Ludwig Van Beethoven- naprawdę świetna praca

LUDWIG VAN BEETHOVEN

Urodził się 1770 roku, a zmarł w 1827. Był kompozytorem niemieckim.
Jeden z największych twórców muzyki, klasyków wiedeńskich. Do 1792 przebywał w rodzinnym mieście Bonn, gdzie był muzykiem nadwornym. W 1792 wyjechał do Wiednia.
Uczył się m.in. u Haydna i Salieriego. W 1976 odbył podróże do Pragi i Berlina.
W Wiedniu zaprzyjaźnił się z hrabią van Brunswik i jego siostrami Teresą i Józefiną
[jedna z nich jest prawdopodobnie adresatką listów „Do nieśmiertelnej ukochanej”].
Mimo osobistej tragedii – zanikania słuchu [wynikiem załamania psychicznego Beethovena był list do braci] i zupełnej głuchoty od 1818, sztuka Beethovena nie oznaczała rezygnacji, jego szkice i notatki ukazują niezwykle dynamiczny proces twórczy – dążenie do doskonałego opanowania materii dźwiękowej.
W tragicznym osamotnieniu upłynęły ostatnie lata jego życia, a w oderwania od realnego świata, powstały natchnione dzieła, nacechowane mistycznym pięknem. Jako kompozytor z przełomu epok klasycyzmu i romantyzmu Beethoven wytyczył swój rozwój muzyki na cały XIX wiek. Z twórczości orkiestrowej na pierwsze miejsce wysuwają się symfonie: I – C-dur [1880 r.], III – Es-dur, zwana symfonią Eroica [1803 r.], V – c-moll [1808 r.], z uniesionym motywem „losu” we wszystkich częściach; VI – F-dur, zwaną symfonia pastoralną [1808 r.],
5-częściową, oddającą wiejską atmosferę; IX – d-moll [1824 r.], z finałową kantatą do słów „Ody do radości” Schillera, wyrażającą ideę ogólnoludzkiego braterstwa. Napisał również pięć koncertów fortepianowych, koncert skrzypcowy. Twórczość kameralną reprezentują:
dziesięć sonat na skrzypce i fortepian, sześć sonat na wiolonczelę i fortepian, tria, siedemnaście kwartetów smyczkowych, kwintety, seksty, septety, oktet; na fortepian: trzydzieste dwie sonaty, wariacje, bagatele, ronda. Spośród dzieł wokalno-instrumentalnych
najważniejsze są: jedyna opera Fidelio [trzy wersje 1805-1814, z trzema uwerturami Leonora
I, II, III oraz uwertura Fidelio]; wielka msza symfoniczna Missa Solemnis [1823] Chrystus na górze oliwnej [1803], pieśń [Adelaida, cykl „Do dalekiej ukochanej”].Techniką i wyrazem z wcześniejszych sonat górują swym znaczeniem: Sonata patetyczna c-moll, Sonata księżycowa cis moll, Sonata Waldsteinowska C-dur i Appassisonata.
Matka Magdalena Keverich, była Niemką, dziadek jego, Luis, pochodził z Antwerpii i przeniósł się jako na dwór elektora reńskiego w Boon. Ojciec Beethovena, był alkocholikiem, znęcał się nad dzieckiem okazującym niezwykły talent muzyczny; dla zdobycia pieniędzy chciał on jak najprędzej wyzyskać syna jako „cudowne dziecko” i zmuszał go do wyczerpujących ćwiczeń na fortepianie i na skrzypcach. W dwunastym roku życia Beethoven został akompaniatorem czyli klawesynistą w kapeli elektorskiej, a następnie zastępcą Neefego na stanowisku organisty i kapelmistrza; w orkiestrze grał na wioli. Wśród przygnębiającej atmosfery domowej upłynęły jego młodzieńcze lata w Boon; po dymisji z kapeli elektorskiej spadł na niego ciężar utrzymywania domu i dwóch braci.
Pierwsze lata pobytu w Wiedniu należały do najszczęśliwszych w życiu Beethovena.
Ceniono go przede wszystkim jako pianistę – wirtuoza oraz nauczyciela gry fortepianowej.
Olbrzymią przewagę mają w twórczości Beethovena kompozycje instrumentalne; one też
nadają zasadniczy charakter stylowi jego muzyki.
Puchlina wodna i zapalenie płuc, sprowadziły śmierć 26 marca 1827 roku.
Ustalił się podział twórczości Beethovena na trzy epoki; podział ten wprowadził jeden z pierwszych jego biografów, Anton Shildren, a na podstawie kryteriów stylistycznych uzasadnił Wilhem Lenz.