Lektury

Lektury od wielu lat są zmorą uczniów. Jednak mimo jawnej niechęci do czytania każdy z nas ma książkę, którą lubi oraz taką, której za nic w życiu nie przeczytałby po raz drugi. Jedną z najciekawszych książek jakie udało mi się poznać w gimnazjum były „Kamienie na szaniec” Aleksandra Kamińskiego. Natomiast tytuł najnudniejszej przyznaję „Antygonie” Sofoklesa. Swój wybór spróbuję udokumentować w mojej pracy.
Sądzę, że sięgając po jakąkolwiek książkę ludzie często zwracają uwagę na życiorys autora, dlatego najpierw przyjrzymy się bliżej osobom autorów wyżej wymienionych dzieł. Sofokles był tragediopisarzem greckim uczestniczącym aktywnie w życiu politycznym Aten. Wiele osób ma uprzedzenia do rządu, pewnie dlatego, że większość polityków leje przysłowiową wodę. Tego też obawiają się czytelnicy. Nudnej książki pozbawionej akcji. Aleksander Kamiński natomiast może z miejsca zaskoczyć nas swoją osobą. Był on współorganizatorem Szarych Szeregów, harcerzem i uczestniczył w walce o wolność Polski.
Myślę, że Antygona jest nieatrakcyjna dla czytelnika. Postacie występujące w książce są wyimaginowane. Tytułowa bohaterka jest kobietą szlachetną i odważną. Ja jednak dokonując wyboru wolałabym czytać o prawdziwych wydarzeniach, autentycznych postaciach takich jak Alek, Rudy i Zośka. Kamiński pokazał nam prawdziwą młodzież mającą jeden cel: Odzyskać niepodległość. Postacie w książce „Kamienie na szaniec” są pokazane bardzo realistyczny sposób. Możemy widzieć dorastanie bohaterów. Wiemy jakie są ich słabe strony, czego się boją, jakie mają marzenia. Zwykli ludzie a jednak niedoścignione wzory do naśladowania.
Uważam, że ważny jest także realizm książki. Sofokles wymyślił Antygonę od deski do deski, Kamiński natomiast opisał coś co działo się wewnątrz naszego państwa podczas okupacji. Dzięki tej książce możemy poznać tak zwaną Warszawę podziemną. Wręcz uczestniczymy w działaniach młodzieży walczącej z hitleryzmem.
Antygona pokazuje nam śmierć trzech osób, podczas kiedy w Kamieniach na szaniec kostucha czeka wszędzie. Czai się za każdym rogiem, na wszystkich ulicach. Ze strachem o życie mamy do czynienia niemal na każdej kartce.
Sądzę, że przedstawione powyżej argumenty w pełni potwierdzają tezę. Kamiński stworzył książkę o naszych rodakach, opowiadającą o ludziach, którzy potrafią pięknie umierać i pięknie żyć.