Metoda indywidualnych przypadków

Wyrosła z praktycznej działalności socjalnej na terenie USA w drugim dziesięcioleciu XX w. Polegała na świadczeniu opieki przez prywatne stowarzyszenia. XX w. przyniósł natężenie problemów społecznych stąd też potrzeba organizowania pomocy społecznej. Najczęściej bieda i tragedie ludzkie przestały być osobistą tragedią i osobiście zawinioną przypadłością. Zebranie wiedzy na temat jednostki i analiza jej sytuacji życiowej to najważniejsze zadanie poprzedzające bezpośrednią pracę z indywidualnym przypadkiem case - work (indywidualny przypadek). Planowanie i organizacja pomocy socjalnej musi być poprzedzone wszechstronną wcześniejszą diagnozą.

Zasady którymi należy się kierować w pomocy socjalnej:
- Indywidualizacji – indywidualne podejście do przypadku, dokładna
analiza sytuacji życiowej, okoliczności, które stały się powodem szukania pomocy (brak reguł),
- Akceptacji,
- nie można pomagać szybko bez namysłu, częściowo rozpoznawać warunki życiowe jednostki i jej stosunek do otoczenia,
- Samoświadomości - oprócz zdolności wrodzonych pracownik socjalny powinien posiadać wiedzę nabytą doświadczeniem i specjalizacją.

W latach trzydziestych
Cechą charakterystyczną jest funkcjonalne podejście (tzw.Podejście psychospołeczne) do pracy socjalnej.
Pojęcie pracy socjalnej wg. Heleny Radlińskiej zmiany sytuacji życiowej człowieka mają źródło w najbliższym środowisku życia. Zadaniem pracy socjalnej jest więc, obudzić, uaktywniać, zmobilizować możliwości tkwiące w środowisku życia – ukierunkować w systemie naprawczym.

Współcześnie
A. Kamiński – propagator met. Indywidualnego przypadku jego zdaniem prowadzenie przypadku jest sztuką a pracownik socjalny to artysta, jego aktywność związana jest z
(to wypadkowa) wiedzą, doświadczeniem, przygotowaniem zawodowym.

Pracownik powinien postępować zgodnie z etapami
- diagnoza środowiska,
- opracowanie planu postępowania,
- własne prowadzenie przypadku.

Realizując metodę case worku w spółczesnych koncepcjach pracy socjalnej stosujemy zasadę (opiera się na długotrwałym kontakcie z jednostką, rodziną):
- zasada akceptacji zasada akceptowania, respektowania podopiecznego jako osoby – zrozumienie, szacunek,
- zasada komunikacji osoby mają prawo się ze sobą nie zgadzać w dyskusji – muszą nawzajem rozumieć swoje intencje, wypowiedzi, role i przedsięwzięcia,
- zasada indywidualizacja korzystając z wiedzy, co specyficznego w sytuacji danego człowieka, jak można mu pomóc, jakie są potrzeby i oczekiwania – poprawa sytuacji życiowej,
- zasada uczestnictwa tworzenie kontaktu terapeutycznego, przypadek musi zrozumieć, że aktywnie uczestniczy w procesie naprawy,
- zasada zaufania i poszanowania prywatności – informacje wykorzystane wyłącznie w odniesieniu do tego przypadku w zakresie w jakim on sobie życzy,
- zasada samoświadomości oddzielić stosunki z podopiecznym – czyli motywację zawodową – konieczność służenia pomocą potrzebującemu, do osobistych preferencji czy uprzedzeń.

Myślenie o pomocy społecznej w sposób funkcjonalny przetrwał do dziś jako case management – zarządzanie, administrowanie przypadkiem, polega to na tworzeniu instytucji wspierających, terapeutycznych, leczniczych dostosowanych do klienta.