Analiza wiersza Adama Mickiewicza "Nad wodą wielką i czystą"

W trzech pierwszych strofach powtarza sie segment składniowy. Powstałe dzięki niemu zdania łączne ukazują jezioro, które jak lustro odbija zmienny obraz otaczającej je przyrody, a samo pozostaje niezmienione.
Z koleii w przedostatniej strofie występuje anafora "i". Podmiot liryczny mówi tu o swojej postawie wobec świata.
Trzykrotne powtórzenie bezokolicznika "płynąć" w ostatniej strofie ukazuje przeznaczenie podmiotu mówiącego.
Tekst dzieli się na dwie części: opisową i refleksyjną- dotyczą natury i relacji podmiotu mówiącego z otaczającym go światem.
Elementy pejzażu to: jezioro,góry, obłoki, błyskawice, człowiek.
Mamy tu do czynienia nie z odzwierciedleniem zewnętrznego pejzażu, ale z pejzażem wewnętrznym, którego kreatorem jest podmiot liryczny(coś "odbija", ale też coś "pomija"- ma możliwość panowania nad tym co "odbija"). I woda i podmiot są jak lustra- odbijają obrazy. Jednak pomiędzy funkcjonowaniem "wody lustra", a "człowieka lustra" są rórznice. "Wodę lusto" charakteryzuje statyczność i niezmienność, a "człowieka lustro" dynamika i zmienność.
Wiersz Adama Mickiewicza to liryk opisowy ukazujący relacje pomiędzy człowiekiem a naturą. Utwór porusza prblem przemijania (uniwersalna prawda o losie ludzkim).
Zakończenie utworu- występujący zaimek "mnie" może świadczyć o odniesieniu do roli poety.