Pismo Święte

Pismo Święte, chrześcijańska nazwa Biblii. Zbiór ksiąg uznanych za święte przez judaizm, w chrześcijaństwie za natchnione przez Boga. Składa się ze Starego Testamentu i Nowego Testamentu. Obejmują one łącznie 66 (zgodnie z kanonem katolickim - 73) ksiąg kanonicznych (zawierających objawienie Boże) różnych autorów.
Obecnie obowiązujący kanon Pisma Świętego jest wyborem obszernej literatury starohebrajskiej i wczesnochrześcijańskiej, powstałym po długim okresie kompilacji, redagowania i uzupełniania przy pomocy różnych źródeł.
Nowe tłumaczenia Pisma Świętego na języki nowożytne powstawały zwłaszcza w epoce reformacji, służąc ówczesnym ruchom religijnym, np. luteranizmowi. Pismo Święte jest dziełem o wielkich walorach literacko-artystycznych i historycznych, przynosi informację o historii starożytnego Izraela oraz powstaniu chrześcijaństwa. Do czasów oświecenia służyło jako główny i bezdyskusyjny autorytet w sprawach nie tylko wiary i moralności, ale również nauki.
Najstarszymi polskimi przekładami Pisma Świętego były psałterze, których pierwsze pełne tłumaczenia powstały w XV w. dla żon króla Władysława Jagiełły: królowej Jadwigi (nie zachował się) i Zofii (tzw. Biblia królowej Zofii lub Biblia szaroszpatacka, od miasta Srospatak na Węgrzech, gdzie odnaleziono uszkodzony rękopis). Nowy Testament w wersji luterańskiej opracowanej przez J. Murzynowskiego ukazał się 1551-1553, a w wersji katolickiej w opracowaniu M. Bielskiego w 1556.
Pełne przekłady Pisma Świętego to: tzw. Biblia Szarffenbergowska (1561) dla katolików i tzw. Biblia brzeska albo Biblia Radziwiłłowska dla kalwinów (1563), Biblia nieświeska dla arian (1571-1572), a także ceniony przekład J. Wujka (1593, całość zredagowana po jego śmierci 1599). W XX w. pojawiły się nowe przekłady Pisma Świętego, np. Biblia Tysiąclecia (1965) pod redakcją oo. benedyktynów.