Pomiar środowiska wychowawczego

Pomiar efektywności społeczno-wychowawczej stowarzyszenia powinien się opierać na wskaźnikach dotyczących postaw i zachowań personelu stowarzyszenia oraz procentu czynnych członków wybranych placówek. Skala aktywności wychowawczej wg Kamińskiego , odnosząca się do stowarzyszeń uczniowskich, określa że aktywność danej placówki jest niezadowalająca, jeśli jej czynni członkowie stanowią poniżej 10% ogółu członków. Socjalizacja – (od łac. Socialis –społeczny). Pojęcie to można rozumieć jako:
1. Ogół działań ze strony społeczeństwa, zwłaszcza rodziny, szkoły i środowiska społecznego, zmierzających do uczynienia z jednostki istoty społecznej, tj. umożliwienia jej zdobycia takich kwalifikacji, takich systemów wartości i osiągnięcia takiego rozwoju osobowości, aby się mogła stać pełnowartościowym członkiem społeczeństwa;
2. Ogół zmian zachodzących zmian zachodzących w jednostce pod wpływem oddziaływań społecznych, umożliwiających jej stopniowe stawanie się pełnowartościowym członkiem społeczeństwa. Aleksander Kamieński wyróżnia siły jednostkowe: przywódcy opinii publicznej w środowisku, realizatorzy pragnień zbiorowych, promotorzy nowych form zaspokajania potrzeb ludzkich, -siły zbiorowe grupy społeczne, wzorcowe instytucje i ruchy społeczneA.Kamiński wyróżnił trzy odmiany metody grupowej:
1. Grupy rozwojowo wychowawcze służą ludziom normalnie funkcjonującym społecznie w takich placówkach jak domy kultury, instytucje edukacyjne, rekreacyjne, organizacje młodzieżowe itp. 2. Grupy rewalidacyjne często utożsamiane w pracy socjalnej z metodą grupową w ogóle, stosują pracę rozwojowo-wychowawczą do oddziaływań na jednostki społecznie lub fizycznie niedostosowane, celem usprawnienia ich społecznego funkcjonowania
3. Grupy psychoterapeutyczne są w praktyce socjalnej i wychowawczej w naszym kraju względną nowością. Służyć mają usprawnianiu społecznego i psychicznego funkcjonowania jednostek . Grupy formalne klub sportowy , drużyna harcerska , stowarzyszenia młodzieży akademickiej , za grupę formalna uważamy , grupę w której zasady organizacji wiadome są członkom z góry tzn . nie dopiero na podstawie interakcji w aktualnej jej działalności , lecz dzięki zapoznaniu się z werbalnie ( pisemnie lub ustnie ) sformułowanymi normami czy zasadami dotyczącymi działalności grupy , sposobów postępowania , praw i obowiązków członków , ról , funkcji , stanowisk , pozycji społecznych .i Facylitacja zaspokajania potrzeb :formę pożądanej z wychowawczego punktu widzenia kanalizację niezaspokojonych lub zaspokojonych w grupach nieformalnych potrzeb rówieśnictwa umożliwia uczestnictwo w grupach półformalnych czy formalnych funkcjonujących na zasadzie samorządności pod dyskretna kontrola dorosłych. - Grupy nieformalne :
Grupy rówieśnicze występują we wszystkich podstawowych fazach uspołecznienia dzieci i młodzieży , poczynając od wieku przedszkolnego poprzez wiek szkoły podstawowej i średniej aż do fazy starszej adolescencji u młodzieży studiującej . wszystkie te grupy podobnie jak grupy nieformalne dorosłych , powstają w wyniku niezaspokojenia w warunkach życia sformalizowanego pewnych potrzeb czy zainteresowań . - są to grupy małe liczą zwykle po kilku ( rzadko ponad 10 i tylko w przypadku luźnych band do kilkudziesięciu ) członków
metoda modelowania – kształtowanie zachowań wychowanków według określonego wzoru czy wzorca. Ważnym problemem jest tu wskazanie owego wzoru ( religia- Jezus Chrystus, bohaterowie literaccy, wychowawcy). Należy tu rozróżnić pojęcie wzoru od wzorca: wzorcami wychowawczymi mogą być osoby fikcyjne, wzorem ktoś istniejący naprawdę. Metoda ta polega na tym, że dziecko naśladuje zachowania wzoru lub wzorca oraz identyfikuje się z nim zarówno w warstwie poglądów, wyborów i zachowań społecznych, w konkretnych działaniach w środowisku. Pedagog wybiera wzory i wzorce, oferuje je wychowankowi, a ten może je zaakceptować bądź odrzucić. Wraz z rozwojem fizycznym, umysłowym i moralnym zmieniają się też wzorce i wzory wychowawcze. Skuteczność metody zależy od stopnia atrakcyjności modelu w świadomości wychowanka, od mody panującej w środowisku młodzieżowym. Zewnętrzne czynniki motywujące w postaci nagrody, zapłaty, współzawodnictwa czy ograniczenia obniżają wewnętrzną motywację aktywności. Dzieje się tak na skutek zmiany spostrzeganego umiejscowienia przyczyny działania (na zewnątrz, a nie wewnątrz podmiotu) oraz obniżenia związanego z tym poczucia sprawstwa, osobistego wpływu.W sytuacji, gdy człowiek jest motywowany zewnętrznie, wybiera najłatwiejszą drogę, gdyż zwiększa to szansę uzyskania oczekiwanej nagrody zewnętrznej. Inne badania pokazują, że zewnętrzna nagroda obniża motywację do uczenia się Jedną z form motywacji wewnętrznej jest zainteresowanie związane z zaangażowaniem w aktywność poznawczą w danej dziedzinie. Zainteresowania to podstawowy motyw, dzięki któremu można wprowadzić do nauczania metody aktywizujące. Jednocześnie zależność między aktywnością poznawczą a zainteresowaniami ma charakter sprzężenia zwrotnego: zainteresowanie pobudza aktywność, ale jednocześnie aktywne działanie związane z przedmiotem poznania, które jest stymulowane przez metody aktywizujące, pobudza zainteresowanie. Stan zainteresowania wywołuje niezbyt silne pozytywne pobudzenie emocjonalne, które sprzyja aktywności poznawczej.