Adam Mickiewicz życie i twórczość.

Adam Mickiewicz urodził się 24. grudnia 1798 w Zaosiu pod Nowogródkiem w rodzinie drobnoszlacheckiej. Poeta ten wcześnie stracił ojca, który był adwokatem.
Mickiewicz ukończył szkołę ojców dominikanów w Nowogródku i wstąpił na Uniwersytet Wileński. Był tam słuchaczem seminarium nauczycielskiego – studiował na wydziale fizyczno-matematycznym oraz na wydziale literatury i sztuki. W okresie studenckim działał aktywnie w Towarzystwie Filomatów (była to organizacja mająca na celu wypracowanie zasad społeczeństwa doskonałego, członkowie tego towarzystwa mieli poszukiwać dróg rozwoju intelektualno – duchownego).

Mickiewicz jako poeta zadebiutował w 1818 roku wierszem pt .: „Zima miejska” opublikowanym na łamach „Tygodnika Wileńskiego”. Rok później został nauczycielem w Kownie i tam rozpoczął pracę nad swoimi pierwszymi utworami romantycznymi (powstały wówczas ballady). W tym czasie powstała „Oda do młodości” oraz „Dziady” wileńsko – kowieńskie, „Ballady i romanse”, (które zawierają programową balladę polskiego romantyzmu „Romantyczność”. Rozpoczęty w 1823 proces filomatów doprowadził do aresztowania poety i zesłania go w głąb Rosji. Mickiewicz podróżował po rosyjskim imperium. Zwiedził Krym, przebywał w Moskwie w Petersburgu oraz Odessie. Z tego okresu pochodzą: „Konrad Wallenrod” oraz cykle „Sonetów krymskich”. Sonety obrazują podróż bohatera (wygnańca z ojczyzny) przez Krym. W 1829 roku poeta opuścił Rosję i podróżował do Włoch przez Niemcy i Szwajcarię, gdzie poznał Goethego, krótko przebywał w Czechach.

W roku 1831 Mickiewicz usiłował przedostać się do walczącej Polski przez Paryż i Wielkopolskę, co jednak się nie udało. Poetycką odpowiedzią na upadek Powstania Listopadowego stały się „Dziady” drezdeńskie oraz księgi narodu i pielgrzymstwa polskiego zawierające zasady mesjanizmu. W latach ’30 poeta uczestniczył w życiu emigracji. Był m.in.: redaktorem „Pielgrzyma Polskiego”, działał w Towarzystwie Literackim, Towarzystwie Litewskim i ziem Ruskich, Towarzystwie Naukowej Pomocy. W 1839 rozpoczął wykłady literatury łacińskiej w Lozannie i był tam profesorem, (powstały wówczas „Liryki lozańskie”) natomiast rok później – wykłady literatur słowiańskich w Paryżu, w Colleg de France. W czasie Wiosny Ludów Mickiewicz zorganizował we Włoszech Legion Polski. W 1849 roku współzałożył i jednocześnie był redaktorem „Wiosny Ludów”. Od 1852roku pełnił funkcję bibliotekarza w Bibliotece Arsenału w Paryżu.

Adam Mickiewicz zmarł w Stambule (prawdopodobnie na cholerę) podczas formowania oddziałów polskich mających wziąć udział w wojnie krymskiej przeciwko Rosji. Jego zwłoki zostały pochowane na cmentarzu Montmorency. W 1890 prochy Mickiewicza złożono w krypcie katedry na Wawelu.