"Dzień dobry" A. Mickiewicz - sonet odeski.

Sonet, jako forma literacka, został ożywiony przez romantyków niemieckich, ale Mickiewicz swego wzoru szukał przede wszystkim u Petrarki. W Odessie napisał cykl dwudziestu dwóch sonetów miłosnych.

Każdy sonet jest częścią cyklu. Obrazują przemianę głównego bohatera, który z młodego kochasia staje się dojrzałym mężczyzną (stąd też cytat z Petrarki, który jest wstępem do sonetów).
Sonet XV „Dzieńdobry” a także sonety XVI i XVII, ilustrują poszczególne pory dnia - omawiany sonet dotyczy więc zdarzeń porannych.

Sonet zbudowany jest w sposób klasyczny: występują dwie zwrotki czterowersowe i dwie trzywersowe. Charakterystyczne są powtórzenia słowa „dzieńdobry” na początku niektórych wersów.
Utwór jest monologiem głównego bohatera. Zwraca się on do śpiącej dziewczyny i opowiada o tym, co w tej chwili czuje i myśli. Mimo iż dziewczyna budzi się, dalej wiemy o jej obecności tylko dlatego, że mówi nam o tym podmiot liryczny. Występuję ona w utworze, ale jedynym na to potwierdzeniem są właśnie słowa podmiotu lirycznego.

Sen uważany był dawniej za oderwanie się duszy od ciała. Ciało pozostaje na ziemi, ale dusza uwalnia się i wzlatuje w przestrzeń, która jest nieznana człowiekowi. Bohater liryczny dostrzega w śpiącej dziewczynie tą dwoistość natury ludzkiej. Zostaje ona porównana do słońca, które jest „na pół w niebie, pół w srebrnym obłoku”.

Przebudzenie się jest w tym przypadku powróceniem na ziemie cząstki naszej duszy. Budząca się dziewczyna zaczyna odbierać sygnały z otoczenia: reaguje na światło, na głos czy nawet na kręcące się koło niej natrętne muchy. Jest to w pewnym sensie powrócenie do życia, mimo iż dziewczyna dla świata nie była umarłą.

Charakterystyczny jest stosunek podmiotu lirycznego do ukochanej. Jest onieśmielony jej pięknem i doskonałością. Jej wizerunek zdaje się być wyidealizowany, wzniosły, patetyczny. Kiedy dziewczyna budzi się, zadaje pytania dotyczące jej nastroju. Stawia ją na piedestale. Jest to wyraz stosunku bohatera romantycznego do miłości i jej uosobienia.

Według romantyków miłość powinna być burzliwa, namiętna i często niemożliwa do spełnienia. Tutaj jednak mamy do czynienia z miłością spełnioną. Utwór przepełniony jest radością, ciepłem i serdecznością.