Początek ekspansji Japonii na Dalekim Wschodzie

Rewolucja Meiji zapoczątkowana w 1868 rozpoczęła wielki proces modernizacji państwa i społeczeństwa japońskiego. Trzeba tu zwrócić szczególną uwagę na jej wielopłaszczyznowość. Właśnie dzięki niej w 1889 Japonia otrzymała wzorowaną na ustawie zasadniczej Królestwa Pruskiego konstytucję, która rozpoczęła w Japonii rewolucję gospodarczą. Postawiono głównie na szybki rozwój przemysłu, dlatego Japonia musiała otworzyć się na kontakty z innymi państwami. Dlatego właśnie zaczęła ona dążyć do polepszenia stosunków z mocarstwami, a przede wszystkim do budowania nowej strefy wpływów. W tym czasie najważniejszym terenem ekspansji Japonii stała się Korea oraz Chiny. W roku 1872 odbyła się pierwsza, nieudana próba nawiązania stosunków z Koreą. Jednak już dwa lata później dzięki zbrojnej ekspedycji na Tajwan, Japończykom udało się zagarnąć sporny archipelag Riukiu. Właśnie wtedy Japończycy zwrócili uwagę na formalnie niepodległą Koreę, co doprowadziło w 1875 do zbrojnego zajęcia części Korei i w końcu wymuszenia na niej 26 lutego 1876 roku zawarcia w miejscowości Kanghwa traktatu pokoju i przyjaźni. Ustanawiał on wolność handlu i otwierał trzy porty oraz przyznawał Japończykom prawa eksterytorialne. Także istotnym postanowieniem był przywilej bezcłowego przywozu towarów i posługiwania się w Korei swoją walutą. Na traktat ten pierwsze zareagowały Chiny, a następnie Stany Zjednoczone, które dzięki chińskiemu poparciu 22 maja 1882 roku podpisały traktat, który otwierał Koreę dla handlu amerykańskiego i pozwalał na przebywanie Amerykanów w kilku portach. Oprócz tego liczne zamieszki Korei spowodowały w latach 1883 – 1884 wprowadzenie wojsk przez Chiny i Japonię. Jednak żadne państwo nie uzyskało przewagi, dlatego doszło między nimi do ugody zawartej 18 kwietnia 1885 roku w Tientsinie. Na jej podstawie oba państwa zobowiązały się do wycofania wojsk oraz do powiadamiania się na wzajem w razie zamiarów ataku na Koreę. Ugoda zapoczątkowała kilkuletni pokój japońsko – chiński, jednak do rywalizacji cały czas próbowała dostać się Rosja. Dzięki ugodzie zawartej w Tientsinie prawie jednocześnie na początku czerwca 1894 roku Chiny i Japonia skierowały swe wojska na Koreę, gdzie właśnie wybuchło powstanie chłopskie. Jednak już niedługo, kiedy Japończycy opanowali Seul, postawiono władzom koreańskim ultimatum żądające natychmiastowego wydalenia z Korei wojsk Chińskich, co 25 lipca pociągnęło za sobą niespodziewane zbombardowanie okrętów chińskich oraz 1 sierpnia wypowiedzenie Chinom przez Japonię wojny. 17 kwietnia 1895 roku w Shimonoseki zakończyła się ona traktatem, który przyznawał Japonii koszem Chin znaczne nabytki terytorialne oraz zobowiązywał Chiny do zapłacenia odszkodowań wojennych oraz zawarcia nowego traktatu handlowego z Japonią. Gwarancją dokładnego wykonania postanowień traktatu dla Japonii była trzyletnia okupacja portu Wiehaiwei. W obecnaj sytuacji Rosja poczuła się bardzo zagrożona przez wzrastającą potęgę i zainicjowała międzynarodową akcję antyjapońską, w której udział wzięły Niemcy i Francja. Rezultatem było 23 kwietnia zgodne żądanie ustąpienia Chin z półwyspu Liaotung oraz 10 maja wydana przez Japonię deklaracja przyjęcia „przyjacielskich zaleceń” mocarstw i zwrócenie Chinom półwyspu.