W Grecji nie było jednego wspólnego systemu kultowego. Każde miasto-państwo samo sobie ustalało, którym bogom chce oddawać szczególną część – i wówczas obowiązkowi temu podlegali wszyscy obywatele. Religia bowiem stanowiła dla Greków również czynnik podkreślający wspólnotę obywateli danego polis.
Istniało jednak w Grecji kilka centrów religijnych o charakterze ponadregionalnym. Były to przede wszystkim Delfy – święte miasto Apollina, w którym mieściła się najsławniejsza wyrocznia starożytności. Były to także asklepejony w Epidauros i na Kos – świątynie Asklepiosa, boga medycyny, pełniące jednocześnie funkcje ośrodków medycznych. Było to również Eleuzis, gdzie odbywały się misteria ku czci Demeter.
Istniały ponadto swego rodzaju odłamy religijne, przypisujące szczególne znaczenie jakiemuś bóstwu, funkcjonujące niezależnie od kultu oficjalnego. Należała do nich niezwykle tajemnicza sekta orfików, wierzących w nieśmiertelność duszy i reinkarnację. Kulty te rozwinęły się szczególnie w epoce hellenistycznej, kiedy nieco skostniałe kulty mało komu dostarczały prawdziwych przeżyć religijnych.
Przeczytaj podobne teksty
Treść zweryfikowana i sprawdzona
Zgodnie z misją, Redakcja serwisu dokłada wszelkich starań, aby dostarczać rzetelne i sprawdzone treści edukacyjne.
Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany materiał został zweryfikowany przez Redakcję lub ekspertów współpracujących z serwisem.
Weryfikacja tekstu odbywa się na następujących poziomach:
1. Sprawdzenie tekstu pod kątem ewentualnych błędów ortograficznych, stylistycznych, interpunkcyjnych lub innych.
2. Weryfikacja tekstu pod kątem błędów rzeczowych.
3. Sprawdzenie materiału pod kątem ich aktualności.
Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany materiał został zweryfikowany przez Redakcję lub ekspertów współpracujących z serwisem.
Weryfikacja tekstu odbywa się na następujących poziomach:
1. Sprawdzenie tekstu pod kątem ewentualnych błędów ortograficznych, stylistycznych, interpunkcyjnych lub innych.
2. Weryfikacja tekstu pod kątem błędów rzeczowych.
3. Sprawdzenie materiału pod kątem ich aktualności.