Budowa skóry

Skóra - Osłona pokrywająca całą powierzchnię ciała, tzw. powłoka wspólna, składa się z powłoki właściwej, czyli skóry i jej przydatków.

Do przydatków zalicza się: gruczoły skóry, włosy, paznokcie. Skóra jest narządem o budowie złożonej, warstwowej, przystosowanym do pełnienia wielu czynności. Osłaniając organizm od zewnątrz umożliwia ona jego kontaktowanie ze światem zewnętrznym. Dzięki swej znacznej powierzchni, wysokiemu stopniu zróżnicowania anatomicznego oraz swoistości czynności biologicznych skóra jest narządem bezwzględnie niezbędnym do prawidłowego funkcjonowania organizmu jako całości. W okolicach naturalnych otworów ciała skora przechodzi w błonę śluzową odpowiednich układów (pokarmowy, oddechowy, moczowy, narządy płciowe).

Budowa skóry -Skóra ma budowę warstwową. W jej skład wchodzą: naskórek, skóra właściwa, tkanka podskórna
Naskórek: warstwa podstawna. Jeden rząd walcowatych komórek ściśle przylegających do siebie ułożonych na błonie podstawnej. Komórki mają duże owalne jądra komórkowe. W obrębie tej warstwy widoczne są liczne podziały komórkowe.

Warstwa kolczysta: kilka rzędów komórek o kształcie wielokątnym, komórki nie przylegają ściśle do siebie, a połączone są ze sobą jedynie desmosomami. Powstałe przestrzenie międzykomórkowe wypełnia płyn bogaty w mukopisacharydy i białka. Warstwa podstawna i kolczysta nazywane są warstwą Malpighiego ("żywą"), ponieważ powyżej tej warstwy nie obserwuje się podziałów komórkowych i rozpoczyna się proces keratynizacji.

Warstwa ziarnista kilka rzędów wrzecionowatych komórek. Komórki zawierają liczne ziarna keratohialiny.

Warstwa pośrednia (jasna) nie występuje we wszystkich okolicach ciała.

Warstwa rogowa płaskie ściśle do siebie przylegające komórki dachówkowato ułożone, w górnej części komórki są luźniej ułożone. Cecha charakterystyczna korneocytów - brak lub szczątkowe jądro komórkowe.

Przekształcanie się keratynocytów (keratynizacja) obejmuje kilka jednocześnie zachodzących procesów dotyczących:desmosomów, białek śródkomórkowych (keratyny) tworzenia otoczki rogowej. Przekształcenie i złuszczanie korneocytów jest procesem apoptozy, czyli zaprogramowanej śmierci komórki. Apoptoza rozpoczyna się już w warstwie kolczystej - zmianami struktury jądra komórkowego i rozpadem DNA oraz rozpadem niektórych organelli komórkowych.

Desmosomy są strukturami łączącymi komórki naskórka ze sobą. Wyróżnia się część wewnątrzkomórkową i zewnątrzkomórkową. Liczba desmosomów w warstwie podstawnej jest niewielka wzrasta w miarę dojrzewania komórek naskórka i ponownie zmniejsza się w warstwie rogowej. Desmosomy są strukturami symetrycznymi - łączącymi dwie sąsiednie struktury. Hemidesmosomy łączą komórki warstwy podstawnej z błoną podstawną. (Od strony błony podstawnej hemidesmosomy łączą się z włóknami kolagenowymi - włóknami kotwiczącymi Dojrzewanie korneocytów polega m.in. na przekształcaniu się struktur łączących komórki, w tym również desmosomów (zmiany struktury i jakości kadheryn, oraz desmoglein i desmokolin tworzących desmosomy)

Otoczka rogowa jest nierozpuszczalną błonę komórkową (białkowo-lipidową).

Prekursorami tej błony plazmatycznej są inwolukryna, lorykryna i kornifina (pojawiające się w powierzchownych częściach warstwy kolczystej lub w warstwie ziarnistej)

Białka wewnątrzkomórkowe:Keratyna jest białkiem fibrylarnym (nierozpuszczalnym w wodzie, cząsteczki białka tworzą włókna). Znanych jest obecnie 20 typów keratyny różniących się masą i budową. Są to nierozpuszczalne białka zawierające aminokwas cysteinę (17%) o budowie helikoidalnej. Innym niezmiernie ważnym aminokwasem wchodzącym w skład keratyny jest metionina (0,5%). Włókna keratyny są zatopione w bezpostaciowej macierzy zbudowanej z białek o dużej zawartości siarki.

Jej włókna oplatają komórkę co ma wpływ na odporność komórek na rozciąganie i urazy mechaniczne. Keratohialina prawie całkowicie wypełnia ziarnistości w komórkach warstwy ziarnistej. W skład keratohialiny wchodzi głównie filagryna.

W warstwie rogowej stanowi ona główny składnik macierzy komórkowej, a produkty jej rozpadu spełniają funkcje ochronne, nadając komórkom odporność na działanie mechaniczne, odwodnienie, chroni przed działaniem UV.

Czas przejścia (TOT- turn over time) - czas potrzebny do przejścia komórki z warstwy podstawnej do jej przekształcenia i złuszczenia. Fizjologicznie ok 26-28 dni Dzienna ilość złuszczonego naskórka wynosi 6 - 14g, rozległe patologiczne zatłuszczenie może spowodować zubożenie ustroju w białko.

Ortokeratoza - prawidłowe rogowacenie i złuszczenie komórek.

Hyperkeratoza - nadmierne rogowacenie prawidłowe przekształcanie komórek.

Parakeratoza - nieprawidłowe przekształcanie, skrócenie (TOT do 4-5 dni) pominięcie warstwy ziarnistej, komórki warstwy rogowej zawierają przetrwałe jądra komórkowe.

Dyskeratoza - nieprawidłowe rogowacenie często pojedynczych komórek. Komórki rogowacieją już w warstwie kolczystej, lub przechodzą w inne z pominięciem postaci pośrednich.

Błona podstawna utworzona jest z czterech warstw: dolnej powierzchni keratynocytów warstwy podstawnej (hemidesnosomy), blaszki jasnej, blaszki ciemnej, strefy pod blaszką ciemną. Pierwsza warstwa to głównie półdesmosomy (hemidesmosomy). Odpowiednikiem półdesmosomów w błonie dolnych warstwach błony podstawnej są włókna kotwiczące (spirale Eksajmera) zbudowane głównie z kolagenu VII. Błonę podstawna budują różne typy laminin, kolagenu i nidogen.

Skóra właściwa: w skórze właściwej wyróżnia się dwie warstwy brodawkową isiateczkowatą

Warstwa brodawkowata kończy się na granicy przejścia powierzchownego i głębokiego splotu naczyniowego, poniżej znajduje się warstwa siateczkowata. W skład elementów podstawowych, z których skóra jest zbudowana i które nadają jej określone właściwości morfologiczne i czynnościowe, wchodzą elementy łącznotkankowe: włókna klejorodne (kolagen), włókna siateczkowe (retikulinowe), włókna sprężyste (elastyna), komórki (głównie fibroblasty), istota podstawowa (międzykomórkowa). Bezpostaciowa ciecz składająca się z kwasu chondroitynosiarkowego, hialuronowego białek i wielocukrów.

Większość tych składników produkowana jest przez fibroblasty (komórki najliczniej występujące w skórze).
Włókna kolagenu ulegają w tkance łącznej stałej przebudowie - pod wpływem sił na nie działających mogą one zmienić swój kierunek przebiegu i wielkość, a nawet ulegają resorbcji. Połączenie włókien jest wstępem do takiej przebudowy. Zasadniczo włókna kolagenowe mają tendencje do układania się w pęczki i sieci o układzie równoległym prostopadłym lub skośnym do siebie. W miejscach o wybitnej przesuwalności skóry w stosunku do podłoża dochodzi do rozwoju sieci o dużych oknach.

Włókna retikulinowe występują w skórze w sąsiedztwie włókien klejorodnych i przestrzennie trudno je od nich oddzielić. Zakończenia kolagenu rozszczepiają się w sieci włókien retikulinowych w związku z tą budową pociąganie działające na włókna kolagenu przenosi się także na włókna siateczkowe. Rozciągliwość i wyginanie się tych włókien przeciwdziała urazom tkanki o delikatnej budowie jaka są na przykład naczynia włosowate. Ustalił się pogląd że włokna siateczkowe stanowią wstępny etap w tworzeniu się włókien kolagenowych.

Włókna sprężyste obok włókien kolagenowych są podstawowym elementem z którego zbudowana jest skóra. Nazwę swą zawdzięczają zdolności do odwracalnego rozciągania się. Przy zadziałaniu odpowiednich sił mechanicznych mogą rozciągać się do 100-140% pierwotnej długości. Wyrazem ich adaptacji do zadań, które spełniają, jest ich układ w postaci rozciągających się i splecionych ze sobą sieci wykazujących zgrubienia w punktach węzłowych. Włókna sprężyste towarzyszą kolagenowi w jego przebiegu. Rozciągają się znacznie łatwiej niż kolagen. Zapobiegają one zbyt gwałtownemu rozciąganiu tych ostatnich. W efekcie końcowym oba rodzaje włókiem współdziałają ze sobą czynnościowo.

Tkanka podskórna jest niejednolita w różnych częściach ciała i wyróżnia się tkankę podskórną z przewagą struktur włóknistych (tkanka podskórna zbita) lub luźnych struktur (tkanka podskórna luźna - np. tkanka tłuszczowa).

Tkanka łączna zbita składa się zasadniczo z włókien klejorodnych i sprężystych najliczniejszych w głębokiej warstwie skóry właściwej. Ułożenie włókien jest zgodne z kierunkiem pociągania.

Tkanka łączna luźna wypełnia wolne przestrzenie między narządami oraz częściami i umożliwia połączenia anatomiczne narządów i ich przesuwanie się w stosunku do siebie (np.tkanka tłuszczowa).

Tkanka tłuszczowa będąca złym przewodnikiem ciepła tłuszcz tkanki podskórnej chroni organizm przed niepożądaną utratą ciepła przy przebywaniu człowieka w zimnie.

Funkcje skóry: skóra bierze udział w percepcji bodzców - receptory w skórze i naskórku, włókienka nerwowe termoregulacji ustroju - powierzchowne sploty naczyniowe, głównie żylny, biernie - owłosienie, gruczoły potowe

Rozszerzenie i zwężenie naczyń pod wpływem bodźców cieplnych dotyczy powierzchniowych naczyń skóry i ma charakter odruchowy; nie wpływa ono na stan czynnościowy głębokich naczyń skory: ochronie mechanicznej, osłona przed otarciami - warstwa rogowa naskórka, włókna skóry, amortyzacja sił działających od zewnątrz - włókna kolagenowe i sprężyste, podściółka tłuszczowa
ochronie chemicznej - gruczoły łojowe, płaszcz kwasowy i lipidowych powierzchni keratyna naskórka

Zmieszany z potem łój tworzy na powierzchni ciała cienką warstwę emulsji olejowo - wodnej, chroniącej skórę przed szkodliwym działaniem czynników chemicznych, nadaje skórze pewien stan natłuszczenia przez co przeciwdziała wysychaniu skóry i jej pękaniu. Natłuszczanie skóry chroni ją od pewnego stopnia przed uszkodzeniem mechanicznym. Kwaśne oddziaływanie łoju jest czynnikiem przeciwbakteryjnym i przeciwgrzybicznym, melanogenezie - wytwarzanie melaniny, resorpcji - ograniczone i kontrolowane wchłanianie niektórych związków chemicznych jak np. witaminy rozpuszczalne w tłuszczach (A, D i K)oraz niektóre hormony stosowane w celach leczniczych, gospodarce tłuszczowej - magazynowanie tłuszczu w tkance podskórnej, gospodarce wodno-mineralnej - gruczoły potowe, podścielisko tkanki łącznej, gospodarce witaminowej - wytwarzanie witaminy D3 działającej przeciw krzywiczo wydzielaniu dokrewnym - komórki tuczne (heparyna, histamina)

Inne cechy skóry skóra u dorosłego człowieka waży od 3,5 do 4,5 kg, co wynosi około 6% masy ciała. W okresie rozwojowym masa skóry zwiększając się pozostaje zawsze w prostym stosunku do ogólnej masy ciała. Powierzchnia skóry u dorosłego człowieka nie przekracza dwóch metrów kwadratowych, grubość zaś zależnie od okolicy ciała wynosi od 0,5 do 4 mm. Najbardziej zmienna jest grubość naskórka, który pod wpływem powtarzających się i długo trwających bodźców mechanicznych może grubieć bardzo znacznie zwłaszcza w obrębie dłoni i podeszew. Również znacznym wahaniom ulega grubość podściółki tłuszczowej. Najcieńszą skórę spotykamy na powiekach, napletku i żołędzi prącia. Dzieci, kobiety i ludzie starzy mają skórę cieńszą.

Przesuwalność zespolenie skóry z tkankami głębiej położonymi jest mniej lub więcej ścisłe i decyduje o jej przesuwalności w stosunku do podłoża. W niektórych okolicach, np. w obrębie dłoni i podeszew, skóra jest ściśle zespolona z powięzią przez mocno rozwinięte pęczki łącznotkankowe i bardzo nieznacznie przesuwalna. Odwrotnie, na grzbiecie rąk skóra jest w znacznym stopniu przesuwalna i daje się ujać w wysoki fałd. Napięcie skóry wstanie fizjologicznym skóra jest do pewnego stopnia rozciągnięta na powierzchni ciała. Ta zdolność do rozciągania się jest miarą jej jędrości i napięcia. Napięcie skóry u dzieci jest większe niż u osób starszych. Ta właściwość skóry jest uzależniona od obfitości i zdolności kurczenia się włókien sprężystych, w mniejszy, stopniu od włókien kolgenowych.

Dermatomy są to sąsiadujące z sobą segmenty skóry zaopatrywane przez poszczególne gałęzie obwodowych nerwów czuciowych. Istnieje zgodność poglądów, że poszczególne dermatomy zachodzą na siebie w różny sposób w zależności od tego, jaką czynność skóry się bada(czuciowa, unerwienie autonomiczne, wydzielanie potu). Dermetomy mają pewne znaczenie kliniczne, gdyż nierzadko stwierdza się w obrębie skóry rozwój wykwitów chorobowych, które topograficznie odpowiadają poszczególnym dermatomom.

Gruczoły skóry na powierzchnię skóry wpływają dwa rodzaje wydzielin, jedna wodnista - pot (sudor), który bierze udział w procesach regulowania ciepła, druga tłuszczowa - łój (sebum)..Biorąc pod uwagę sposób w jaki dochodzi do powstania wydzieliny gruczołowej wyróżniamy: gruczoły holokrynowe - łojowe (produkcja wydieliny poprzez całkowity rozpad komórekguczołowych)
gruczoły merokrynowe (produkcja wydzieliny poprzez uwalnianie substancji do przewodów wyprowadzających lub przez częściowy rozpad komórek gruczołowych); ektynowe - gruczoł potowe, apokrynowe - gruczoły kłębkowate, mlekowe

Gruczoły potowe, zbudowane są z: Części wydzielniczej - ciało gruczołu potowego znajduje się przeważnie w warstwie gruczołowej tkanki podskórnej, nieraz w najgłębszej części skóry właściwej, Przewodu wyprowadzającego

Rozmieszczenie i liczba: z małymi wyjątkami gruczoły potowe są rozsiane po całej skórze. Nie ma ich macierz paznokci, wargi sromowe mniejsze, dolna warg sromowych większych, wewnętrzna powierzchnia napletka i żołądź. U przedstawicieli rasy czarnej gruczoły te są bardzo rozminięte. Gruczoły apokryfowe są specyficznymi gruczołami potowymi, pojawiającymi się w skórze dopiero po okresie pokwitania. Obecność ich stwierdza się tylko w pewnych okolicach skóry: pachy, otoczka sutkowa, linia posrodkowa brzucha oraz krocze. Do gruczołów o podobnym sposobie wydzielania zalicza sie ponadto gruczoły: g.okołoodbytowy, g.rzęskowe, woskowinowe, przedsionkowe nosa

Czynność: Gruczoły apokrynowe nie wydzielają zwykłego potu lecz wydzielinę, która określa zapach poszczególnego osobnika. U kobiet są one silniej rozwinięte. Najsilniej rozwiniętym gruczołem tego rodzaju u kobiet jest gruczoł sutkowy.

Gruczoły łojowe można podzielić na dwie grupy:związane rozwojowo mieszkiem włosa i uchodzące w lejku włosa i gruczoły rozwojowo całkowicie niezależne od włosów. Każdy włos ma co najmniej jeden własny gruczoł łojowy, zwykle rozgałęziony do kilku lub kilkunastu uwypukleń mających jeden wspólny przewód wyprowadzający. Wolne gruczoły łojowe nie związane z włosem są szczególnie liczne w obrębie czerwieni warg, brodawki sutkowej, pępka, żołędzi, prącia, warg sromowych oraz odbytu. Do tej grupy należy zaliczyć gruczoły tarczkowe, które znajdują się w powiekach.
Znaczna część gruczołów łojowych osiąga pełną swą czynność w okresie dojrzewania płciowego - następuje aktywność tych gruczołów powoli spada