Ignacy Jan Paderewski

IGNACY JAN PADEREWSKI


Ignacy Jan Paderewski urodzony 18.XI.1860 roku w Kuryłówce na Podolu, zmarł 27.VI.1941 r.
W roku 1872 wstąpił do Instytutu Muzycznego w Warszawie. W grze fortepianowej poczynił takie postępy, że mając dziewiętnaście lat objął w nim klasę fortepianu. Studia pianistyczne kontynuował od roku 1883 w Berlinie, a zarazem uczył się tam kompozycji. Przez krótki czas był profesorem konserwatorium w Strassburgu. Dla wydoskonalenia się w technice pianistycznej pracował jeszcze pod kierunkiem
T. Leszetyckiego. Przed wyjazdem do Berlina Paderewski napisał kilka kompozycji, niezadowolony z ich opracowania przerobił je później.
Po wybuchu I wojny światowej działał po stronie koalicji na rzecz sprawy polskiej. Jego osobisty kontakt z prezydentem Stanów Zjednoczonych Wilsonem przyczynił się do umieszczenia w warunkach pokoju punktu postulującego odrodzenie polski.
Pracę całego życia i zebrany majątek przekazał na rzecz narodu. W 1918 ufundował
konkurs w Dreźnie a w rocznicę Grunwaldu w 1910 roku ofiarował narodowi pomnik. Paderewski w 1918 r. został premierem spraw zagranicznych. Opuściwszy kraj wrócił do Ameryki. Dla Amerykanów był on symbolem polskości.
Letnie miesiące spędzał w Szwajcarii w swojej willi w Morges.
Podczas II wojny światowej wyjechał ze Szwajcarii do Ameryki. Rok później zmarł
w Ameryce, pochowany został w Waszyngtonie w grobowcu zasłużonych mężów Ameryki.



FUNDACJA IGNACEGO JANA PADEREWSKIEGO

Założona przez kompozytora w Stanach Zjednoczonych oparta na kapitale 10 000 dolarów, ofiarowana przez fundatora na popieranie muzyki amerykańskiej. Odsetki co trzy lata są wypłacane jako nagrody za najlepsze utwory muzyczne napisane przez rodowitych amerykanów.

TWÓRCZOŚĆ IGNACEGO JANA PADEREWSKIEGO

Paderewski napisał ponad pięćdziesiąt utworów fortepianowych m.in.:
Menuet g-moll op.1
Walc melancholijny A-dur op.3
Eligia b-moll op.4
Tańce polskie op.5
Album majowe op.10
Wariacje i fuga e-moll op.11
Humoreski koncertowe op.14
Menuet G-dur op.14
Krakowiak fantastyczny H-dur op.14


Jedyna opera Paderawskiego to opera „Manru”. Bohaterami tej opery są Manru, Cygan i jego żona Ulana. Ulana rozpacza że, została porzucona przez Manru i
z tego powodu topi się w jeziorze. Manru ginie w przepaści.
Jest to pierwsza polska opera, w której orkiestra traktowana jest w sposób symfoniczny. Opera ta wystawiona była po raz pierwszy w niemieckiej wersji językowej 29 maja w 1901 roku w operze Królewskiej w Dreźnie, w tym samym roku była tam wystawiona osiem razy.
Polska premiera odbyła się 8 czerwca 1901 roku w Teatrze Miejskim we Lwowie, reżyserem był Tadeusz Pawlikowski. Była też wystawiona w Krakowie. Już w roku 1902 odegrana była w Metropolitan Opera w Nowym Yorku. W maju 1902 roku wystawiana była w Warszawie, tam odniosła sukces artystyczny i finansowy.
Partyturę opery Paderewski ofiarował w 1939 roku Uniwersytetowi w Pittsburgu
w USA gdzie znajduje się obecnie. Paderewski komponował operę „Manru” przez wiele lat. Zamiar napisania jej powziął w latach 1889, a ukończył ją dopiero
w 1901 roku. Paderewski planował napisanie drugiej opery, miała nosić tytuł „Sakuntala”.