List Romea do Ojca

Czwartek, Mantua

Drogi Ojcze!

Na początku chciałbym Ciebie oraz mamę bardzo pozdrowić. Przepraszam również za moje zachowanie, którego skutkiem było moje wygranie z Werony. Jeśli czytasz ten list, oznacza to, że już nie żyję. Teraz wyjaśnię powody mojej decyzji.

Wszystko zaczęło się w domu rodziców Julii; gdy po raz pierwszy zobaczyłem ją na balu. Mimo że niewiele o niej wiedziałem pokochałem ją od pierwszego wejrzenia. Gdy już miałem wychodzić dowiedziałem się, że jest ona z rodu Cappuletich. Wywołało to we mnie przerażenie, że moją ukochaną jest córka największego wroga mojej rodziny, ale czułem też szczęście, iż uda mi się pogodzić te dwa rody i jednocześnie poślubić tę oto cudowną istotę. Postanowiłem się z nią spotkać ryzykując własne życie. Przybyłem do ogrodu Cappuletich, pod jej balkon. Tam oboje wyznaliśmy sobie miłość i zdecydowaliśmy się na ślub. Wiem, że ta decyzja była pochopna, ale cóż zrobić, gdy serce przepełnia ogromna miłość... Pobraliśmy się w celi Brata Wawrzyńca.

Nie chciałem zabić Tybalta. Zrobiłem to dlatego, że on ośmielił się zranić śmiertelnie mojego przyjaciela - Merkucja. Próbowałem ich uspokoić, rozdzielić, ale nic z tego. Tybalt pod moim ramieniem wbił sztylet w Merkucja. Wtedy zawładnęła mną siła zemsty. Dlatego zabiłem kuzyna Julii, choć nadal tego żałuję ze względu na nią. Uciekłem z miejsca zbrodni a później skazany zostałem na wygnanie z Werony. To było dla mnie gorsze niż śmierć. Pożegnanie z Julią było ciężkie. Odszedłem do miejsca mego wygnania.

Dzisiaj Baltazar przyniósł mi wieść o śmierci mej ukochanej. To dla mnie straszny cios. Miłość jest silniejsza od czegokolwiek, dlatego jeszcze dziś popełnię samobójstwo. Kupiłem od aptekarza silną truciznę. Od razu po wypiciu następuje koniec.

Wiedzcie, ta kłótnia z rodem Cappuletich jest niepotrzebna. Gdyby nie ona wszystko potoczyłoby się inaczej. Nie byłoby kłopotów, ja żyłbym teraz razem z Julią i nie byłoby tego listu.

Jeszcze raz za wszystko przepraszam i proszę byś wziął me słowa pod uwagę.

Romeo