Łamanie prawa humanistycznego podczas II wojny światowej

Międzynarodowe Prawo Humanitarne

Prawo Humanitarne jest podstawą i nakazem działania Międzynarodowego ruchu Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca

Czerwony Krzyż jest promotorem prawa humanitarnego.



PRAWO HUMANITARNE to:

1. reguły postępowania służące człowiekowi, jego godności, zdrowiu i życiu,
2. normy uchwalone wspólnie przez państwa i przyjęte powszechnie w prawie międzynarodowym,
3. normy prawne ujęte w formie konwencji i innych umów międzynarodowych, a także przyjęte zwyczajowo,
4. normy prawna międzynarodowego mające zastosowanie na całym świecie w czasie pokoju, podczas wojny oraz w innych okolicznościach,
5. zespół przepisów prawa międzynarodowego uchwalonych i przyjętych z myślą o niesienie pomocy oraz w trosce o człowieka,
6. przede wszystkim Konwencje Genewskie (I - IV) z 12 sierpnia 1949 r. o ochronie ofiar wojny oraz Protokoły Dodatkowe (I -II) z 1977r. do tych Konwencji.



PRAWO HUMANITARNE:

1. nie ocenia przyczyn, skutków ani charakteru wojny,
2. niesie pomoc i chroni wszystkich ludzi.











PODSTAWOWE REGUŁY MIĘDZYNARODOWEGO PRAWA HUMANITARNEGO W KONFLIKTACH ZBROJNYCH

1. Strony w konflikcie oraz członkowie sił zbrojnych mają ograniczone prawo w doborze i stosowaniu metod oraz środków walki zbrojnej. Zabronione jest stosowanie zwłaszcza takich rodzajów broni oraz metod walki zbrojnej, które powodują zbędne cierpienia lub nadmierne straty w środowisku naturalnym.
2. Mając na uwadze ochronę ludności cywilnej i dóbr o charakterze cywilnym przed skutkami działań wojennych, strony konfliktu powinny zawsze odróżniać kombatantów od ludności cywilnej. Zarówno ludność cywilna, jak też poszczególne osoby cywilne nie powinny być przedmiotem ataków wojskowych; ataki mogą być skierowane wyłącznie na cele wojskowe.
3. Zabronione jest zabijanie lub ranienie przeciwnika poddającego się lub wyłączonego z walki.
4. Osoby wyłączone z walki oraz osoby, które nie uczestniczą bezpośrednio w działaniach zbrojnych, mają prawo do poszanowania ich oraz niezależności fizycznej i moralnej. W każdych okolicznościach powinny być chronione i traktowane po ludzku.
5. Pojmani kombatanci (uczestnicy walki zbrojnej) oraz osoby cywilne, które są we władzy strony przeciwnej, mają prawo do poszanowania ich życia, godności, praw osobistych i przekonań. Należy ich chronić przed wszelkimi aktami gwałtu i represjami. Mają oni także prawo do wymiany korespondencji ze swoimi rodzinami oraz mogą korzystać z wszelkiej pomocy z zewnątrz.
6. Ranni i chorzy powinni być zabierani z pola walki i leczeni. Należną im ochronę i poszanowanie powinna zapewnić im ta strona konfliktu, w której władzy się znajdują. Ochroną objęci są także: personel medyczny i duchowni, zakłady lecznicze, środki transportu medycznego oraz sprzęt i materiały przeznaczone do użytku medycznego. Znakiem tej ochrony są emblematy Czerwonego Krzyża lub Czerwonego Półksiężyca na białym tle, które także podlega ochronie.
7. Każdej osobie przysługują podstawowe gwarancje sądowe. Nikt nie może być pociągnięty do odpowiedzialności za czyn nie zabroniony. Niedozwolone są tortury fizyczne lub psychiczne, kary cielesne oraz traktowanie w sposób okrutny lub poniżający.


Jedno jest pewne i nie zaprzeczalne , że podczas drugiej wojny światowej czyli w latach od1939r do 1944r znacznie łamano PRAWA HUMANITARNE . Nie były to drobne złamania prawa na co najlepszym dowodem jest tragiczny los rannych , chorych i rozbitków podczas właśnie tej wojny co było jedną z przyczyn opracowania zbioru między narodowych norm prawnych dotyczących właśnie tego problemu przedstawionego wyżej .
Zgodnie z I i II konwekcją genewską strony wojny zobowiązane są do :
• humanitarnego traktowania chorych i rannych
• leczenia ich przez tę stroną , we władzy w której się znaleźli
• wyławiania rozbitków
• zabronione są wszelkie zamachy na ich życie a szczególnie ich dobijania
• ochronie podlegają również szpitale i ruchome punkty sanitarne.


W czasie II wojny światowej prawa jeńców wojennych były często łamane zwłaszcza przez faszystowskie Niemcy , Rosję Radziecką i Japonię . Hitlerowcy w szczególnie okrutny i brutalny sposób traktowali jeńców rosyjskich , a swoje bestialskie zachowanie usprawiedliwiali tym iż Związek Radziecki nie był stroną konwekcji Haskiej z 1907r ani konwekcji Genewskiej z 1929r .Jednak największej zbrodni wobec jęków wojennych dokonały służby bezpieczeństwa Związku Radzieckiego , czyli zamordowania w Katyniu i Piatichatkach ponad 7600 polskich oficerów i żołnierzy.