na klatkę piersiową i nogi oraz rękawicę. Softball rozwijał się równocześnie jako gra halowa i forma rozrywki pod gołym niebem, popularna zwłaszcza wśród kobiet, dla których baseball był zbyt wymagający fizycznie. W roku 1996 dyscyplina ta dołączyła do oficjalnej listy gier olimpijskich choć tylko w wykonaniu kobiet. Można ją więc określić jako kobiecą odmianę baseball\\\'a.

Sporty wodne
Sporty wodne składają się z czterech dyscyplin sportowych:
Pływanie - znalazło się w programie I IO w Atenach (pływano wówczas w morzu koło Pireusu). Obejmuje następujące style pływackie : dowolny, grzbietowy, klasyczny (żabka) i motylkowy (delfin). W stylu dowolnym zawodnik może płynąć wybranym przez siebie sposobem - jednakże ze względu na szybkość wybierany jest kraul. Rozgrywane są także konkurencje w stylu zmiennym, w kolejności: motylek, grzbietowy, klasyczny, dowolny.
Zawody Igrzysk Olimpijskich odbywają się na basenie o długości 50 m i szerokości co najmniej 21 m (8 torów). Nie można stosować żadnych przedmiotów dodatkowych i odbijać się od dna.
Pływanie synchroniczne - określane czasem jako wodny balet, pojawiło się w programie IO dopiero w 1984r. w Los Angeles. Konkurencje rozgrywa się na basenie o wymiarach co najmniej 12x12 m i głębokości 3 m, przy akompaniamencie muzyki, parami lub drużynami. Zawodnicy oceniani są osobno za złożoność techniczną układów i poziom artystyczny ich wykonania. Jest to jedna z 3 dyscyplin olimpijskich, w której udział biorą tylko kobiety.
Skoki do wody - od 1904r. w programie IO. W ramach konkurencji olimpijskich odbywają się skoki z wieży (10 m) i trampoliny (3 m). Od 2000r. (Sydney) rozgrywa się konkurencje skoków synchronicznych.
Piłka wodna - dwie drużyny pływają w basenie o powierzchni 30x20 m i głębokości 1,80 m, a celem gry jest wrzucenie piłki do bramki drużyny przeciwnej. Piłka ma obwód 68-71 cm i masę 400-450 g. Bramki mają wymiar 3x0,9 m.

Strzelectwo
Strzelectwo trafiło do oficjalnego programu olimpijskiego już w czasie pierwszych Igrzysk Nowożytnych w Atenach. Charakter poszczególnych konkurencji zmieniał się (i cywilizował) na przestrzeni kolejnych lat. Na kolejnych Igrzyskach Olimpijskich do Atlanty 1996 włącznie, zorganizowano około 50 różnych konkurencji strzeleckich. Wiele z nich nie przetrwało do dziś, a wiele może zadziwiać swym okrucieństwem (strzelano m.in. do żywych gołębi - zwycięzca mógł się \\\"poszczycić\\\" kilkudziesięcioma celnymi trafieniami).
W początkach rywalizacji używano zwykłej broni - takiej jak chociażby rewolwerów (gdzie nie wiadomo dlaczego najczęściej wygrywali Amerykanie :). Dopiero z czasem zaczęły pojawiać się sportowe pistolety i karabinki. Strzelectwo jest chyba jedynym sportem, w którym wiek nie gra większej roli i historia pokazuje, że złotym medalistą może zostać zarówno 17-latek (1992r.), jak i 58-latek (1972r.).

Szermierka
Szermierka jest dyscypliną obecną na wszystkich Igrzyskach Olimpijskich ery nowożytnej, począwszy od 1896r. Dzisiejsza szermierka sportowa dzieli się na 3 rodzaje broni - floret i szabla (na IO od 1896) oraz szpada (na IO od 1900 roku). Kobiety startują na Igrzyskach Olimpijskich we florecie od 1924 roku i w szpadzie od 1996 roku.
Floret jest lekką, kolną bronią sportową. Charakteryzuje ją szereg ograniczeń regulaminowych, z których najważniejszą jest umowne pole trafienia obejmujące tylko i wyłącznie tułów. Nie liczą się więc trafienia w głowę, szyję i kończyny. Szabla jest bronią sieczno-kolną. Jej masa nie powinna przekraczać 0,5 kg, a długość 105 cm. Trafienia uznaje się tylko wtedy gdy są zadane od pasa wzwyż (łącznie z głową, szyją i rękami). Szpada jest bronią kolną wywodzącą się od XIX-wiecznej szpady pojedynkowej. Masa całkowita tej broni nie powinna przekraczać 770 g, zaś długość 110 cm, jednak w odróżnienia od poprzednich dwóch broni szpada nie jest bronią umowną i poprawne trafienie dotyczy każdego miejsca na ciele przeciwnika.
Dotychczas na Igrzyskach Olimpijskich w szabli zmagali się tylko mężczyźni. Jednak w Atenach zadebiutują kobiety w konkurencji szabli indywidualnej (zamiast floretu drużynowego). Do oceny trafień bronią stosuje się układ elektroniczny, podłączony do zawodników, ułatwiający zawodnikom i sędziom analizę trafień.
Kolorowe światła sygnalizują prawidłowe trafienia, a białe światło sygnalizuje trafienie poza dozwolonym obszarem na ciele zawodnika. W konkurencjach indywidualnych walka składa się z 3 rund po 3 min. każda, z 1-minutowymi przerwami. Zwycięzcą zostaje zawodnik, który jako pierwszy zdobędzie 15 celnych trafień lub uzyska największą liczbę trafień na koniec trzeciej rundy. W konkurencjach drużynowych walczą ze sobą 3-osobowe drużyny, a zasady walki są podobne do obowiązujących w konkurencjach indywidualnych.

Taekwondo
Taekwondo jest sztuką walki obronnej, będącą kombinacją filozofii, dyscypliny duchowej oraz ćwiczeń fizycznych i odpowiednich predyspozycji zawodników. Taekwondo (z koreańskiego - droga doskonalenia sztuki walki rękami i nogami) jest bardzo starą sztuką walki. Jej korzenie sięgają początków naszej ery. Za ojczyznę tej dyscypliny bezsprzecznie uchodzi Korea (taekwondo wprowadzono jako dyscyplinę pokazową podczas Igrzysk w Seulu w 1988r.). Podobnie jak w judo, każdy z zawodników po opanowaniu określonych technik uzyskuje wyższy stopień (kup i dan) oraz zyskuje prawo do noszenia pasa odpowiedniego koloru.
Debiut taekwondo w oficjalnym programie igrzysk nastąpił w Sydney, w 2000r. - jest to więc jedna z najmłodszych dyscyplin olimpijskich. Dzisiejsza sportowa wersja taekwondo jest połączeniem dawnych tradycyjnych technik walk koreańskich i elementów styli japońskich. Dzieli się na 2 grupy (według wytycznych WTF - Światowej Federacji Taekwondo): poomse (prezentacja technik i walka pozorowana) i kyurugi (rzeczywista walka między dwoma zawodnikami). Według regulaminu zawodnicy podczas walk niepozorowanych wykonują szybkie ciosy nogami i rękoma na górną część ciała - jednak bez głowy i szyi. Taekwondo jest dynamicznym sportem kontaktowym, stąd też zawodnicy podczas zawodów używają specjalnych ochraniaczy (hogoo) głowy, tułowia i przedramion. Całe pole walki, znajduje się na podium (podwyższeniu) 50-60 cm nad podłogą. Ma ono rozmiar 12x12 m i posiada gładkie podłoże, bez żadnych wystających elementów. Centralna cześć pola o rozmiarze 10x10 m pokryta jest elastyczną matą.
Walki składają się z 3 rund po 3 minuty (2 min. dla kobiet). Zwycięstwo może być przez nokaut, na punkty, lub przez 3 kary udzielone przeciwnikowi.

Tenis
Tenis to sport znany i popularny na całym świecie. Choć oprócz Igrzysk Olimpijskich odbywa się wiele prestiżowych (i dochodowych) konkursów tenisowych, to wszyscy wielcy mistrzowie zgodnie przyznają, że najwyższą wartość ma dla nich medal olimpijski. Na IO w Atenach rozgrywana będzie: gra pojedyncza i podwójna (zabraknie mieszanej).
Gra rozgrywa się na korcie tenisowym (w hali lub na powietrzu) o różnych nawierzchniach. Kort ma kształt prostokąta o długości 23,77 m i szerokości 10,97 m (dla gry podwójnej) lub 8,23 m (dla gry pojedynczej), podzielonego siatką (o wysokości 91,4 cm) na dwie części. Średnica piłeczki kształtuje się w granicach 6,54-7,3 cm, a jej waga nie przekracza 59,49 gramów. Rakietka ma maksymalną długość 73,66 cm i szerokość 31,75 cm. Gracz zdobywa punkt jeśli przebije rakietą piłkę ponad siatką na pole przeciwnika, tak aby ten nie mógł jej odebrać. Punkt przyznawany jest także gdy piłka trafi przeciwnika, lub gdy przeciwnik wybije ją poza boisko (aut).
Piłka wpadająca na pole przeciwnika może być odbita od razu lub po najwyżej jednym odbiciu od podłoża. Zasady punktowania gry mają aspekt historyczny: wygranie pierwszej piłki powoduje zmianę stanu gry z 0:0 na 15:0, kolejne wygrane piłki to 30:0 i 40:0. Wygranie czwartej piłki powoduje zwycięstwo w gemie. Jeśli jednak stan gry jest 40:40 gra się do uzyskania dwupunktowej przewagi - kto pierwszy wygra kolejne dwa zagrania wygrywa gema. Zwycięstwo w 6 gemach (z dwupunktową przewagą) daje wygranego seta. Przy wyniku 6:6 w gemach nie dąży się już do dwupunktowej przewagi tylko rozgrywa skróconą rozgrywkę: tie-break. W różnych turniejach (i na różnych etapach eliminacji) potrzebne są różne liczby setów konieczne do wygrania meczu. Tenis był w programie IO od 1896r. do 1924r., a następnie po przerwie od 1988r.

Tenis stołowy
Tenis stołowy jest stosunkowo młodą dyscypliną olimpijską, historycznie wywodzącą się od tenisa ziemnego. Choć pierwsze rozgrywki odbywały się już na początku XXw. (od 1920r. w Polsce), to dyscyplina ta trafiła do programu Igrzysk Olimpijskich dopiero w 1988 roku w Seulu (zarówno mężczyźni jak i kobiety).
W grze uczestniczy 2 (gra pojedyncza) lub 4 zawodników (gra podwójna lub mieszana). Celem gracza jest takie uderzenie rakietką piłeczki na stronę przeciwnika aby ten nie był w stanie jej odebrać lub aby był zmuszony popełnić błąd. Każdy błąd jest liczony jako punkt dla przeciwnika. Jednego seta gra się do 11 punktów (choć tak jak w tenisie ziemnym aby wygrać seta trzeba mieć 2 punkty przewagi). Liczba setów potrzebnych do zwycięstwa waha się w zależności od turnieju i stopnia eliminacji od 3 do 5.
Zawody rozgrywają się na stole koloru niebieskiego lub zielonego, o wymiarach 152x274 cm i wysokości 76 cm. Na środku stołu rozpięta jest pionowo siatka (również zielona) o wysokości 15,25 cm, dzieląca stół na dwie równe części. Celuloidowa (lub z innego podobnego tworzywa) piłeczka ma średnicę 40 mm i wagę 2,7 g. Piłka ma kolor biały lub żółty - w zależności od koloru stołu. Zawodnik może odbić piłkę tylko przy użyciu rakietki.
Rakietka wykonana jest z drewna (sklejka) pokrytego warstwą gumy. Technologia wykonania gumowej powierzchni rakietki jest bardzo złożona, ale dzięki temu zawodnicy mogą w znacznym stopniu kontrolować lot uderzonej piłki, a zwłaszcza jej obroty. Jest to bardzo istotne, gdyż obracająca się piłeczka zmienia radykalnie kierunek lotu podczas odbicia od stołu lub rakietki przeciwnika. Rakietka trzymana jest za uchwyt tradycyjnie (całą dłonią - styl europejski) lub podobnie do trzymania długopisu podczas pisania (styl azjatycki).

Triatlon
Triatlon - jest chyba najbardziej męczącą dyscypliną sportową jaka kiedykolwiek pojawiła się w programie Igrzysk Olimpijskich. A pojawiła się niedawno - w 2000r. w Sydney.
Triatlon składa się z: wyścigu pływackiego, kolarskiego i biegu długodystansowego. Wszystkie te konkurencje rozgrywane bezpośrednio po sobie - bez chwili przerwy.
Pływanie w otwartym zbiorniku wodnym (rzeka, jezioro, morze) to nie tylko niska temperatura wody, ruchy wody (fale) ale też test z orientacji. Najistotniejsze jest pierwsze 300-500 m, kiedy to zawodnicy starają się odbić od grupy i zająć najlepsze pozycje do dalszej walki.
Ale to tylko rozgrzewka do wyścigu kolarskiego (szosowego).
Najtrudniejszy jest jednak ostatni etap - bieg. Ze względu na wyczerpanie organizmu poprzednimi etapami jest on porównywany do biegu pod górę, aż do wyczerpania mięśni. Pokonanie całego triatlonu klasycznego zajmuje zawodnikom prawie 2 godziny. Trudno jednoznacznie określić gdzie narodził się pomysł tak męczącej konkurencji, jednak pierwsze wzmianki pochodzą z okresu sprzed II Wojny Światowej. Mimo tak długiej historii nie ustaliły się konkretne dystanse poszczególnych wyścigów. Na Igrzyskach Olimpijskich rozgrywa się triatlon klasyczny - 1,5 km do przepłynięcia, 40 km do przejechania i 10 km do przebiegnięcia. Istnieją także inne odmiany: sprint (odpowiednio: 750 m, 20 km, 5 km), długi dystans (odpowiednio: 4 km, 120 km, 30 km) oraz tzw. Iron Man (odpowiednio: 3,8 km, 180 km, 42,2 km - długość maratonu).
Największą popularność zdobyły rozgrywane w USA mordercze zawody Iron Man. W 1997r. Australijczyk Chris Leigh uczestniczący w tym wyścigu, po pokonaniu odcinka pływackiego i kolarskiego \\\"prawie\\\" pokonał bieg maratoński - upadł 50 m przed metą i nie był w stanie zakończyć wyścigu.

Wioślarstwo
Wioślarstwo - jest jedną ze starszych dyscyplin sportu. Najdawniejsze wyścigi organizowali pierwotni mieszkańcy Ameryki Północnej i Afryki. W Europie pierwsze regaty wioślarskie zorganizowano w Wenecji, a współczesne wioślarstwo ma swe korzenie w Anglii gdzie zorganizowano pierwsze regaty w 1775 roku. W 1893 rozegrano pierwsze MŚ i włączono dyscyplinę do oficjalnego programu IO w Atenach w 1896r. Zawody nie odbyły się jednak ze względu na złe warunki pogodowe. Wioślarstwo jest dyscypliną sportową, w której łodzie poruszane są siła mięśni zawodnika. Początkowo zawodnicy siedzieli na nieruchomych ławeczkach lecz od 1857 roku montuje się na łódkach specjalne ruchome wózki, które umożliwiają lepsze wykorzystanie siły wiosłującego. Na osadzie wioślarskiej może znajdować się od jednej do dziewięciu osób (w wydaniu olimpijskim).
Wioślarze siedzą odwrotnie do kierunku ruchu - nie dotyczy to jednak będącego na niektórych łodziach specjalnego zawodnika - sternika, który siedzi przodem i dyktuje tempo. Podczas gdy tradycyjne kajaki były drewniane, większość nowoczesnych łodzi wykonana jest z włókna szklanego lub plastiku. Kajaki mają długość od 8,2 m do 19,9 m i szerokość od 59,7 do 62,2cm. Waga kajaków waha się od 14 do 96 kg. Wiosła mają długość około 3 m w przypadku gdy jeden zawodnik porusza dwoma wiosłami (po jednym każda ręką) i 3,82 m w pozostałych konkurencjach (zawodnik porusza obiema rękami jednym wiosłem).
Wyścigi olimpijskie odbywają się na specjalnym torze regatowym o długości 2 km (jezioro, rzeka, kanał lub sztuczny tor). Na IO w Sydney wprowadzono nowe klasy łodzi tzw. osady wagi lekkiej w celu wyrównania szans dla osób o słabszej budowie ciała (mężczyźni do 72,5 kg, a kobiety do 57 kg).



Zapasy
Zapasy - są jedną z najdawniejszych form rywalizacji sportowej między ludźmi. Najstarsze wzmianki o tej dyscyplinie datuje się na 3000r. p.n.e i pochodzą one z terenów dzisiejszego Iraku. Zapasy znano także w Egipcie, a od 708r. p.n.e. sport ten znalazł się w programie starożytnych Igrzysk Olimpijskich w Grecji - początkowo jako konkurencja pięcioboju, a następnie w połączeniu z walką na pięści (pankration). W XIX wieku sport ten stał się jedną z głównych dyscyplin sportowych Europy i Ameryki. Został włączony do oficjalnego programu pierwszych Igrzysk Nowożytnych w Atenach. W zapasach rozróżnia się styl wolny (popularniejszy w USA i wprowadzony na Igrzyska w 1904 roku) oraz klasyczny (popularniejszy w Europie i wprowadzony obok stylu wolnego na Igrzyska Olimpijskie w 1908 roku).
Styl wolny dopuszcza atak na całe ciało przeciwnika, stosując przy tym chwyty rękoma, nogami lub równocześnie rękoma i nogami. Na IO 2004 walczyć będą mężczyźni w kategoriach wagowych: 55 kg, 60 kg, 66 kg, 74 kg, 84 kg, 96 kg, 120 kg oraz kobiety w kategoriach: 48 kg, 55 kg, 63 kg, 72 kg.
Styl klasyczny (grecko-rzymski) dopuszcza atak tylko rękami i tylko na ciało przeciwnika od pasa w górę. W stylu klasycznym w Atenach walczyć będą tylko mężczyźni w takich samych kategoriach wagowych jak w stylu wolnym. Walka odbywa się na kwadratowej lub ośmiokątnej macie o boku 12 m, z wyznaczonym polem centralnym (o średnicy 7 metrów) na zewnątrz którego jest pole pasywności (1 metr) i strefa ochronna (1,20 m). Walka polega na położeniu przeciwnika na łopatki lub wygraniu na punkty. W walce stosuje się wiele różnorodnych technik - rzut, chwyty itp. Pojedynek składa się z dwóch trzyminutowych rund, rozdzielonych 30 sekundową przerwą.

Żeglarstwo
Żeglarstwo - Jachty żeglarskie od setek lat były używane przez ludzi dla rozrywki i w podróży. Pierwszą poważniejszą samotną wyprawą jachtem była podróż H.de Voogta z Holandii do Londynu w 1601r. Pierwszy związek żeglarski o charakterze sportowym powstał w 1875 roku w Anglii (Royal Yachting Association). Żeglarstwo wpisano także do programu pierwszych Igrzysk Olimpijskich w Atenach, jednak zawody nie odbyły się. Debiut nastąpił 4 lata później w Paryżu (kobiety w 1988r.). W Polsce początki żeglarstwa sięgają XVI wieku. W 1784-93 roku miały miejsce wyprawy Polaka J. Potockiego (Aleksandria, Kair). Pierwszy jacht klub w Polsce powstał w 1922 roku w Gdańsku, a w 1924 roku założono Polski Związek Żeglarski. Ukoronowaniem polskich ambicji żeglarskich był samotny rejs dookoła świata L.Teligi na jachcie Opty (1967-69).
Żeglarstwo w wydaniu olimpijskim uprawiane jest na łódkach różnej wielkości i w związku z tym wyróżnia się wiele klas olimpijskich (Finn, Europa, 470 itd.). Poszczególne klasy zmieniały się od początków wprowadzenia żeglarstwa na IO - początkowo były to potężne łodzie klasy np. 20 ton (1900 rok). Najdłużej nadal pływającymi klasami są Star (od 1932 roku) i Finn (od 1956 roku). Od 1984 roku do programu Igrzysk wprowadzono w ramach żeglarstwa nową, coraz bardziej popularną konkurencję - deskę z żaglem (klasa Lechner i Mistral). W 2004r. rozegrane zostaną konkurencje w 9 następujących klasach: Yngling, Star, Tornado, 49er, 470, Laser, Europe, Finn, Mistral. Żeglarstwo jako sport bardzo elitarny pociągał także członków rodzin królewskich - w 1960 roku w klasie Dragon złoty medal zdobył grecki następca tronu książe Konstanty, a w Barcelonie startował syn króla hiszpańskiego - książe Filip.