Wędrówką życie jest człowieka. Esej

„Od dziecka marzyło poznaniu świata i to właśnie było dla niego o niebo ważniejsze niż poznanie Boga i ludzkich grzechów. Pewnego popołudnia, kiedy odwiedził dom rodzinny, zebrał się na odwagę i oświadczył ojcu, że nie chce być księdzem. Chce podróżować (…)”.
Santiago bohater książki Paulo Coelho pt. „Alchemik” porzucił dom, szkołę oraz marzenia ojca i postanowił oddać się pasji podróżowania po świecie. Celem przemierzania świata było wypełnienie własnej legendy i odnalezienie skarbu.
Wiele ludzi wyznacza sobie cel, do którego dąży przez całe życie. Celem życia hobbista o imieniu Frodo (bohater Władcy Pierścieni J.R.R. Tolkiena) było dojście do Mordoru i zniszczenie pierścienia. Mimo wielu nieustannych przeszkód udało mu się tego dokonać wraz z pomocą oddanych mu przyjaciół.
Analizując przygody Froda nasuwają mi się słowa piosenki Ryszarda Rynkowskiego „Szczęśliwej drogi już czas, mapę życia w sercu masz”. Pomimo wielu przeciwności losu hobbit nie zrażał się, wiedziony wewnętrznym głosem, nie strudzenie dążył do celu. Dzięki wytrwałości zniszczył pierścień i uratował baśniowy świat.
Na jednej z planet wszechświata mieszkał Mały Książę. Sumiennie wypełniał codzienne obowiązki. Był prostoduszny, żeby nie powiedzieć naiwny, nigdy nie kłamał, bezgranicznie ufał innym. Mały Książę miał w sobie niezmącone szarym życiem cechy dziecka. Kiedy spotkał na swej drodze kapryśną różę, zdecydował się na podróż. Celem tej podróży miała odpowiedź być na pytanie, jak traktować kogoś kochanego. Wędrówka dała mu przekonanie, ze jedynie serce sprawia prawdziwy obraz. Tym samym postanowił wrócić na swą planetę i być dobry dla swej wybranki.
„Wędrówką życie jest człowieka; Idzie wciąż, Dalej wciąż, Dokąd? Skąd? Dokąd? Skąd?” Tak brzmi pierwsza zwrotka piosenki Edwarda Stachury.
Ale to nie tylko słowa piosenki, każdy człowiek rodząc się rozpoczyna własną, prywatną wędrówkę. Jedni z nas wiodą proste, codzienne życie, kończą edukację, idą do pracy, zakładają rodzinę, wychowują dzieci, wnuki. Inny los i wędrówka czeka człowieka w czasie pokoju, a inna w czasie wojny. Część osób rezygnuje z życia rodzinnego. Wybierając służbę dla innych ludzi. Przykładem mogą być losy życia Matki Teresy z Kalkuty, czy papieża Jana Pawła II. Ich życie jest nieustanną wędrówką, której celem jest niesienie pomocy innym.
„Jak chmura zwiewna życie jest człowieka. Płynie wzwyż. Płynie w niż. Śmierć go czeka?”. Cytowane słowa to dalszy fragment piosenki Stachury. Jak bardzo te słowa są rzeczywiste. Zwieńczeniem każdego życia jest śmierć. Trzeba pamiętać o śmierci, ale nie, dlatego żeby się zamartwiać, lecz dlatego żeby przeżyć życie godnie. Aby zostawić po sobie ślady i wspomnienia dla następnych pokoleń. To nic, że Matka Teresa zmarła gdyż pamięć o jej dobrych czynach przetrwa.
Kończąc rozważanie zacytuję jeszcze raz Edwarda Stachurę „Dopóki sił.Będę szedł! Będę biegł! Nie dam się.”