Jan Paweł II Kim jest dla mnie?

Jan Paweł II, Karol Wojtyła jest pierwszym papieżem – Polakiem. Jest dla mnie osobą, szczególną, godną naśladowania i przede wszystkim autorytetem. Działalność apostolska i ewangelizacyjna jest najbardziej specyficznym wyznacznikiem pontyfikatu Jana Pawła II. Żaden inny papież nie odbył tylu podróży apostolskich i nie ewangelizował świata w takim stopniu jak Jan Paweł II. Dociera wszędzie, gdzie rządy i ludzie gotowi są go przyjąć. Głosi radosną nowinę o zbawieniu w Jezusie Chrystusie i ukazuje Chrystusa jako dobrą nowinę dla świata, tak by mógł On być poznany i słyszany we wszystkich zakątkach ziemi. Chrystus, jak naucza Jan Paweł II, jest kluczem do zrozumienia nie tylko Kościoła, ale także dziejów, ludów i narodów oraz każdego pojedynczego człowieka.
Cechę charakterystyczną papieskiego stylu stanowi ewangeliczny optymizm i wiara w człowieka. Jan Paweł II przypomina, że siła Kościoła płynie z Eucharystii. Pesymistom, skłonnym do ponurych obrachunków ze współczesnością, uświadamia, że tajemnice światła nie są mniej realne niż mrok i ból. Zniechęconym, którzy narzekają, że przyszło im żyć w trudnych czasach, ukazuje wzorce życia nowych świętych, którzy w najtrudniejszych warunkach potrafili realizować wielkie ideały Ewangelii.
Jan Paweł II jest niezwykle stanowczy i konkretny w swej posłudze. Nic nie może go sprowadzić z raz obranej drogi. Zamach na jego życie nie zostawił na nim śladu, przynajmniej gdy chodzi o jego ducha i kierunek jego poczynań. Nie widać męczeństwa w papieżu, ale ciągłe męczeństwo jest jego przeznaczeniem, jest wplecione w jego wysiłki, podobnie jak samo istnienie ludzkości. Kolejną godną cechą jego osoby jest umiejętność przebaczania, która również odnosi się co do zamachu na jego życie. Po całym tym zajściu przebaczył swemu zamachowcy, a nawet pomodlił się w jego intencji. Ludzie w życiu codziennym nie są zdolni aż do takiego przebaczenia, a uważam, że jest to naprawę cecha godna podziwu. Otwarcie i miłość pozostają głównymi składnikami papieskiego programu jednania w Chrystusie.
Jako papież, potrafił i potrafi w niezwykły sposób jednoczyć się z nami, z młodzieżą, na licznych spotkaniach, które poświęcał tylko dla nas. Gdy mówi, wśród mnie i innych młodych ludzi panuje absolutna cisza, pełna napięcia i skupienia, wyczuwalnego dla wszystkich. Papież rozumie nas, a my z kolei staramy się docenić treść jego słów, natychmiast przyjmując słowa papieża sercem i umysłem, i nie stwarzając sobie sztucznego problemu, jak je interpretować. W sposób konkretny i wierny tłumaczymy na swój język to, co papież mówi, deklaruje, głosi, powierza ludzkości.
Ojciec Święty jako kapłan i poeta nie potrafi obojętnie przejść obok cierpiących. Widok ludzi zmagających się z bólem budzi wzruszenie i żal. Dlatego zawsze gorąco ich błogosławi, czy też modli się w ich intencji.
Podziw dla osoby Jana Pawła II nie wypływa jedynie z zewnętrznych jego zalet. Jako przykład można podać pełnych radości Amerykanów, którzy musieli wysłuchać wielu cierpkich uwag pod swoim adresem. W każdej niemal homilii wygłoszonej nie tak dawno w Stanach Zjednoczonych papież krytykował konsumpcyjny styl życia, modne nawyki i złe tendencje. Podkreślał, że dostatek nie może być celem samym w sobie, a bogactwo nakłada obowiązek dzielenia się z innymi. Przypomniał, że rozwiązłość obyczajów, rozwody i przerywanie ciąży są sprzeczne z prawem moralnym. Surowe prawdy zostały przyjęte z pokorą.
Świat ma tyle spraw nie załatwionych, tyle milionów ludzi żyje pod ciężarem oczekiwań i zmian, wśród ran i boleści, nie zagojonych krzywd i znoszonych krzyżów, nie otartych łez. Iluż nieuleczalnie chorych wije się z bólu w szpitalach, ilu więźniów wyciąga ręce zza krat. Wszyscy liczą na niego. Liczą, że to właśnie ten papież - papież nadziei - wszystkiemu zaradzi.