Oda do radości – Fryderyka Schillera została napisana w 1786 roku. Znana jest przede wszystkim jako tekst fragmentu IX symfonii Beethovena. Wersja instrumentalna Ody... została przyjęta jako Hymn Unii Europejskiej.
Wiersz jest odą, czyli utworem patetycznym, pieśnią pogańską na cześć idei radości na Olimpie. Panuje w nim wyniosły oraz radosny nastrój ‘Radość tryska z piersi ziemi, radość pije cały świat’. Radość bez żadnych skrępowań i zasad jest normą życia na Olimpie i darem bogów olimpijskich dla ludzi. Przez utwór przemawia idea jednoczenia ‘Wszyscy ludzie będą braćmi’ Ludzie są radośni poprzez jednoczenie się.
Według ody, my wszyscy, ludzie Europy, stajemy chórem jak w dramacie greckim na progu owej krainy radości. "Pijemy" na chwałę Olimpu, oślepieni jasnością zachodu. Ręce splecione, wszyscy są braćmi: i król, i żebrak. Radością jest życie, które płynie wszędzie: i w sercu człowieka, i w zbożu, i w robaku, i w śpiewie, i we wspólnocie; radość pokrywa całą ziemię i niebo. Wszystko wokoło nas jest radosne, cały świat jest radosny. Ludzie okazują tę radość poprzez śpiew ‘Ona w sercu, w zbożu, w śpiewie’ Symbolem radości w tym wierszu jest jednoczenie oraz nastanie światłości.
Podmiot liryczny wypowiadający się w 1 osobie liczby mnogiej oraz w 1 osobie liczby pojedynczej identyfikuje się ze zbiorowością, przemawia w imieniu ludzi chcąc przekazać im wyjątkową nowinę. Dzięki użyciu wołaczy autor nawiązuje do radości – wychwalanej przez Bogów. Adresatem wiersza jest zbiorowość oraz konkretne jednostki czujące również taki zapał jak autor. Są one traktowane jak ktoś bardzo bliski. Każdego człowieka autor nazywa swoim bratem ‘Biegnij bracie tak i Ty’
Poeta w swym wierszu ukazuje wielkie znaczenie jednoczenia się z ludźmi, bo w jego przekonaniu właśnie od tego zależy szczęście oraz radość u wszystkich ludzi. Wiersz kończy się stwierdzeniem, że radości właściwie jeszcze nie ma, ale jest bliska "na gwiaździstym firmamencie". "Gwiaździste niebo" dziś to dwanaście gwiazd flagi europejskiej.