Czy Ramzes XIII musiał ponieśc kleskę?

Bolesław Prus w swoim utworze "Faraon" opowiada o losach egipskiej ludności. Główny bohater - Ramzes XIII, mając dwadzieścia dwa lata odziedziczył tron po swoim ojcu. Chciał prawdziwej władzy. Jednak nie spodziewał się, że prawowanie rządów może być tak trudne. Uparty, nie zamierzał słuchać kapłanów, a tym bardziej podporządkowywać się ich decyzjom. Chciał stawić czoła wszelkim przeciwieństwom. Niestety, poniósł klęskę - czy mógł tego uniknąć? Czemu tak się stało? Powyższą hipotezę postaram się rozwiązać za pomocą poniższych argumentów.
Na wstępie chciałbym zaznaczyć, ze urodził się w nieodpowiedniej epoce, był faraonem – żołnierzem walczącym, a Egipt potrzebował mądrego władcy. Za czasów panowanie Ramzesa XIII Egipt był bardzo osłabionym i wyniszczonym państwem poprzez wojny, które były prowadzony wcześniej z Asyrią. Gdyby urodził się wcześniej zastał by Egipt silny i potężny i jego waleczność byłaby ważną cechą.
Po drugie miał on przeciwko sobie kapłanów, którzy dysponowali kapitałem państwa i to głownie stanowiło ich siłę. Młody władca był przeciwny, by duchowieństwo odgrywało w państwie tak olbrzymia rolę. Chciał, by ograniczyli się wyłącznie do spraw religijnych. Gdyby nie okazywał wrogości do kapłanów mógłby zapewnie normalnie z nimi współpracować.
Następnym argumentem, który warto by przytoczyć jest to, że bohater działał w pojedynkę i nie miał silnych sprzymierzeńców, przez co nie miał nawet szans stawać do walki z kapłanami. Gdyby miał sojuszników, mógłby obalić kapłanów i przejąć całkowitą władzę w państwie niezależną od nich.
Po czwarte nie zwracał uwagi na nauki i rady swoich nauczycieli. Uważał, że sam poradzi sobie lepiej i z większą korzyścią dla narodu. Brak mu było rozwagi, zdrowego rozsądku a przede wszystkim doświadczenia, które wynikało z młodego wieku. Gniew, zbyt często go zaślepiał, co wykorzystywali inni, spragnienie władzy. Przecież człowiekiem porywczym jest trudno manipulować, a taki niewątpliwie był Ramzes XIII. Gdyby podjął jakiekolwiek próby nauki, z pewnością podejmowałby słuszniejsze decyzje.
Kolejnym argumentem jest to, że faraon nie posiadał żadnych funduszy na reformy w osłabionym Egipcie. Planował on wielki zmiany w państwie, ale z powodu braku środków nie mógł ich zrealizować. Na pewno wprowadziłby je w życie, gdyby kapłani wydali mu złoto ze skarbca.
Bardzo często działał pod wpływem impulsu, wydając nie zawsze słuszne decyzje. Takie zachowanie świadczy o tym, że faraon był człowiekiem narwanym i spontanicznym. A jak na władcę to złe cechy. Gdyby swoje decyzje najpierw przemyślał i rozważył wszystkie argumenty za i przeciw na pewno byłyby one trafne i słuszne.
Po siódme jego kolejną złą cechą było mieszanie życia prywatnego z funkcją jaką pełnił w państwie. Jego decyzje jako faraona były odzwierciedleniem tego co się działo w jego życiu prywatnym. Gdyby nie mieszał tych dwóch odrębnych światów na pewno by nie poniósł klęski.
Powyższe argumenty świadczą o tym, że Ramzes XIII musiał ponieść klęskę. Gdyby postępował tak jak tego nie czynił, to nie poniósł by klęski, ale równocześnie nie byłby tą samą osobą i bohaterem w opowiadaniu Prusa. Na pewno nie można uznać, że Ramzes był złym człowiekiem. Faktycznie, posiadał, wiele, wyżej wymienionych wad, ale swoim postępowaniem przejawiał również wiele pozytywnych cech. Bardzo pragnął polepszenia sytuacji panującej w Egipcie. Był bardzo szlachetnym, odważnym, inteligentnym człowiekiem. Miał dobre, współczujące serce.