W wierszu "Prefacja'' autor uczula nas na takie cechy osobowości człowieka jak jak szczerość w wyrażaniu uczuć, umiejętność przeżywania radości i smutku, umiejętność znoszenia z godnością cierpienia, zdolność do zauważania i naprawy własnych błędów, wytrwałość, wrażliwość, umiejętność dostrzegania piękna świata, pasja w zgłębianiu jego tajemnic.
Autor zdaje sobie sprawę z tego, że człowiek jest skazany na popełnianie błędów, pomyłek, przeżywanie smutku. rozpaczy, cierpienia. Mówi, że najważniejsze, to nie poddać się przeciwnościom losu, wytrwale dążyć do celu i starać się żyć jak najlepiej. Przecież każdy z nas przeżywa własne upadki - wtedu trzeba znależć siły, by się z nich podnieść, pokonać nieszczęście i nie stracić radości życia.
Podmiot liryczny stwierdza, że nawet najgorszy cios nie jest nigdy ostateczny, jeżeli mamy tyle siły wewnętrznej, samozaparcia, by zauważyć, że świat wokół został niezmieniony, że wszystko się odradza oraz, że można odbudowac ład i porządek.