Wykończenia powierzchni ścian wewnętrznych i sufitów. (praca dyplomowa)

Spis treści


1. Wstęp
2. Tynki wewnętrzne
2.1. Przygotowanie podłoża
3. Naturalne tynki gipsowe
3.1. Technologia tynkowania
3.2. Prace wykończeniowe
4. Płyty gipsowo - kartonowe i gipsowo - włóknowe
4.1. Rodzaje płyt gipsowo - kartonowych
4.2. Zasady przenoszenia i obróbki
4.3. Suchy tynk
4.4. Wykończenia wnętrza
5. Tapety
5.1. Montaż
5.2. Prace wykończeniowe
6. Tynki natryskowe
6.1. Wykonanie
7. Farby
7.1. Malowanie wnętrz
8. Płytki ceramiczne
Bibliografia

1. Wstęp
W celu polepszenia warunków pracy, poprawienia samopoczucia uczniów i nauczycieli wykonaliśmy remont w sali nr 7. Do renowacji ścian i sufitu użyliśmy farb akrylowych oraz strukturalnych. Lamperia została odnowiona farbami olejnymi. Są to jedne z wielu możliwych rozwiązań , które prezentujemy w naszej pracy dyplomowej.
Estetyka, komfort, korzystny mikroklimat pomieszczeń, są celem prac wykończeniowych we wnętrzach budynku. Wykończenie powierzchni wewnętrznych ścian i sufitów sprowadza się z reguły do naniesienia tynków lub szpachli, wykonania robót malarskich, naklejenia tapet lub wykonania okładzin powierzchniowych. Obecnie na rynku budowlanym jest duży wybór materiałów budowlanych. Wykończenia wnętrz jest procesem bardzo pracochłonnym, który właściwie wykonany owocuje w postaci pięknie wykończonych ścian i sufitów. Wszystko jest w rękach inwestorów, ponieważ artykuły budowlane nie różnią się tylko jakością, ale także cenną.

2. Tynki wewnętrzne
Oferta producentów, dotycząca tynków wewnętrznych jest bardzo bogata. Do wyboru mamy wiele rodzajów tynków. Najtańszym rozwiązaniem jest tynk cementowo — wapienny. Jest mieszaniną wapna, cementu i wypełniaczy mineralnych. Podejmując decyzje co do tego tynku musimy jednak wiedzieć, iż jest to metoda pracochłonna. Technologia wykonania takiego tynku odbywa się w sposób tradycyjny poprzez narzucanie kielnią i zacieranie go pacą. Tynk cementowo - wapienny możemy nakładać na podłoża z betonu, pustaków , cegły. Wadą tego tynku jest słaba akumulacja cieplna, natomiast zaletą duża wytrzymałość.
Alternatywą tynków cementowo - wapiennych są tynki gipsowe. Tynki te produkowane są na bazie gipsu naturalnego i wypełniaczy mineralnych. Do ich nakładania stosuje się przede wszystkim agregaty tynkarskie. Tynki gipsowe podobnie jak cementowe możemy nakładać na wszelakie podłoża mineralne czyli betonu, beton komórkowy, podłoża ceramiczne oraz płyty wiórowo — cementowe. Zaletą tynków gipsowych jest to, że dobrze akumulują ciepło , zapewniają mikro klimat oraz umożliwiają zyskanie gładkich powierzchni.
Choć gładkie powierzchnie są najczęściej stosowaną formą wykańczania wnętrz, to coraz częściej spotykamy się z dekoracyjnymi tynkami strukturalnymi. Są to tynki na spoiwie akrylowym, silikatowym lub żywicznym. Tynki strukturalne ze względu na ich wysoką odporność na zmywanie, czyszczenie oraz ścieranie są stosowane we wnętrzach użyteczności publicznej, biurach, klatkach schodowych, restauracjach, hotelach. Tynki dekoracyjne możemy nanosić na większość podłoży. Jednak ze względu na cienką warstwę tynku muszą być do podłoża równe. Nanosimy je na powierzchnie za pomocą pacy ze stali nierdzewnej.
Tynki te dzielimy na kornikowe i kamienne. Specjalną kornikową fakturę uzyskujemy po zacieraniu na okrągło, poziomo lub pionowo, przy użyciu packi z tworzywa sztucznego. Tynk kamienny jest to rodzaj mozaiki z drobnych kamyczków zatopionych w żywicy. Występuje w wielu kolorach i różnej ziarnistości. Na rynku dostępne są także tynki o wielostronnych możliwościach modelowania. Ostateczny wygląd tego tynku zależy w dużej mierze od inwencji

tynkarza oraz od narzędzi użytych do fakturowania. Tego typu tynki można fakturować gąbką, wałkiem, pędzlem lub szczotką. Tynki dekoracyjne są bardzo twarde, odporne na zarysowania, niewrażliwe na uderzenia, zmywalne, przepuszczają parę wodną oraz wykazują się odpornością na czynniki atmosferyczne.
Do robót tynkarskich możemy przystąpić dopiero po zakończeniu wszystkich robót stanu surowego, robót instalacyjnych podtynkowych, osadzeniu wszystkich ościeżnic okiennych i drzwiowych oraz zamurowaniu wszelkich przebić i bruzd.
2.1. Przygotowanie podłoża
Wszystkie tynki bez względu na spoiwo i właściwości wymagają odpowiedniego przygotowania podłoża. Musi być ono mocne i równe. Przed przystąpieniem do prac tynkarskich należy oczyścić podłoże z brudu, kurzu, wapna, tłuszczów, resztek farb oraz innych zanieczyszczeń. Wszelkie elementy metalowe mające bezpośrednią styczność z tynkiem muszą być zabezpieczone antykorozyjnie.
Przed tynkowaniem należy zwilżyć powierzchnię wodą oraz w przypadku podłoży o dużej chłonności zagruntować powierzchnię środkiem zalecanym przez producenta tynku. Przy nakładaniu tynków w pomieszczeniach nowo budowanych bardzo ważne jest aby ściany wystarczająco suche.

3. Naturalne tynki gipsowe
Mokre tynki gipsowe to nowoczesny materiał wykończeniowy, który wzorem innych przodujących krajów z zachodu Europy na stałe zadomowił się na naszych budowach. Tynki gipsowe pozyskiwane są z najwyższej jakości czystego ekologicznie gipsu naturalnego pozyskiwanego z kopalni odkrywkowej. Wzbogacone zostały o wypełniacze mineralne i komponenty modyfikujące nowej generacji, które eksponują pożądane cechy jakościowe, poprawiają strukturę, urabialność i plastyczność zaprawy. To ich walory techniczne, użytkowe i ekonomiczne przemawiają za tym, że coraz więcej inwestorów decyduje się na tynki gipsowe,
Tynki gipsowe wykonywane są z fabrycznie przygotowanych mieszanek za pomocą agregatu. Na rynku budowlanym oferuje się obecnie produkty nowej generacji do wykonywania wewnętrznych tynków gipsowych z użyciem agregatu tynkarskiego pod nazwą Gips Tynkarski Maszynowy lub Gips Tynkarski Lekki Maszynowy. Niepodważalnymi zaletami w maszynowej technologii kładzenia tynków gipsowych jest :
mechanizacja prac tynkarskich - nakładanie tynku za pomocą agregatu tynkarskiego ;
duża wydajność - przy stosunkowo małym nakładzie robocizny, duża wydajność materiału i brygady tynkarskiej, średnio 150 m2 w ciągu dnia ;
idealna gładź - możliwość otrzymania powierzchni idealnie równej i gładkiej (niewymagającej dodatkowego szpachlowania), nadającej się pod każdy rodzaj techniki wykończeniowej;
dobra izolacyjność cieplna i akustyczna ;
przyjazny mikroklimat - wytwarzanie przez naturalny tynk gipsowy specyficznego mikroklimatu w pomieszczeniu, przyjaznego człowiekowi;
szeroki zakres stosowania i niskie ceny.
Dodatkowo na rynku dostępne są także tynki do robót ręcznych, które także w całkowity sposób zaspakajają potrzeby inwestora i wykonawcy,

3.1. Technologia tynkowania
Tynki gipsowe wykonane na mokro można stosować właściwie w każdym typie budownictwa na ścianach i sufitach, gdzie wilgotność względna nie przekracza 70%. Przy odpowiednim zabezpieczeniu tynku ( np. środkami hydrofobowymi lub glazurą) tynki gipsowe możemy również w pomieszczeniach o podwyższonej okresowo wilgotności. Tynki gipsowe stosujemy wewnątrz pomieszczeń na podłożach z cegły ceramicznej, wapienno piaskowej, z betonu zwykłego, ciężkiego i komórkowego oraz płyt wiórowo - cementowych.
W przypadku stosowania na beton gładki, przed wykonaniem należy podłoże - niezależnie od wyczyszczenia i odtłuszczenia - „uszorstnić" przez zagruntowanie go preparatem gruntującym. Szczególnie jest to ważne przy tynkowaniu gładkich, betonowych sufitów. Natomiast przy podłożach bardzo chłonnych, takich jak beton komórkowy należy je zagruntować emulsją gruntującą. Nie zaleca się wykonywania tynków na podłożach drewnianych, metalowych oraz z tworzyw sztucznych.
Przygotowanie podłoża to bardzo ważna czynność, którą należy wykonać 2 całą starannością. Do wykonywania tynków przystępujemy po wyschnięciu ścian i sufitów, tak aby wilgoć ich nie przekraczała 2 - 3%. Podłoże powinno być oczyszczone z brudu, kurzu, tłuszczów oraz pozbawione wybrzuszeń i wypukłości. Metalowe elementy należy zabezpieczyć antykorozyjnie. Na połączeniu dwóch różnych materiałów należy przykleić pas siatki nylonowej o szerokości 30 cm i oczkach 5x5 mm. Siatkę należy również stosować przy wypełnianiu bruzd instalacyjnych zaprawą pod przewody elektryczne. Okna zabezpieczamy folią, ościeżnice drzwiowe taśmą malarką, a puszki i gniazdka chronimy zatyczkami, styropianem lub papierem. Przed rozpoczęciem tynkowania naklejamy również na naroża - w celu wzmocnienia - ocynkowane narożniki siateczkowe.
Do tynkowania przystępujemy po zakończeniu wszelkich prac instalacyjnych, gdy zamontowane już są typowe ościeżnice drzwiowe i okna, a temperatura pomieszczeń nie spada poniżej 5C. Gipsową zaprawę tynkarską uzyskujemy poprzez zmieszanie fabrycznie przygotowanego Gipsu Tynkarskiego Maszynowego a na sufity Gipsu Tynkarskiego Lekkiego z odpowiednią ilością

wody w agregacie tynkarskim. Tynki kładziemy, zaczynając od sufitu i przechodząc dalej na ściany. Praca nie jest zbyt skomplikowana, ale wymaga wiedzy i praktyki, zdyscyplinowania i tak zwanej kultury technicznej.
Na rynku budowlanym dostępne są również gipsy tynkarskie przeznaczone do ręcznego tynkowania przy zastosowaniu prostych narzędzi tynkarskich ( metalowa paca i szpachelka). Gipsy te mają zastosowanie do wykonywania prac tynkarskich, a szczególnie renowacyjnych domowym sposobem na niewielkich powierzchniach, takich jak małe korytarze, łazienki, lub pomieszczenia, gdzie nie można wstawić agregatu lub brakuje odpowiedniego zasilania elektrycznego. Stosowane są również do wykańczania powierzchni przy wymianie okien i ościeżnic w remontowanych pomieszczeniach.
Wykonanie tynków gipsowych ręcznie technologicznych jest praktycznie takie samo, jak przy tynkach maszynowych, przy pomocy takich samych narzędzi. Różnica polega tylko na ręcznym przygotowaniu porcji zaprawy w elastycznym pojemniku (kastra) przy pomocy wiertarki z mieszadłem i ręcznym narzucaniu przy pomocy kielni na podłoże. Organizacyjnie praca wygląda trochę inaczej. Wskazane jest również zamocowanie listew prowadzących i podzielenie powierzchni na niewielkie pola technologiczne. Ręczny sposób tynkowania przy stanie surowym budynku jest pracochłonny, nieekonomiczny a także czasochłonny. Bardziej opłacalną i do tego dokładną jest metoda maszynowa (tynkowanie agregatem).


3.2.Prace wykończeniowe
W zależności od warunków pogodowych tynki gipsowe wysychają w okresie od 7-14 dni. W okresie obniżonych temperatur i podwyższonej wilgotności czas ten ulega wydłużeniu. W czasie wysychania tynków w pomieszczeniach należy zapewnić odpowiednią wentylację, ale trzeba unikać przeciągów. Aby tynki malować ich wilgotność nie może przekraczać 1%. Do malowania możemy stosować farby klejowe, emulsyjne, olejne, akrylowe, strukturalne oraz tapety natryskowe. Nie zaleca się malowania wapiennego. Tynki gipsowe na które będzie nakładana glazura, zacieramy bez ostatecznej obróbki gładzącej.

4. Płyty gipsowo - kartonowe i gipsowo - włóknowe
Gips jest materiałem znanym od wieków, od wielu lat również z powodzeniem stosowany w budownictwie. Gips budowlany wytwarzany jest w procesie wypalania gipsu naturalnego, który w naturze ma postać skał gipsowych lub anhydrytowych. Od dłuższego czasu stosuje się również trwalszy gips syntetyczny, uzyskiwany jako produkt uboczny przy wytwarzaniu kwasu fosforowego lub w wyniku odsiarczania spalin w elektrowniach węglowych.
Jednym z bardziej znanych wyrobów, wytwarzanym przy użyciu gipsu są płyty gipsowo - kartonowe oraz gipsowo - włóknowe. Choć swego czasu miały w Polsce bardzo złą opinie, ze względu na nietrwałość i kruchość, spowodowaną niedbałą produkcją oraz nieodpowiednim składowaniem, obecnie są coraz częściej stosowane przy wykończeniu wnętrz.
Płyty gipsowo - kartonowe występują w kilku grubościach. Właśnie ten czynnik decyduje o zastosowaniu płyty. Najcieńsze o grubości 9,5 - 12.5 mm służą do wykonywania tynków na ścianach i sufitach, ścian działowych oraz sufitów podwieszanych.
Płyty gipsowo - kartonowe zostały szczególnie docenione przez użytkowników poddaszy. Doskonale sprawdzają się nie tylko na ścianach prostych, ale również na wszelkiego typu skosach. Wykorzystywane są przede wszystkim do budowy lekkich, nieobciążających stropu ścian działowych, co jest szczególnie ważne przy remontach starych budynków. Inne zastosowanie to suchy tynk na ścianach i sufitach oraz suche podłożę pod posadzki. Coraz częściej w domach jednorodzinnych i mieszkaniach montuje się sufity podwieszane, do tej pory praktycznie zarezerwowane dla biur, przede wszystkim w kuchniach i łazienkach.
Płyty gipsowo - kartonowe powstają wskutek połączenia rdzenia gipsowego z nałożoną dwustronnie okładziną ze specjalnego wielowarstwowego kartonu. Karton pokrywa obie strony płyty oraz dłuższe brzegi. Tylko jedna strona płyty jest stroną licową. Na drugiej znajduje się napis identyfikujący rodzaj i grubość płyty. Gips tworzący rdzeń płyty jest odpowiednio modyfikowany dodatkami regulującymi czas wiązania oraz powodującymi obniżenie gęstości gipsu i zwiększenia jego przyczepności do kartonu. Karton


ma za zadanie przejmowanie naprężeń rozciągających, które powstają przy zginaniu płyty. Wytrzymałość płyt na zginanie w kierunku ich długości jest 3 -krotnie większa niż w kierunku do niej prostopadłym. Jest to uwarunkowane kierunkiem włókien celulozy w kartonie. Krawędzie podłużne płyt mogą być : proste, spłaszczone, zaokrąglone lub spłaszczone. Spłaszczenie stosuje się tylko po stronie licowej. Umożliwia to nałożenie taśmy w miejscu styku płyt oraz zaszpachlowanie spoiny. Płyty z krawędziami prostymi stosuje się w przypadku, gdy połączenia płyt mają być osłonięte specjalnymi listwami maskującymi lub mają pozostać bez osłony.
Standardowe wymiary płyt są następujące : grubość - 9.5, 12.5, 15 mm, szerokość - 1200 lub 1250 mm, długość ( przystosowana do pomieszczeń o różnych wysokościach) - od 2 - 3 m. Płyty giętkie mają 6 lub 6.5 mm. Dostępne są płyty o większej grubości 20 - 25 mm, przeznaczone do budowy ścianek masywnych, narażonych na zwiększone obciążenia. Ich szerokość wynosi 600 mm, a długość 2, 2.25 lub 2.5 mm.
Jako materiał budowlany, płyty gipsowo - kartonowe mają wiele zalet. Są bardzo lekkie, dzięki czemu wykonane z nich ścianki można stawiać praktycznie w każdym miejscu. Ze względu na gładkość i równość powierzchni zapewniają estetykę wnętrza na poziomie, który byłby trudny do osiągnięcia przy zastosowaniu tradycyjnych technik tynkowania ścian. Możliwe są różne rodzaje wykończenia powierzchni. Pod płytami można ukryć wszystkie instalacje. Montaż ścianek i sufitów jest stosunkowo szybki i prosty, można wykonać go we własnym zakresie. Ściany i sufity z płyt gipsowo - kartonowych są zakwalifikowane jako niepalne. Mogą stanowić osłonę ogniochronną.
Płyty gipsowo - kartonowe zwiększają izolacyjność akustyczną pomieszczeń. Gips jest materiałem higroskopijnym, to znaczy chłonącym wilgoć. Nasiąkliwość płyt sięga 60%.
Płyty gipsowo - kartonowe mogą być stosowane w pomieszczeniach, w których temperatura jest zawarta między + 5C i + 25C, a wilgotność względna powietrza spełnia określone warunki.

4.1. Rodzaje płyt gipsowo-kartonowych
Płyty zwykłe budowlane, ogólnego przeznaczenia ; mogą być
stosowane w pomieszczeniach o wilgotności powietrza stale mniejszej niż
70%.
Płyty wodoodporne, otrzymane w wyniku dodatkowej hydrofobizacji gipsu ; mogą być stosowane w pomieszczeniach o wilgotności powietrza okresowo (do 10 godzin na dobę) zwiększonej, ale nie przekraczającej S5%, pod warunkiem pokrycia całej powierzchni materiałem odpornym na wilgoć (glazura przyklejana klejem wodoodpornym, wykładzina ścienna z PCV, malowanie hydrofobowe) oraz stosowanie wentylacji, Płyty o podwyższonej odporności na działanie ognia, z dodatkiem włókna szklanego, mogą być stosowane do wykonywania osłon odpornych na działanie ognia na elementach nośnych budynku (w pomieszczeniach o wilgotności względnej powietrza stale mniejszej niż 70%). Stosuje sieje też do zabudowy poddaszy.
Płyty wodoodporne o podwyższonej odporności na działanie ognia ; mogą być stosowane do wykonywania osłon odpornych na działanie ognia na elementach nośnych budynku w pomieszczeniach o wilgotności powietrza okresowo zwiększonej. Stosuje się je między innymi na do wykańczania łazienek na poddaszach,
Płyty giętkie, dające się wyginać w stanie suchym, pokryte
obustronnie włóknem szklanym, są przeznaczone do budowy ścianek i
sufitów o kształcie łukowym.
Poszczególne rodzaje płyt , dla łatwiejszego ich rozróżnienia , mają odmienne kolory kartonu.
Płyty gipsowo - kartonowe nie mogą być stosowane w kabinach natryskowych oraz w pomieszczeniach, których wilgotność powietrza stale przekracza 85%. Zarówno gips jak i karton źle znoszą stałe nawilżenie, które może wpłynąć na obniżenie ich wytrzymałości.


4.2. Zasady przenoszenia i obróbki
Pomimo że płyty produkowane są w arkuszach, których długości odpowiadają typowym wartościom wysokości pomieszczeń, to jednak nie da się uniknąć ich przycinania.
Przecinanie płyt wykonuje się na płaskim blacie stołu o wymiarach zbliżonych do wymiaru płyty lub bezpośrednio na stosie płyt. Można do tego celu wykorzystać nóż. Płytę układa się stroną licową do góry. Następnie wyznacza się linię cięcia oraz nacina nożem karton wzdłuż tej linii.
Płytę przesuwa się, tak aby linia cięcia znalazła się nad krawędzią stołu. Zdecydowanym naciśnięciem powoduje się przełamanie płyty. Następnie nacina się dolną warstwę kartonu i odchyla energicznie płytę do góry, powodując ostateczne oderwanie. Postrzępione krawędzie wyrównuje się strugiem lub pilnikiem. Płyty te można ciąć za pomocą piły ręcznej lub mechanicznej,
Płyty gipsowo - kartonowe można formatować, nadając im różne kształty łukowe. W celu uzyskania łuku o niewielkim promieniu wystarczy nacięcie dolnej warstwy kartonu w odstępach 20 - 30 mm. Następnie płytę dopasowuje się do konstrukcji wsporczej i przytwierdza do niej. Płyta wygina się w żądanym kierunku. Aby uzyskać kształty bardziej wymyślne, należy płyty nawilżać na przykład przez nałożenie na nie w nocy mokrych worków. Wilgotna płyta jest bardziej podatna na formatowanie. Aby otrzymać większą liczbę płyt o tym samym kształcie, można utworzyć sobie stanowisko do ich wyginania. Specjalnie do wyginania są przeznaczone płyty giętkie.
Temperatura powietrza pomieszczenia, w którym przeprowadza się pracę, powinna być nie niższa niż + 5 C, a wilgotność zawarta między 60 - 75%. Do profili stalowych płyty przymocowuje się stalowymi blachowkrętami, do szkieletu drewnianego - specjalnymi wkrętami z łebkiem kielichowym lub gwoździami zabezpieczonymi antykorozyjnie.


4.3. Suchy tynk
Płyty gipsowe stosowane jako okładzina ścian murowanych tworzą tak zwany suchy tynk. Rozwiązanie to, mające na celu uniknięcie tynkowania „na mokro", było popularne dawniej. Obecnie jest celowe przede wszystkim przy remoncie budynku lub pojedynczych pomieszczeń. Można w ten sposób zasłonić nieestetyczne wyglądające fragmenty ścian, ukryć instalacje, a także polepszyć warunki cieplne i akustyczne. Zastąpienie tynku tradycyjnego płytami gipsowo - kartonowymi, znacznie skraca czas remontu. Suchy tynk można mocować do ściany różnymi metodami.
Ścian, do której przymocowane będą płyty gipsowo - kartonowe powinna być szczelna. Podłoże powinno być twarde, bez kurzu i resztek zaprawy, o odpowiedniej wilgotności.
Płyty można przyklejać różnymi metodami. Wybór metody zależy od stopnia wyrównania powierzchni podłoża oraz od wielkości pomieszczeń, Najczęściej stosuje się przyklejane zaczynem gipsowym w postaci placków nałożonych na powierzchnię płyty w odstępach od 30 - 35 cm, a na krawędziach liniowo. Płytę układa się na podłodze ( stroną licową do podłogi), nakłada się na jej powierzchnie placki, następnie podnosi i lekko dociska do ściany. W pomieszczeniach wąskich, gdzie trudno jest manewrować płytą, placki gipsowe można nanosić na ścianę. Na bardzo równych można zamiast placków stosować cienką warstwę zaczynu gipsowego nałożonego na płytę lub ścianę. Z kolei przy bardzo nierównych podłożach, powierzchnią wyrównuje się wstępnie za pomocą pasów płyt gipsowo - kartonowych ( o szerokości 10 cm) przyklejonych do ścian. Dopiero do tych pasów przykleja się płyty. Czasami konieczna jest dodatkowa izolacja cieplna lub dźwiękowa. Najczęściej stosuję się płyty z wełny mineralnej półtwardej, o grubości 4-5 cm, które przykleja się do podłoża zaprawą gipsową. Do nich przykleja się płyty gipsowo -kartonowe.


4.4. Wykończenia wnętrza
Po zamontowaniu płyt kartonowo - gipsowych przystępujemy do wykończenia wnętrza. Należy wypełnić spoiny między płytami oraz wykończyć wszystkie załamania powierzchni ( naroża wklęsłe i wypukłe). Styki płyt szpachluje się w celu uzyskania jednolitej płaszczyzny ściany lub sufitu. Przy szczelinach większych niż 1 mm stosuje się dwie warstwy szpachlówki ; wierzchnia warstwa jest jednocześnie podkładem pod taśmę spoinową. Przy mniejszych szczelinach wystarczy jedna warstwa szpachlówki.
Taśmę wciska się w szpachlówkę oraz szpachluje po wierzchu aż do uzyskania równej powierzchni. Dostępne są taśmy samoprzylepne, które nie wymagają warstwy podkładowej. Na końcu spoinę szlifuje się drobnoziarnistym papierem ściernym.
Również łby gwoździ i wkrętów oraz mniejsze uszkodzenia szpachluje się, a następnie szlifuje. W miejscach większych uszkodzeń stosuje się łaty z płyt gipsowo - kartonowych. Naroża wewnętrzne zabezpiecza się dodatkowo narożnikową taśmą papierową. Naroża zewnętrzne zabezpiecza się narożnikami metalowymi lub narożnikową taśmą papierową z paskami metalowymi. Wszystkie elementy zabezpieczające szpachluje się i szlifuje.
Płyty gipsowo - kartonowe można malować i pokrywać tapetami. Do malowania stosuje się farby klejowe, olejne, emulsyjne czy akrylowe. Nie wolno stosować farb wapiennych. Zastosowanie tapet z włókna szklanego podwyższa wytrzymałość płyty gipsowej na zginanie. Można także stosować glazurę lub okładziny kamienne.

5. Tapety
Dzięki różnorodności tapet, można wytapetować każde pomieszczenie, nawet takie jak kuchnia czy łazienka. Idealnym miejscem dla tapet jest pokój dziecinny. Bogactwo kolorów i wzorów pomoże zapewnić naszym pociechą radosne dzieciństwo, a zastosowanie tapet zmywalnych pozwoli na szybkie usunięcie ich radosnej zabawy, malarskiej twórczości ze ścian. Tapety wydają się produktem dość modnym, jednak ich historia ma za sobą 500 lat!
Rynek oferuje szereg tapet występujących w wielu odmianach. Ich rodzaje możemy usystematyzować w zależności od odporności na wodę oraz technologii wykonania. Tapety zwykłe wykonane najczęściej z samego papieru, odporne są na delikatne zmywanie. Technologia wykonania dopuszcza usuwanie zanieczyszczeń poprzez pocieranie lekko zwilżoną gąbką. Z tapet wodoodpornych, zanieczyszczenia można usuwać wodą z dodatkiem środków czyszczących. Trzecia grupa to tapety zmywalne. Ich wierzchnia powłoka wykonana jest z tworzywa sztucznego, dzięki czemu możliwe jest intensywne mycie wodą z dodatkiem środków myjących.
Ze względu na sposób wykonania tapety dzielimy na jednowarstwowe lub dwuwarstwowe. W tych drugich warstwa wierzchnia z lepszego gatunkowego papieru pozwala na wykonanie podczas tłoczenia głębszych wzorów. Tapety wielowarstwowe są też bardziej odporne mechanicznie, przede wszystkim na naderwanie.
Tapety mają różne wykończenie powierzchni. Mogą być gładkie lub tłoczone. Różny też może być naniesiony na nie wzór. Im jego kształt jest bardziej skomplikowany, tym więcej będzie naddatków przy dopasowaniu dwóch sąsiednich pasów.
Do oklejenia mebli i niedużych powierzchni, możemy użyć tapet samoprzylepnych. Tapety konfekcjonuje się w postaci rolek o szerokości najczęściej 53 - 55 cm . Długość, w zależności od producenta, waha się od 10 — 20 cm . Niektórzy z wytwórców przyjęli oznaczenie podstawowych cech wyrobów za pomocą piktogramów.
Do mocowania tapet oferowany jest bogaty zestaw klejów. Klejem można gruntować powierzchnię ścian. Z jednego opakowania uzyskujemy wydajność 30


- 50 m2. Klej do zastosowań specjalnych, na przykład do tapetowania pomieszczeń wilgotnych ; wydajność z opakowania to około 3,5 m2. Metylan Supra - wodoodporny klej do tapet ; po zaschnięciu odporny na wodę ; wydajność 16-26 m2. Firmy oferują też środki do usuwania starych tapet.
Ponieważ często kupujemy tapety o oryginalnym wzorze, musimy dokładnie określić potrzebną ilość. Później może być trudno dokupić tapetę o tym samym wzorze. Często partie produkcyjne tego samego wzoru różnią się odcieniami użytych do druku farb. Ustalenie potrzebnej do zakupu ilości rolek rozpoczynamy od obliczenia łącznej powierzchni wszystkich ścian. Następnie ustalamy wysokość ściany wraz z zapasem. W przypadku tapet gładkich do rzeczywistej wysokości dodajemy 6 - 10 cm . W przypadku tapet wzorzystych, z niesystematycznym wzorem dodajemy jeszcze różnice - przesunięcie umożliwiające wzajemne dopasowanie sąsiednich pokryć. Ustalona w ten sposób wartość określi, ile pionowych pasów uzyskamy z jednej rolki. Możemy dzięki temu ustalić też, jaką powierzchnię pokryjemy. Pamiętać musimy, że gdy tapetę układać będziemy na styk lub jej szerokość pomniejszymy o wartość ewentualnego zakładu, to do obliczenia bierzemy rzeczywistą szerokość rolki. Dzieląc łącznie powierzchnię wszystkich ścian przez powierzchnię, którą pokryjemy materiałem z jednej rolki otrzymamy potrzebną ilość rolek.
Jeśli łączna powierzchnia drzwi i okien odpowiada lub jest mniejsza od powierzchni, którą można pokryć materiałem z jednej rolki, kupujemy wcześniej obliczoną ilość. Jeżeli w pomieszczeniu drzwi i okna zajmują większą ilość powierzchni, możemy zmniejszyć ilość kupionej tapety. Zawsze jednak powinniśmy dysponować co najmniej jedną rolką zapasu.


5.1. Montaż
Prace montażowe możemy rozpocząć dopiero po przygotowaniu podłoża - może nim być każdy rodzaj tynku mineralnego, betonu lub płyt gipsowo -kartonowych a także podłożą drewniane. Równa i gładka powierzchnia podłoża jest istotna w przypadku cienkich, gładkich tapet papierowych. Często zdarza się, że pomieszczenia tapetujemy po raz wtóry, więc przed położeniem nowej tapety musimy usunąć starą. Używamy do tego odpowiedniego środka chemicznego. Można także starą tapetę kilkakrotnie namoczyć wodą z dodatkiem octu. Czynnikiem powodującym odklejenie się starych warstw jest para wodna.
Do zeskrobywania starej tapety używamy stalowej szpachli. Ustawiamy ją nieco skośnie do kierunku ruchu. Wyjątkiem są tapety winylowe składają się z kilku warstw, których wierzchnia nie przepuszcza wody. Przed namaczaniem usuwamy ją, zostawiając jedynie papierowe podłoże. Dalej postępujemy standardowo.
Podłożą pokryte farbami emulsyjnymi stanowią doskonały podkład pod wszelkiego rodzaju tapety. Wymagają jedynie dokładnego wyczyszczenia z brudu. Należy je zmyć mydłem technicznym rozpuszczonym w wodzie. Powłokę z farb olejnych można zostawić. Trzeba ją jedynie przeszlifować papierem ściernym. Powinniśmy uzyskać dosyć szorstką powierzchnię
Większość podłoży trzeba w ostatniej fazie przygotowania podłoża zagruntować roztworem kleju do tapet. Nanosimy go pędzlem ławkowym lub wałkiem malarskim. Na tym etapie prac musimy wymontować ze ścian włączniki elektryczne i gniazdka. Wystające przewody należy bardzo dokładnie zaizolować a następnie zwinąć i z powrotem wcisnąć w puszki tak, by nie wystawały ponad powierzchnię ścian.
Mając gotowe podłożę możemy przystąpić do przyklejania tapety. Powinniśmy to wykonywać gdy temperatura w pomieszczeniu zawiera się między + 10- +20C. Zależy od niej czas nawilżania odcinków posmarowanych klejem oraz szybkości jego wysychania na obrzeżach, a zatem poprawne wykonanie styków poszczególnych pasów. Wszystkie rolki przeznaczone do ułożenia w danym pomieszczeniu rozwijamy i sprawdzamy ich odcień.

ich odcień. Dokonujemy następnie selekcji i ustalamy brytów na ścianach. Jeżeli tapeta ma nie sięgać do sufitu ustalamy linię, na której wypadnie jej krawędź. Zaznaczamy ją ołówkiem i długą listwą metalową lub prostą kantówką. Przyda się w tym momencie pomoc drugiej osoby. Oczywiście, wyznaczona linia powinna być pozioma - kontrolujemy to za pomocą poziomicy.
Możemy teraz przystąpić do pocięcia pasów na odcinki o ustalonej wcześniej długości. Rolki rozwijamy na stole i odmierzamy potrzebne długości. W przypadku tapet ze skomplikowanymi wzorami musimy pamiętać o wybraniu takiego miejsca cięcia, by możliwe było dopasowanie sąsiadujących ze sobą na ścianie kawałków. Tapetę można ciąć na dwa sposoby. W pierwszym miejsce cięcia zaznaczamy poprzez zgięcie materiału. Krawędzie obu części powinny leżeć dokładnie jedna nad drugą. Następnie tapetę tniemy ostrym nożem, ostrze wsuwając między obie złożone części. Drugi sposób wymaga zastosowania kątownika stolarskiego. Kąt prosty wyznaczamy przykładając go do brzegu tapety. Cięcie wykonujemy prowadząc nożyk wzdłuż drugiego ramienia. Końce odciętych kawałków tapety zwijają się, czemu przeciwdziałamy przewijając każdy bryt w drugą stronę. Następnie wszystkie kawałki układamy w stos, odwrotną stroną do góry, aby pokryć je klejem.
Do smarowania wierzchni arkusz przesuwamy tak, by wysunąć go poza stos. Zabezpieczamy w ten sposób pozostałe kawałki przed pobrudzeniem. Dokładnie wymieszany roztwór kleju nanosimy dużym pędzlem. Bardzo dobre efekty osiągniemy stosując wałek malarski, który należy przesuwać wzdłuż i w poprzek pasa tapety. Warstwa spoiwa powinna być cienka i rozłożona równomiernie. Po posmarowaniu klejem tapetę składa się i odkłada na bok do nawilżenia. W tym czasie można smarować klejem następne kawałki. Czas właściwego nawilżenia tapeta osiąga po upływie od 5 - 20 minut. W dużej mierze zależy to od temperatury i wilgotności powietrza. Tapeta nawilżona zbyt słabo będzie się źle układać. Zbyt długie nawilżanie może spowodować wystąpienie na licu muru plam.
Oklejenie sufitu wymaga współpracy dwóch osób. Jedna z nich stojąc na drabinie przytrzymuje koniec brytu i zwykłą szczotką na kiju dociska go do podłoża. Druga osoba podtrzymuje resztę tapety. Kolejne pasy tapety układamy od środka pomieszczenia. Pierwszy z nich przyklejamy wzdłuż wyznaczonej wcześniej linii. Pozostałe - naprzemiennie po jego obydwu stronach. Kolejne


bryty układamy na styk. Końce pasów tapety, którymi oklejono sufit powinny zachodzić około 2 cm na ściany. Zagięcia te następnie zostaną przykryte tapetą pokrywającą ściany. Sposób układania brytów na ścianach zależy od rodzaju użytej tapety. Tapety zwykłe, gładkie powinniśmy kleić z jednocentymetrowym zakładem. Szerszy byłby zbyt widoczny. Tapety wodoodporne lub z nadrukiem wypukłym powinny mieć około 1 mm zakładu. Ma on niwelować skutki nieznacznego kurczenia się lub rozszerzenia materiału, wywołane zmianami wilgotności powietrza. Wszystkie pozostałe tapety kładziemy, łącząc poszczególne pasy na styk.
Oklejanie ścian zaczynamy od narożnika tej, która jest prostopadła do okna. Najpierw zaznaczamy na ścianie linię pionową. Przy niej będzie przebiegać krawędź pierwszego arkusza. Przyklejanie rozpoczynamy od góry, Odwijamy złożony i nawilżony wcześniej arkusz tapety. Jego górną część przykładamy do ściany, dokładnie pasując z linią styku ściany i sufitu lub wyznaczoną wcześniej granicą. Bardzo dogodnie robi się to z drabiny wyposażonej w poziomy pomost. Pozostała część arkusz powinna luźno zwisać. Dolna część pozostaje nadal sklejona. Arkusz dociskamy szczotką tapicerską. Wykonujemy nią ruch od środka pasa w kierunku krawędzi bocznych. Zbyt duży docisk może spowodować przesunięcie całego pasa tapety. Tapetę sukcesywnie przyklejamy posuwając się w dół pasa. Nadmiar okleiny na dole wywijamy na listwę przypodłogową i dokładnie docinamy ostrym nożem.
Po przyklejeniu pasa mogą zostać na nim pofałdowania i pęcherze powietrza. Mniejsze znikają, gdy wyschnie klej. Większe mogą pozostać. Fałdy likwidujemy odklęjając i układając ponownie kawałek arkusza. Pęcherze najprościej jest delikatnie nakłuć a następnie strzykawką wprowadzić odrobinę kleju. Na koniec całość wygładzamy. Kolejno przyklejamy bryt tak aby stykał się z uprzednio przyklejonym. Bryty nie mogą na siebie nachodzić. Ważne jest dopasowanie wzoru tak aby tworzył całość,


5.2. Prace wykończeniowe
Pozostają do wykończenia miejsca szczególne. Należą do nich gniazdka elektryczne i włączniki. Łatwo odnajdziemy je pod tapetą. Po dociśnięciu szczotką brytów powstaną tam lekkie wklęśnięcia. Tapetę w tych miejscach przycinamy na krzyż ostrym nożykiem. Powstałe rogi odwijamy i odcinamy. Włącznik lub gniazdko możemy instalować dopiero po całkowitym wyschnięciu kleju. W górnych częściach pomieszczeń znajdują się puszki rozdzielcze instalacji elektrycznej. Można je całkowicie zakleić tapetą. Jeżeli przewidujemy konieczność otwierania puszki, powinniśmy wyciąć w tapecie otwór wielkości zamknięcia. Dzięki temu unikniemy później dużych zniszczeń.
Fragmenty ścian nad oknami można tapetować krótkimi pionowymi paskami, bądź jednym poziomym. Pierwszy sposób stosujemy do tapet z dużym wzorem, drugi do pokryć gładkich lub z bardzo małym, delikatnym wykończeniem. W podobny sposób wykańczamy okolicę grzejników. Na dłuższych odcinkach układamy pasy pionowe, a na krótszych - poziome. Ściana z grzejnikiem pozostaje odkryta. W przeciwnym razie emitowane ciepło spowoduje odklejenie się tapety.
Sposób wykończenia otworów drzwiowych zależy od rodzaju futryny. W przypadku metalowych, brzegi tapety przycinamy równo i wywijamy na ościeżnicę. Futryny drewniane wykańczane są z reguły ćwierćwałkami. Tapetę powinniśmy wprowadzić pod ich brzegi. W pomieszczeniach wysokich tapetę kończy się układać kilkadziesiąt centymetrów poniżej sufitu. Jej górną krawędź możemy wykończyć ozdobnym paskiem. Zamaskuje on nierówności oraz optycznie obniży pomieszczenie. Można również zastosować gipsowe listwy wykańczające. Przyklejamy je szpachlówką gipsową w taki sposób, by częściowo przysłaniały brzeg tapety. Wykończone w ten sposób ściany pozwolą nam długo cieszyć bądź kolorowymi wzorami, bądź idealną gładkością lica ściany.


6. Tapety natryskowe
Tapeta natryskowa to rodzaj masy złożonej z naturalnych włókien bawełny, jedwabiu i celulozy, cząsteczek mineralnych oraz dodatków uszlachetniających - satyny i miki. Na rynku dostępne są także tapety z żywic syntetycznych.
Tapety czy farby natryskowe są doskonałym rozwiązaniem w monotonnych, nieciekawych wnętrzach. Dzięki nim powierzchnie mogą stać się wielobarwne. Szczególnie ciekawy kontrast możemy uzyskać, pokrywając tapetą jedną część ściany na gładko, inną gruboziarniście.
Zaletą takiego wykończenia jest odporność na zmywanie, ścieranie a także na uszkodzenia mechaniczne i zarysowania. Redukują osadzanie się kurzu. Nie wywołują alergii. Świetnie pokrywają nierówności ścian. Można je stosować w pomieszczeniach intensywnie użytkowanych, na przykład na klatkach schodowych, korytarzach, w budynkach publicznych, lokalach handlowych, ale i w mieszkaniach. Dekoratorzy wnętrz upiększają nimi także stare, odrapane i brzydkie grzejniki, rury a nawet meble. Są dostępne w wielu kolorach :
białe - idealnie nadają się do mieszkań ;
pastelowe - idealnie sprawdzają się w biurach ;
ostrzejsze - przeznaczone są do restauracji;
wielokolorowe z dodatkiem błyszczącego brokatu - przeznaczone są do
dyskotek.
Na rynku tapety natryskowe dostępne są w dwóch postaciach : jako sypka mieszanka naturalnych materiałów ( spoiwa, pigmentów, niewielkich ścinków, kłaczków i włókien tkanin, traw, patyczków) ; pakowane są zazwyczaj w kilogramowe woreczki foliowe, których zawartość umożliwia pokrycie około 4 m2 ściany.
w postaci żywic syntetycznych ; tapety z żywic syntetycznych sprzedawane są w pojemnikach pięciolitrowych, wystarczających na pokrycie około 20 m2 powierzchni.
Tapet natryskowych ze składników naturalnych ( zwanych także tynkiem japońskim) nie poleca się do nakładania w kuchniach i łazienkach ( zmoczone


wodą rozmywają się). Jeżeli już zdecydujemy się na taki krok to powinniśmy je układać powyżej płytek ceramicznych. Nie ma natomiast ograniczeń w przypadku stosowania tapet z żywic syntetycznych. Można je kłaść we wszystkich pomieszczeniach, bo są odporne na działanie wody,
Specyficznym rodzajem tapet natryskowych jest tynk japoński. Ma chropowatą powierzchnię. Występuje w dwóch rodzajach w zależności od ilości nałożonej masy:
grubej (przypominającej nieco fakturę koca);
cienkiej ( sprawiającej wrażenie drobniuteńkiego baranka).
6.1. Wykonanie
Proszek z opakowania rozrabia się z wodą i od razu nakłada na ścianę za pomocą pistoletu (tynki cienkie) albo pacą z blachy nierdzewnej lub tworzywa sztucznego (grube tynki). Tapeta natryskowa wykonana tą ma dobre właściwości izolacyjne i akustyczne (świetnie pochłania dźwięki). Dobrze maskuje chropowatość tynku.
Tapety natryskowe w postaci żywic syntetycznych rozprowadza się poprzez natryskiwanie gotowej masy lub w postaci płatków na ścianę uprzednio pomalowaną farbą podkładową za pomocą pistoletu do natrysku mas dekoracyjnych.
Nakładanie tapet natryskowych trwa stosunkowo krótko. Jak twierdzą specjaliści, na pokrycie mieszkania o powierzchni 50 m2 wystarcza jeden dzień. Po wyschnięciu mamy na ścianie powłokę bardzo odporną na wszelkie przypadki, estetycznie wyglądającą a do tego bardzo trwałą i efektowną.


7. Farby
Farba to powłokotwórczy materiał kryjący. Nanoszona jest na malowane powierzchnię w postaci ciekłej lub mazistej, na którym po wyschnięciu tworzy kryjącą powłokę. Farby klasyfikuje się ze względu na zawarte w nich spoiwo.
O właściwościach i zastosowaniach farby decyduje spoiwo oraz zastosowany w niej pigment i wypełniacz. Pigmenty to substancje barwne w stanie rozdrobnienia stosowane do wyrobu farb oraz barwienia tworzyw sztucznych, włókien syntetycznych, wyrobów ceramicznych, gumy, papieru. Pigmenty nieorganiczne, zwane mineralnymi, dzieli się na naturalne (farby ziemne) i sztuczne (sole i tlenki metali otrzymywane sztucznie). Do pigmentów nieorganicznych zalicza się także pigmenty otrzymywane z metali nieżelaznych, Pigmenty organiczne również dzieli się na naturalne i syntetyczne. Naturalne występują w organizmach żywych, na przykład chlorofil czy hemina. Natomiast syntetyczne są najczęściej nierozpuszczalnymi barwnikami : azowymi , antrachinowymi, lakami barwnymi. Do najważniejszych pigmentów nieorganicznych należą :
Q pigmenty białe - biel cynkowa ZnO, biel ołowiana PbO2,
biel tytanowa TiO2;
pigmenty czarne - sadze ;
pigmenty żółte - żółcień kadmowa CdS + BaSO4 »
żółcień chromowa PbCrO4 , żółcień cynkowa ZnCrO4 Zn(OH)2 ;
pigmenty czerwone - czerwień kadmowa , cynober, glejta ołowiana,
minia ołowiana, czerwień żelazowa ;
pigmenty brunatne - ochra, umbra ;
pigmenty błękitne - ultramaryna, lazur miedziowy .
Niektóre pigmenty oprócz właściwości barwienia substancji wskazują także inne cechy, na przykład świecenie. Są to pigmenty świecące (luminofory). Posiadają zastosowanie w produkcji farb świecących i termometrycznych.
Nieodzownym składnikiem farb jest spoiwo. Wiążę ono cząsteczki pigmentów i wypełniaczy w postaci płynnego roztworu. Zapewnia powłokom po wyschnięciu przyczepność i odporność na ścieranie. Spoiwa dzieli się na rozpuszczalne w wodzie, bezwodne, i emulsyjne. Do spoiw wodnych zalicza się


mleko wapienne, klej malarski, klej zwierzęcy (kostny), klej kazeinowy, emulsje wodne, szkło wodne.
7.1. Malowanie wnętrz
Przed pomalowaniem mieszkania często zastanawiamy się, jaką farbę wybrać do malowania ścian i w jaki sposób ją zastosować. Nic dziwnego, że jest to dla nas takie ważne, ponieważ znaczną część naszego życia spędzamy właśnie w naszych mieszkaniach. Ściany są bardzo ważnym elementem dekoracyjnym. Ich prawidłowe pomalowanie wpływa na estetykę i mikroklimat pomieszczeń.
Początkiem prac malarskich jest przygotowanie podłoża. Zaczynamy od pokrycia ściany powłoką gruntującą. Nie należy bagatelizować tego etap prac malarskich. Mimo że zajmuje sporo czasu, ma bardzo istotny wpływ na efekt końcowy. Zastosowanie farby nawierzchniowej bez uprzedniego zagruntowania podłoża bardzo często jest przyczyną złej przyczepności, łuszczenia się powłoki oraz innych wad. Podłoże nie malowane należy więc odpowiednio wcześnie zagruntować. Przed gruntowaniem należy upewnić się czy ściany są dostatecznie suche. Wilgotność tynków gipsowych nie powinna przekraczać 5 - 10%. Natomiast tynki cementowo-wapienne można malować większością farb dostępnych na rynku dopiero po sezonowaniu trwającym około 4 tygodni, chyba że producent zaleca inaczej.
Do zagruntowania podłoża można z powodzeniem użyć podkładowej farby emulsyjnej która wyrównuje chłonność podłoża. Farba ta przeznaczona jest szczególnie do powierzchni silnie chłonących wodę, takich jak tynki gipsowe czy płyty gipsowe - kartonowo W przypadku gruntowania niemalowanych tynków cementowych i cementowo - wapiennych zaleca się rozcieńczenie wodą w stosunku 1:1. Ważną cechą tej farby jest wyrównanie chłonności podłoża, co jest szczególnie ważne przy gipsowaniu połączeń płyt kartonowo - gipsowych lub też uzupełnieniu ubytków gładzią gipsową. Ponadto poprawia ona przyczepność farb nawierzchniowych oraz ujednolica kolor malowanej powierzchni.


Następne warstwy farby nawierzchniowej można nakładać już po 2 godzinach. Nakładanie gruntów i farb podkładowych na niemalowane tynki najlepiej wykonywać poprzez wcieranie płaskim pędzlem ( ławkowcem ), natomiast w przypadku płyt kartonowo - gipsowych można stosować także wałek.
W przypadku ścian malowanych wcześnie należy sprawdzić dokładnie, jaka jest przyczepność starej powłoki, Jeżeli farba się złuszcza lub odchodzi z przyklejoną taśmą malarską, najlepszym rozwiązaniem będzie usunięcie starej powłoki w całości i zagruntowanie podłoża.
Innym parametrem starych powłok , które należy sprawdzić przed malowaniem jest trwałość i czystość powłoki. Możemy sprawdzić to pocierając suchą dłonią po powierzchni. Jeżeli powierzchnia jest pyląca należy dokonać przecierki wodą, używając pędzla. Następnie należy wzmocnić podłoże gruntem dyspersyjnym. Środek ten może być stosowany zarówno pod farby, jak i tapety ścienne, jako powłoka neutralizująca właściwości absorpcyjne niezagruntowanych powierzchni, podłoży kredujących i pylących. Grunty te , wnikające w głąb podłoża, wiążą pylące cząsteczki pozostałych na ścianie farb oraz wzmacniają podłoże.
Mając już właściwie przygotowane podłoże, możemy przystąpić do malowania farbą nawierzchniową. Na rynku dostępna jest szeroka gama farb emulsyjnych. Wybierając farbę należy się kierować zarówno walorami estetycznymi jak i użytkowymi. Chcąc zaoszczędzić czas możemy zastosować farbę emulsyjną o podwójnej sile krycia. Jest to farba wysokokryjąca - po wcześniejszym zgruntowaniu wystarczy jedna warstwa do uzyskania odpowiedniego dekoracyjno - ochronnego. Może ona być stosowana do różnego typu podłoży. Jej tiksotropowe powodują, że nie kapie i nie rozpryskuje się podczas malowania przy zachowaniu łatwości w rozprowadzaniu na ścianie. Dzięki czemu nie musimy zakrywać mebli czy podłogi podczas malowania.
Innym rozwiązaniem jest stosowanie emulsji akrylowej. Farby te charakteryzują się dobrą przyczepnością do różnych podłoży budowlanych oraz trwałością wymalowań. Na rynku są dostępne również emulsje akrylowe -odporne na zmywanie. Można więc zabrudzoną powierzchnię wyczyścić za pomocą wilgotnej szmatki. Przepuszczają parę wodną oraz powietrze i co za tym idzie pozwalają „oddychać ścianą".


Farby emulsyjne akrylowe można nakładać zarówno pędzlem, wałkiem , jak i metodą natryskową.
Bardzo często w budynkach użyteczności publicznej stosuje się farby rozpuszczalnikowe. Dominują na często spotykanych lamperiach w szkołach, przedszkolach czy szpitalach. Do ich malowania stosuje się farby olejne lub ftalowe. Otrzymuje się w ten sposób powłoki gładkie, odporne na zmywanie a także trwałe.
Przytoczone wyżej rodzaje farb są jedne z wielu. Rynek budowlany przesycony jest nowościami malarskimi. Ceny farb są różne, ale jeżeli chcemy mieć trwałe i estetycznie wyglądające ściany należy zainwestować w farby o dobrej jakości.
8. Płytki ceramiczne
Walory płytek ceramicznych, z których najbardziej popularna jest glazura służąca do okładania ścian i terakota jako materiał na podłogi, są bezsporne. Powierzchnie nimi pokryte o wiele wolniej pokrywają się kurzem niż inne, łatwo utrzymać je w czystości przy pomocy zwykłej wody i gąbki. Płytki są doskonałą izolacją ścian od wilgoci - stąd ich główne zastosowanie w „mokrych" pomieszczeniach, takich właśnie jak kuchnie, łazienki, ubikacje. Mimo to moda na kafelkowanie bierze się niewątpliwie w znacznej mierze również z estetycznych walorów ceramicznych płytek.
Płytki ścienne szkliwione wykonane są z tworzywa fajansowego porowatego, pokrytego szkliwem. Płytki te są odporne na działanie czynników chemicznych używanych w domu. Ich nasiąkliwość mieści się w granicach 10 - 22%. Płytki ścienne szkliwione dostępne są z powierzchnią błyszczącą lub matową, gładką lub reliefowaną. Bardzo bogate jest zdobnictwo tych płytek, od bogatej kolorystyki, po dekorowanie szkliwami i farbami ceramicznymi, gdzie stosuje się metodę sitodruku, kalki ceramicznej lub malowania ręcznego.


Szeroki wybór płytek na rynku, różnorodność kolorów, wzorów kształtów, wzorów, kształtów i rozmiarów - zachęcają do kładzenia glazury nie tylko w łazience, ale także w kuchni i innych pomieszczeniach domowych. Ich wadą jest, niestety, wysoka cena , do której dochodzą jeszcze koszty robocizny.
Oprócz płytek należy także zaopatrzyć się w niezbędne narzędzia i materiały. Kupując płytki pamiętajmy, by kupić ich o 20% więcej, ponieważ część z nich może ulec zniszczeniu czy uszkodzeniu przy ich cięciu. Narzędzia potrzebne do położenia glazury:
Q maszynka do cięcia glazury;
Q paca do nakładania i rozczesywania kleju ;
Q paca gumowa do nakładania fugi;
Q wiertarka wolnoobrotowa z mieszadłem koszykowym ;
Q gąbka;
Q otwornica;
Q obcęgi i piłka do glazury;
Q przyrząd do wygładzania fug ;
Q poziomica i kątownik ;
Q miarka składana ;
Q pisak wodoodporny;
Q krzyżyki dystansowe i sznurek.
Bardzo istotnym czynnikiem mającym wpływ na trwałość połączenia jest odpowiednie przygotowanie podłoża. Musi być ono stabilne, równe oczyszczone z kurzu, brudu i tłuszczów. Przed przystąpieniem do klejenia należy sprawdzić równość podłoża. Możemy to zrobić za pomocą łaty i poziomicy. Współczesne kleje stworzone są do nanoszenia cienkimi warstwami , dlatego w przypadku stwierdzenia nierówności podłoża należy je wyrównać. Dobrze jest zrobić to środkami zalecanymi przez producenta kleju. Dla poprawienia przyczepności kleju wszelkie podłoże chłonne trzeba wcześniej zagruntować. Gruntowanie nie tylko zmniejsza nasiąkliwość podłoża , ale także wzmacnia podłoże oraz wiąże drobny pył.
W przypadku układania płytek w budynkach nowowybudowanych bardzo ważne jest, aby podłoża miały właściwą wilgotność. Świeże tynki i jastrychy cementowe odpowiednią wilgotność osiągają po 28 dniach. Niekiedy na tynkach


gipsowych , jastrychach oraz wylewkach samopoziomujących może powstać cienka, twarda warstewka, która po pewnym czasie oddziela się od reszty. W przypadku stwierdzenia występowania takiej warstwy całą powierzchnię trzeba zeszlifować lub sfrezować. Coraz częściej w nowych budynkach zdarza układać się płytki bezpośrednio na betonie. Ze względu na skurcze występujące w betonie, w trakcie wiązania, płytki możemy układać na nim nie wcześniej niż po upływie 3 miesięcy. Po tym okresie skurcze nie są duże i pozwalają na układanie płytek przy pomocy klejów elastycznych. Dopiero po upływie sześciu miesięcy struktura betonu jest wystarczająco stabilna, aby można było użyć klejów standardowych. Układając płytki na podłożach gipsowych należy zwrócić uwagę na ich wilgotność. Tynk gipsowy nie może mieć wilgotności większej niż 1%, Jeżeli chcemy układać płytki na płytach gipsowo-kartonowych, ich grubość nie może być mniejsza niż 12,5 mm. Gips jest materiałem bardzo chłonnym, dlatego wszelkie podłoża gipsowe wymagają wcześniejszego zagruntowania.
Jeżeli chcemy zmienić stare płytki na nowe to nie musimy ich usuwać. Współczesne kleje zapewniają dostateczną przyczepność, nawet do powierzchni szkliwionych. Stare płytki należy starannie oczyścić z tłuszczów i detergentów oraz zagruntować. Za pomocą elastycznego kleju nową okładzinę ceramiczną nanosimy metodą płytka na płytkę.
Płytki ceramiczne są znakomitym sposobem na wykończenie powierzchni ścian wewnątrz budynku. Mając wprawę można je szybko i sprawnie położyć.


Bibliografia :
1. Paweł Kocemba - „ Okładziny ścienne w systemach suchej zabudowy wnętrz"
Materiały budowlane nr 10/2001
2. Jarosław Domowicz - „ Malowanie wnętrz" Atlas budowlany nr 3/2003
3. Jan Pietraszkiewicz - ,, Wykończenia wnętrz. Powierzchnię ścian i sufitów" Atlas budowlany nr 3/2001
4. Piotr Michałowski - „ Maluj z Atlasem" Atlas budowlany nr 12/2002
5. Marek Tomasik - „Tynki gipsowe - zimą" Atlas budowlany nr 12/2002
6. Adresy stron internetowych :
- www.murator.pl
- www.pieknewnetrze.pl
- www.vav.pl