Kamienie na szaniec

Aleksander Kamieński napisał o swoich bohaterach, że byli ludźmi, którzy potrafili pięknie żyć i pięknie umierać. Czy podzielasz opinię autora?
Utwór pt. „Kamienie na szaniec” to opowieść o harcerzach, którzy swą młodość poświęcili dla ojczyzny. Okres ich młodości przypadł na okupację hitlerowską. Był to okres trudny do przetrwania, szczególnie dla tych młodych ludzi. Mimo to poradzili sobie i nie dali się ugiąć. Dzięki temu wyrośli na porządnych i wartościowych ludzi.
Bohaterowie przedstawieni w książce Aleksandra Kamieńskiego potrafili pięknie żyć pełnią życia. Nie żałowali sobie niczego, choć nie byli hulajduszami. Znali umiar i wiedzieli gdzie są pewne granice. Mimo to nigdy nie stawiali się na pierwszym miejscu, zawsze bardziej dbali o innych niż o siebie. Większość czasu poświęcali harcerstwu. To ono ich jednoczyło, sami nie zrobiliby nie, dopiero harcerstwo dawało im siłę. Resztę czasu poświęcali nauce. Ich ważnym atrybutem była umiejętność samokształcenia. Uczyli się pilnie, gdyż wiedzieli, że jest jedną z form walki z okupantem. Mimo to, że ich harmonogram był napięty, nigdy nie brakowało im czasu wolnego dla siebie, dla rodziny, nigdy też nie odmówili komuś pomocy. Przez całe swe życie pomagali innym. Jednym materialnie, innym duchowo. Robili co mogli, by pomóc, by nie stać z boku. Zajmowali się różnymi rzeczami, od produkcji dżemu czy szyb, przez usługi transportowe po jawną, zbrojną walkę z zaborcami.