Alkohol zajmuje szczególne miejsce wśród substancji spożywanych przez człowieka. Wynika to z faktu, że bardzo szybko (ze względu na niewielki rozmiar cząsteczek) jest wchłaniany przez organizm. Wywołuje zmiany w samopoczuciu i nastroju, co większość konsumentów odbiera jako przyjemność. Wchłanianie alkocholu rozpoczyna się już w jamie ustnej, jest kontynuowane w dalszych częściach układu pokarmowego, zwłaszcza w jelitach. Stamtąd przenika do krwi, a następnie do mózgu. Działanie alkoholu na ośrodkowy układ nerwowy jest dwukierunkowe: wywołuje on stopniowe uśpienie a także znieczulenie. Ponieważ usypianie ośrodkowego układu nerwowego następuje stopniowo, rozpoczynając się od ośrodków sprawujących kontrolę, wprowadzenie początkowej dawki może wywołać ożywienie i pobudzenie.
Później ujawnia się pełna natura alkoholu prowadząca do uśpienia i zatrzymywania kolejnych czynności mózgu, aż do stanu utraty równowagi i koordynacji, śpiączki, a w końcu do zatrzymania procesów niezbędnych do życia.
Spożywanie alkoholu wiąże się z ryzykiem wystąpienia szkód zdrowotnych, zarówno somatycznych, jak i psychologicznych, zwłaszcza jeśli alkohol spożywany jest często, w dużych ilościach lub też w niewłaściwych okolicznościach. Wśród szkód zdrowotnych na plan pierwszy wysuwa się zespół uzależnienia od alkoholu. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) po długotrwałych badaniach ustaliła dawki alkoholu, których nie należy przekraczać, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia w przyszłości szkód zdrowotnych. Jest to 20 gramów czystego alkoholu dla kobiety i 40 gramów alkoholu dla mężczyzny, pite nie więcej niż pięć razy w tygodniu. Eksperci ostrzegają jednak, że stosowanie takich dawek, zwłaszcza regularnie, w dłuższym czasie, może doprowadzić do wystąpienia szkód zdrowotnych. Dawki te wyznaczono jako wskaźnik nadużywania alkoholu a także jako granicę, do której musi zmniejszyć spożycie osoba pijąca ryzykownie. Nie zaleca się jednak osobom pijącym mniej zwiększania spożycia.
Do niewłaściwych okoliczności spożywania alkoholu należy zaliczyć przede wszystkim: zbyt młody wiek konsumenta (tj. przed zakończeniem okresu dojrzewania), okres ciąży i karmienia, stany chorobowe i przyjmowanie większości leków.
Zespół uzależnienia od alkoholu
Zespół uzależnienia od alkoholu, zgodnie z kryteriami zawartymi w 10 edycji Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób, Urazów i Przyczyn Zgonów (ICD 10) należy definiować jako wystąpienie przynajmniej trzech z następujących objawów, w okresie przynajmniej jednego miesiąca lub w ciągu ostatniego roku w kilkukrotnych okresach krótszych niż miesiąc:
1. Silne pragnienie lub poczucie przymusu picia ("głód alkoholowy").
2. Upośledzenie zdolności kontrolowania zachowań związanych z piciem (upośledzenie zdolności powstrzymywania się od picia, trudności w zakończeniu picia, trudności w ograniczaniu ilości wypijanego alkoholu).
3. Fizjologiczne objawy zespołu abstynencyjnego w sytuacji ograniczenia lub przerywania picia (drżenie, nadciśnienie tętnicze, nudności, wymioty, biegunka, bezsenność, niepokój, w krańcowej postaci majaczenie drżenne) lub używanie alkoholu w celu uwolnienia się od objawów abstynencyjnych.
4. Zmieniona (najczęściej zwiększona) tolerancja alkoholu, potrzeba spożywania zwiększonych dawek dla osiągnięcia oczekiwanego efektu.
5. Koncentracja życia wokół picia kosztem zainteresowań i obowiązków.
6. Uporczywe picie alkoholu mimo oczywistych dowodów występowania szkodliwych następstw picia.
Uzależnienie od alkoholu jest chorobą chroniczną, postępującą i potencjalnie śmiertelną. Nie jest możliwe całkowite jej wyleczenie, a jedynie zahamowania narastania jej objawów i szkód zdrowotnych z nią związanych.
W świetle nowoczesnej wiedzy uzależnienie od alkoholu jest chorobą wieloczynnikową, bio-psycho-społeczną, uszkadzającą funkcjonowanie człowieka w sferze somatycznej, psychologicznej, społecznej i duchowej. Model leczenia tego schorzenia musi być dostosowany do takiego sposobu postrzegania tej choroby.
Psychologiczna koncepcja mechanizmów uzależnienia
Bezsilność alkoholika wobec postępującego samozniszczenia; nasilający się stan cierpienia i osamotnienia oraz stopniowa dezorganizacja całego życia - jego i najbliższego otoczenia - wskazują na działanie potężnych sił sprawujących kontrolę nad funkcjonowaniem człowieka.
Dzisiaj spostrzegamy je przede wszystkim jako przejawy działania specyficznych mechanizmów zakorzenionych w strukturze psychofizycznej człowieka. Wśród dramatycznych zjawisk i zdarzeń w życiu osoby uzależnionej, należy zwrócić uwagę na kilka istotnych faktów. Są to w szczególności: postępujące samozniszczenie alkoholika, wskazujące na poważne uszkodzenie instynktu samozachowawczego; występowanie tzw. głodu alkoholowego o dużym nasileniu, dającego poczucie przymusu wewnętrznego; brak zdolności do skutecznej samokontroli powstrzymującej picie i powtarzające się niepowodzenia prób zaprzestania picia; głębokie uszkodzenie podstaw kontaktów społecznych; gotowość do naruszania norm społecznych i wartości, gdy znajdą się one w konflikcie z dążeniem do picia.
Elementy obrazu osoby uzależnionej
Dla całościowego opisu i zrozumienia problemów osoby uzależnionej konieczne jest zwrócenie uwagi nie tylko na patologiczne mechanizmy tworzące uzależnienie, ale także na inne czynniki ważne dla jej funkcjonowania.
Należą do nich:
• specyficzne i problemowe formy kontaktów z samym sobą i z otoczeniem społecznym,
• wzory zachowań, umiejętności i postaw,
• właściwości organizmu i problemy zdrowotne, kształt najbliższego środowiska społecznego i rodzinnego.
Mechanizmy uzależnienia odgrywają fundamentalną rolę w powstawaniu oraz w utrzymywaniu się uzależnienia. Podstawowym zadaniem terapii uzależnienia jest więc zatrzymanie działania tych mechanizmów oraz ich usunięcie. Struktura tych mechanizmów oraz sposób ich funkcjonowania odróżnia je wyraźnie od patologicznych mechanizmów występujących w innych zaburzeniach emocjonalnych np. w nerwicy. Mechanizmy uzależnienia powstają na skutek intensywnego działania psychofarmakologicznego alkoholu wzmacnianego przez doświadczenia interpersonalne i intrapersonalne towarzyszące piciu alkoholu. Tworzą one podstawowe przyczyny patologicznego picia u osób uzależnionych oraz załamywania się prób powstrzymywania się od picia. Mechanizmy te mogą być aktywizowane przez negatywne stany emocjonalne i doświadczenia związane ze stresem oraz przez specyficzne okoliczności zewnętrzne. Do wewnętrznych źródeł czynników aktywizujących mechanizmy uzależnienia należą: uszkodzenia organizmu oraz choroby somatyczne i psychiczne, deficyt praktycznych umiejętności życiowych oraz destrukcyjna orientacja życiowa i związane z nią problemy osobiste.
Do zewnętrznych, sytuacyjnych źródeł czynników należą:
• sytuacje stresu i podwyższonego ryzyka, trwałe uszkodzenia ważnych relacji społecznych,
• negatywne konsekwencje społeczne szkodliwego picia.
Analiza mechanizmów uzależnienia jest przeprowadzona na płaszczyźnie psychologicznej, ale nie oznacza to pomijania roli i wpływu czynników biologicznych. Czynniki te wywodzą się z wrodzonej struktury biologicznej organizmu oraz ze zmian w strukturze i funkcjach somatycznych spowodowanych przez patologiczne picie. Coraz częściej rozpoznajemy bezpośrednie i pośrednie powiązania zjawisk biologicznych ze zjawiskami psychologicznymi. Z
Praktycznych powodów koncentrujemy się jednak bardziej na psychologicznym opisie uzależnienia. Istniejący stan wiedzy wskazuje, że oddziaływania psychospołeczne muszą stanowić podstawę leczenia tej choroby, a oddziaływania farmakologiczne mogą być tylko uzupełnieniem psychoterapii.
Do powstania uzależnienia przyczynia się współwystępowanie czynników biologicznych, psychologicznych i środowiskowych. W przypadku różnych pacjentów wpływ i znaczenie poszczególnych czynników mogą być różne, ale uzależnienie musi być poprzedzone jakimś okresem picia. Uzależnienie od alkoholu nie jest chorobą genetyczną, chociaż u części pacjentów czynniki biologiczne odgrywają istotną, lecz nie samodzielną rolę w jego powstawaniu - są więc czynnikami ryzyka uzależnienia od alkoholu. W niektórych przypadkach u przyszłych alkoholików można zauważyć, że stosunkowo wcześnie ujawniają się specyficzne reakcje na alkohol, które przyśpieszają proces uzależnienia i zwiększają siłę wpływu alkoholu na psychikę i organizm tych osób. Należy do nich m.in. stosunkowo wysoki poziom tolerancji na alkohol, czyli tzw. "mocna głowa", mała intensywność reakcji awersyjnej, duża intensywność działania euforyzującego itd. Nie można zaprzeczyć, że podłożem tej specyfiki reagowania jest konstytucja biologiczna danej osoby. Istnieją typologie alkoholików uwzględniające tę specyfikę. Jednak reakcje takie występują także u osób, które mimo iż nadal piją, nie dochodzą do stanu uzależnienia. Ponadto u części osób, u których powstaje uzależnienie, nie obserwujemy wcześniej tego typu reakcji. Działanie patologicznych mechanizmów jest zakorzenione w podstawowych elementach struktury psychofizycznej jednostki, ponieważ intensywne i długotrwałe picie pozostawia trwałe ślady w procesach emocjonalnych, w aktywności umysłowej oraz w centrum osobowości, określającym tożsamość i poczucie wartości, w którym powstają decyzje sterujące postępowaniem człowieka, czyli w tzw. systemie JA. Różni ludzie mogą mieć różne powody do częstego i intensywnego picia alkoholu w tym okresie życia, który poprzedza powstanie uzależnienia. Stopniowo jednak konsumpcja alkoholu u danej osoby w coraz większym stopniu jest regulowana przez wewnętrzne mechanizmy uzależnienia. Jest już oparta na innych zasadach niż w przypadku ludzi nieuzależnionych. Nie oznacza to, że nie działają wtedy tzw. normalne powody do picia, tylko ich rola jest już mało istotna z punktu widzenia całego życia tej osoby, które jest w coraz większym stopniu skoncentrowane wokół picia oraz podlega procesowi systematycznego niszczenia przez jego konsekwencje.
Mechanizm nałogowej regulacji emocji
Długotrwałe i intensywne picie alkoholu powoduje poważne uszkodzenia życia emocjonalnego i doprowadza do wytworzenia się specyficznego systemu regulacji psychicznej w tej sferze. Dynamika procesów emocjonalnych osoby uzależnionej ukierunkowana jest na inicjowanie i potęgowanie pragnienia alkoholu. Oznacza to, że różnorodne stany i reakcje emocjonalne, niezależnie od ich rzeczywistych źródeł, bardzo często są doświadczane przez osobę uzależnioną jako pragnienie alkoholu. Najważniejszą rolę spełnia dążenie do szybkiego złagodzenia lub uśmierzenia przykrych stanów emocjonalnych przy pomocy alkoholu.
Osoba uzależniona ma silną tendencję do reagowania na stres poczuciem zagrożenia, któremu często towarzyszą lęk, złość, smutek i ból oraz gotowość do radzenia sobie ze stresem przy pomocy prób bezpośredniego łagodzenia przykrych emocji, zamiast prób zmiany okoliczności tworzących stres. Stres stanowiący podstawowe źródło przykrych stanów emocjonalnych może być powodowany przez czynniki zewnętrzne i wewnętrzne, a w szczególności przez negatywne konsekwencje picia alkoholu.
Niski poziom odporności na cierpienie, osłabianej przez biochemiczne skutki nadużywania alkoholu, powoduje, że do przykrych stanów emocjonalnych takich jak: niepokój, rozdrażnienie czy przygnębienie dołącza się poczucie "bolesności", co nasila dążenie do szybkiego ich uśmierzenia przy pomocy alkoholu. W chwilach nasilania się cierpienia i lęku zaczyna się rozwijać proces panicznego poszukiwania ulgi, który nadaje pragnieniu alkoholu charakter wewnętrznego przymusu i konieczności picia. Dynamizowana lękiem i cierpieniem ucieczka do alkoholu, z nadzieją na uśmierzenie i uspokojenie, jest często doświadczana jako tzw. głód alkoholu, a największym zagrożeniem staje się wtedy perspektywa utraty dostępu do alkoholu.
Dodatkowym źródłem stresu może być również obniżona tolerancja na monotonię, określana również jako zwiększone zapotrzebowanie na stymulację. Oznacza to nasiloną potrzebę wzbudzania szybkich i bezpośrednich zmian w stanie emocjonalnym. Osoba uzależniona ma gotowość do osiągania tego przy pomocy alkoholu, gdyż ogarnia ją przykry niepokój nawet wtedy, gdy jej sytuacja życiowa uspokaja się i stabilizuje. Podwyższona potrzeba stymulacji i zmiany własnych stanów psychicznych u części osób uzależnionych wynika z indywidualnych cech temperamentu, a u wszystkich intensywne picie przyczynia się do nasilenia tej cechy, na skutek biochemicznych zmian pod wpływem alkoholu.
Część minionych doświadczeń osoby uzależnionej związanych z piciem alkoholu ukształtowała przyjemne oczekiwania związane z pozytywnymi skutkami alkoholu. Tworzy to pokusę ponownego przeżycia takich stanów i wzmaga dążenie do uśmierzenia przykrych przeżyć. Tak więc siła pragnienia alkoholu pochodzi zarówno z dążenia do uśmierzenia przykrych stanów związanych z niepokojem i z cierpieniem, jak i z pokusy na osiągnięcie przyjemności bezpośrednio po uwolnieniu się od przykrości.
Przeżywanie przez osobę uzależnioną przykrych stanów emocjonalnych nabiera specyficznej dwoistości. Przykry stan emocjonalny jest z jednej strony negatywnym sygnałem, który powinien wzbudzać odruch awersyjny, czyli tendencję do unikania źródła przykrości, z drugiej strony jest równocześnie sygnałem zapowiadającym chwilę przyjemności po uśmierzeniu przykrości. Ponieważ u osoby uzależnionej nastąpiło poważne zredukowanie wielu naturalnych źródeł przyjemnych stanów, uśmierzanie przykrości jest głównym sposobem uzyskiwania przyjemnych doświadczeń.
Oba aspekty pragnienia alkoholu u osoby uzależnionej wpływają w istotny sposób na zniekształcenia poznawcze. Dążenie do złagodzenia przykrości zawęża świadomość i koncentruje ją wokół alkoholu, jako podstawowego środka uśmierzającego oraz neutralizuje sygnały utrudniające dostęp do alkoholu. Pokusa i nadzieja na szybką przyjemność sprzyja tworzeniu pozytywnych złudzeń.
Działanie tego mechanizmu wyjaśnia przede wszystkim pojawianie się tzw. przymusowych pragnień alkoholowych, a w szczególności ogromną siłę ich działania. Wskazuje również na niezwykle istotne zjawisko rozluźnienia, a często nawet zerwania związków emocjonalnych z realną rzeczywistością, co wpływa na poważne osłabienie możliwości zewnętrznego wpływu najbliższych osób na funkcjonowanie alkoholika. Z tej perspektywy możemy również lepiej zrozumieć emocjonalne źródła zaburzeń w funkcjonowaniu poznawczym osoby uzależnionej.
Mechanizm iluzji i zaprzeczani
a
W świadomości osoby, u której rozwija się proces uzależnienia, coraz częściej ścierają się negatywne informacje o szkodach powodowanych przez picie oraz sygnały wskazujące na rosnące zapotrzebowanie na pozytywne emocjonalne efekty picia. Dysonans ten coraz częściej redukowany jest przez zaprzeczanie informacjom o szkodach, co doprowadza do wytworzenia się patologicznego systemu regulacji psychicznej, który nazywamy mechanizmem iluzji i zaprzeczania. Utrudnia on rozpoznawanie szkód i ich alkoholowej przyczyny, dostarcza wskazówek przeszkadzających w powstrzymaniu uzależnienia oraz tworzy złudne i pozytywne wizje życia z alkoholem. Mechanizm ten działa okresowo, tematycznie i bez udziału świadomości. Aktywizuje się wtedy, gdy nasila się dążenie do uśmierzania przykrych stanów emocjonalnych i pokusa doświadczania pozytywnych skutków picia oraz gdy tematem procesów umysłowych stają się sprawy związane z piciem alkoholu. U osoby uzależnionej powstaje całościowy i zwarty system przekonań, który określa subiektywną wizję życia i świata, odizolowaną od rzeczywistości i podporządkowaną pragnieniu picia. Obniża się zdolność do weryfikacji spostrzeżeń i przekonań oraz sprawdzania ich zgodności z realiami życiowymi. W obrębie tego wewnętrznego świata alkoholika obowiązuje specyficzna "nałogowa logika", obejmująca zbiór reguł sterujących procesami umysłowymi osoby uzależnionej. Zbudowana jest w szczególności na następujących zasadach: To nie ja. To nie dlatego. To nie tak było. Tym razem na pewno się uda. Od jutra będzie zupełnie inaczej. Oni są do mnie uprzedzeni. Niewygodne fakty znikają, gdy się o nich nie myśli. Wystarczy mocno chcieć, aby to mieć - silne pragnienia tworzą fakty. Co by nie było, to jakoś to będzie. Co się stało, to się nie odstanie.
Ponieważ doświadczenia uzyskiwane przez osobę uzależnioną bezpośrednio po wypiciu alkoholu są dla niej niezwykle atrakcyjne, szansa na powstrzymanie picia opiera się tylko na faktach występowania rozmaitych szkód związanych z piciem. Mechanizm iluzji i zaprzeczania utrudnia dostrzeganie tych szkód i ich związku z piciem. Jednak od czasu do czasu alkoholik staje się świadomy, przynajmniej częściowo, obecności tych szkód i zaczyna myśleć o ograniczeniu picia. Powoduje to przypływ przykrych przeżyć i nasilenie pragnienia picia, co ponownie aktywizuje mechanizm i ogranicza zdolność do racjonalnego kierowania postępowaniem. Doświadczenia życiowe osoby uzależnionej obejmują znaczącą ilość faktów wskazujących na jej bezsilność wobec negatywnych wydarzeń związanych z piciem i deficyt kontroli nad własnym postępowaniem oraz sytuacjami życiowymi. Towarzyszy temu załamywanie się poczucia własnej wartości. Mechanizm iluzji i zaprzeczania odgrywa istotną rolę w tworzeniu i podtrzymywaniu złudnych przekonań o własnej mocy, kontroli oraz wartości.
Mechanizm iluzji i zaprzeczania jest zakorzeniony w systemie myślenia magiczno-życzeniowego. Jest więc źródłem specyficznej wiary w istnienie irracjonalnych mocy, które mogą być zaprzęgnięte w służbie pragnień osoby uzależnionej. Skłania to do posługiwania się rytualnymi czynnościami, które mają zapewniać kontrolę nad skutkami picia i własną sytuacją życiową.
Mechanizm rozpraszania i rozdwajania JA
Procesy emocjonalne i poznawcze, związane z dwoma poprzednimi mechanizmami, sięgają do struktury JA, stanowiącej centralny element osobowości. Tamte mechanizmy tworzyły patologiczne pragnienie alkoholu i upośledzenie czynności poznawczych. W strukturze JA powstaje trzeci mechanizm, który uszkadza zdolność do kierowania postępowaniem i do podejmowania decyzji przez osobę uzależnioną. Nazywamy go mechanizmem rozpraszania i rozdwajania JA.
Uszkodzenia te dotyczą podstawowych funkcji struktury JA, czyli utrzymywania poczucia tożsamości i indywidualności, poczucia kompetencji, wpływu na własne postępowanie, poczucia wartości osobistej i sensu życia oraz poczucia moralności.
Powtarzanie doświadczeń rozmywania się poczucia JA w stanach zmienionej świadomości, towarzyszących nietrzeźwości, czyli tzw. "odlotów", wytworzyło gotowość do łatwego rozpraszania i rozluźniania się granic JA, pod wpływem pragnień i oczekiwań alkoholowych. Oznacza to istotne osłabienie spoistości i integracji struktury JA, stanowiącej centralny element osobowości i uniemożliwia budowanie stabilnych podstaw do kierowania własnym postępowaniem.
Ekstremalność doświadczeń alkoholowych związanych z własnym JA doprowadziła do utworzenia się jego biegunowych wersji, reprezentujących z jednej strony pijane złudzenia o własnych zaletach, osiągnięciach i możliwościach, a z drugiej strony negatywne sady o własnych klęskach, grzechach i stratach. Sytuacyjnie dokonujące się i biegunowe przekształcenia tożsamości osobistej związane ze wzbudzeniem albo wyobrażeń potęgi i doskonałości albo wyobrażeń bezsilności i zła osobistego, stają się dominującymi stanami wewnętrznymi. Rozdzierają słabo zintegrowaną strukturę JA i uniemożliwiają określenie realnych granic ze światem zewnętrznym. Osoba uzależniona traci poczucie wpływu na bieg własnego życia, ale bardziej pragnie sprawować kontrolę nad stanem własnych emocji przy pomocy alkoholu. W momentach, gdy jej JA jest zdominowane przez wyobrażenia o własnej mocy i gdy przy pomocy alkoholu poprawia swoje samopoczucie, zaczyna wierzyć w zdolność do sprawowania kontroli nad własną sytuacją i do uratowania się przed klęską. Gdy trzeźwieje traci te złudzenia, więc walka o panowanie nad alkoholem staje się ostatnią formą obrony poczucia mocy i wartości osobistej.
Okresowe poddawanie się wpływowi alkoholu przynosi ulgę utraty świadomości i chwile wypoczynku w walce, ale prowadzi do załamania wizji własnej mocy, do poczucia upadku i poniżenia, stanowiącego treść negatywnej wersji JA. To wahnięcie na przeciwstawny biegun chwilowej tożsamości pociąga za sobą falę przykrych przeżyć przekształcających się w silne pragnienie alkoholu.
Wśród doświadczeń związanych ze wzbudzaniem się negatywnej wersji JA, szczególną rolę spełniają złożone stany uczuciowe, przeżywane jako poczucie winy i wstydu, poczucie krzywdy, poczucie bezsilności i niższości oraz utraty sensu i znaczenia życia. Nadają one specyficzną i dominującą jakość obrazowi własnej osoby oraz często uruchamiają dążenie do ucieczki od tych uczuć przy pomocy alkoholu. Tworzą fundamenty destrukcyjnej orientacji życiowej, która występuje u większości osób uzależnionych i odgrywa istotną rolę nie tylko w dynamice uzależnienia ale sama w sobie stanowi bardzo poważny problem osobisty.
Mechanizm rozpraszania i rozdwajania JA odgrywa istotną, choć zróżnicowaną rolę w sprawie moralnej regulacji zachowań. Osoby uzależnione bardzo często mają niską zdolność do przestrzegania norm i wartości osobistych. Stopień przyswojenia takich norm u poszczególnych osób może być bardzo zróżnicowany w zależności od historii ich życia przed wystąpieniem uzależnienia. U dużej ilości pacjentów obecność tych wewnętrznych standardów widoczna jest w momentach, gdy ich JA jest zdominowane przez negatywną wersję upadłego JA i gdy ogarnia ich poczucie winy. Dramatyczne przeżywanie tych wahnięć między biegunami JA, może podtrzymywać obecność standardów moralnych, przy niemal całkowitym braku ich wpływu na postępowanie. Służą więc głównie jako dodatkowe źródło przykrych przeżyć przekształcanych w pragnienie picia.
Istotną przyczyną nieskuteczności standardów moralnych u osób uzależnionych jest proces rozpraszania JA. Gdy rozpraszają się granice JA, rozsypują się i stają się niewyraźne również granice postępowania zgodnego z tymi standardami. Ułatwia to unikanie poczucia winy i utrudnia sprawowanie kontroli moralnej nad negatywnymi czynami.
Czasem próbą ratowania się przed upadkiem, rozumianym jako utrata mocy i wartości jest subiektywne wywyższanie się, z którym wiąże się ten aspekt postępowania osoby uzależnionej, który określa się jako tzw. "dumę alkoholika". Przyjmowanie wpływów zewnętrznych, w szczególności nacisków związanych z negatywnymi konsekwencjami picia, powoduje poczucie poniżenia i upokorzenia. Obrona przed wpływami ludzi (rodziny, przyjaciół, terapeutów) nakłaniających do powstrzymywania picia lub do leczenia, przynosi paradoksalne poczucie satysfakcji i mocy ("nie dałem się złamać"). Stanowi to rozpaczliwą obronę złudzeń o osobistej wartości i mocy, lecz uniemożliwia skorzystanie z możliwości ratowania się.
Rozpraszanie granic JA i rozdwajanie tej struktury przez jej biegunowe wersje potężnego JA i upadłego JA, przyczynia się do tego, że aktywność psychiczna tej struktury osobowościowej ma miejsce przede wszystkim na jej peryferiach. W centrum JA pojawia się bardzo często "próżnia psychiczna", tzn. pusty obszar, na którym brakuje trwałych i znaczących treści, wokół których mogłaby się dokonywać koordynacja funkcjonowania całego JA, konieczna do podejmowania i realizowania decyzji, szczególnie tych trudnych, powodujących doraźnie przykre stany emocjonalne.
Wydrążenie JA przyczynia się również do utrzymywania się poczucia braku sensu i znaczenia życia osoby uzależnionej, czyli do tzw. "pustki egzystencjalnej". Nawet gdy w jakimś okresie jej życia takie drogowskazy i źródła osobistego sensu pojawiły się, to w wydrążonej strukturze JA brakuje dla nich trwałego zakotwiczenia niezbędnego do stabilizacji poczucia pozytywnego znaczenia własnej egzystencji i do skutecznego ukierunkowania postępowania. Osoba uzależniona jest skoncentrowana na własnym JA, w którym dominuje chaos i bolesne rozdarcie oraz odizolowana od otaczającego świata, z poczuciem osamotnienia i bez nadziei na pomoc z zewnątrz.
Rozpraszanie, rozdwajanie i wydrążanie JA, pod wpływem pragnień i oczekiwań alkoholowych, pozbawia mocy wykonawczej postanowienia o zaprzestaniu picia. Jest również źródłem wielu problemów osobistych i poważną przeszkodą w prowadzeniu racjonalnego i konstruktywnego życia.
Funkcjonowanie osoby uzależnionej
Opisane mechanizmy tworzą wspólnie całościowy system kontrolujący funkcjonowanie osoby uzależnionej, związane z piciem alkoholu. Obecność silnych pragnień alkoholu, podporządkowanie pracy umysłu tym pragnieniom oraz dezintegracja centrum osobowości niezbędnego do kierowania zachowaniem, powodują, że osoba uzależniona jest niezdolna do sprawowania skutecznej kontroli nad piciem.
Silne pragnienie alkoholu może wyłonić się praktycznie z każdego przykrego stanu emocjonalnego i z każdej pokusy doznania przyjemności oraz z sytuacyjnych okoliczności, tworzących tzw. okazje. Osoba uzależniona jest praktycznie bezbronna wobec tych pragnień, nie tylko z powodu ich siły, ale dlatego iż uruchamiają one czynności umysłowe, które uniemożliwiają prawidłową orientację, dotyczącą zagrożeń wynikających z picia czyli tzw. "pijane myślenie".
Od czasu do czasu jednak docierają do niej sygnały o szkodach spowodowanych piciem, ponieważ mechanizm iluzji i zaprzeczania włącza się tylko okresowo. Pod wpływem takich sygnałów osoba uzależniona zaczyna doznawać niepokoju, wstydu i poczucia winy oraz postanawia, że ograniczy lub przerwie picie. Jednak przykre uczucia zaczynają się przekształcać w pragnienie alkoholu i ponownie zostaje włączony mechanizm iluzji i zaprzeczania.
Czasem jednak, mimo zamglonej i zafałszowanej świadomości, osoba uzależniona podejmuje próbę utrzymania abstynencji i decyzję "od jutra nie piję". Zrealizowanie tego zamiaru wymaga utrzymania przez jakiś czas w strukturze JA koncentracji uwagi i energii na tym postanowieniu oraz podtrzymywania wewnętrznej ciągłości decyzji. Mechanizm rozpraszania i rozdwajania JA powoduje jednak dezintegrację tego wewnętrznego wsparcia dla postanowienia i ciągłość podtrzymywania decyzji zostaje przerwana. Decyzja traci swą moc i pozostaje jedynie wspomnienie werbalnego aktu. Rozpoczyna się proces nawrotu i następny cykl picia lub zażywania innej substancji.
Zjawiska głodu alkoholowego i utratę kontroli nad piciem zalicza się do fundamentalnych kryteriów uzależnienia. Ich obecność jest efektem współdziałania wszystkich trzech mechanizmów uzależnienia. Doświadczenie intensywnego pragnienia alkoholu, określane jako głód alkoholu obejmuje wszystkie trzy obszary funkcjonowania psychologicznego jednostki, a więc sferę regulacji emocjonalnej, orientacji poznawczej oraz struktury JA, tworzącej podstawy tożsamości.
Nałogowe regulowanie emocji tworzy elementarne nastawienie emocjonalne, prawdopodobnie o charakterze presymbolicznym, tzn. nie ujęte jeszcze w rozbudowane wzory myślowo-wyobrażeniowe. Czuciowym podłożem tych nastawień jest doznanie bólowe, a jego instynktowne podłoże prymitywizuje poziom skojarzeniowy, na którym łączy się doznanie potrzeby z sygnałem o źródle jej zaspokojenia, czyli o wypiciu. Możemy to wyobrazić sobie przez analogię do innego głodu, przy którym specyficzne doznanie czuciowe wywołuje automatyczne rozpoznanie czynności jedzenia, jako sposobu zredukowania przykrego stanu.
Analogia ta nie powinna być rozumiana dosłownie. W doświadczanie głodu (i wszystkich potrzeb) zaangażowane są inne, "wyższe" sfery funkcjonowania psychologicznego. Należą do nich przede wszystkim system orientacji poznawczej i system JA. W przypadku faktycznego deficytu pokarmowego, na każdym z tych poziomów - jeżeli funkcjonuje poprawnie - mogą pojawiać się potwierdzenia prymitywnego sygnału, by głód zaspokoić jedzeniem. W przypadku "głodu" u osoby uzależnionej takie potwierdzenie też się pojawia w postaci pragnienia alkoholu, ale właśnie dlatego, że te wyższe poziomy są zdominowane przez patologiczne mechanizmy uzależnienia.
System nałogowego regulowania uczuć powoduje, że uśmierzanie stanów przykrych przy pomocy alkoholu oraz bezpośrednie manipulowanie własnymi stanami, stają się najmocniejszymi dążeniami emocjonalnymi. Lęk przed stratą tego, co pozwala na szybkie złagodzenie cierpienia i stresu, posiada znacznie większą wagę dla osoby uzależnionej niż strach przed odległymi w czasie skutkami picia. Jest to bardzo ważna przyczyna unikania terapii i negowania własnej choroby.
Ponadto system iluzji i zaprzeczania usuwa ze świadomości informacje o konkretach tych zagrożeń i podtrzymuje złudzenia o możliwości uniknięcia tak wielkiej straty, jaką byłoby zrezygnowanie z alkoholu. Dynamika poczucia specyficznej dumy alkoholika i potrzeby kontroli podnosi subiektywną wartość stanów upojenia i zmniejsza niektóre koszty społeczne i moralne patologicznego picia.
Należy przypomnieć, że w znacznej ilości przypadków osoba uzależniona znajduje się pod stałym wpływem problemów medycznych, związanych z zaburzeniami zdrowotnymi towarzyszącymi uzależnieniu oraz problemów psychologicznych, związanych z destrukcyjną orientacją życiową i deficytem umiejętności intra- i interpersonalnych. Tworzą one wewnętrzne i stałe obciążenie psychofizyczne osoby uzależnionej. Z jednej strony towarzyszące tym problemom negatywne stany emocjonalne aktywizują działanie mechanizmów uzależnienia, a z drugiej strony problemy te same w sobie wymagają rozwiązywania, ponieważ utrudniają normalne funkcjonowanie.
U uzależnionych pacjentów rozpoznaje się wiele różnych zaburzeń zdrowia somatycznego i zaburzeń psychicznych, wymagających uważnego diagnozowania i różnorodnych interwencji medycznych. Zaburzenia te, chociaż często tworzą poważne zagrożenia dla zdrowia i życia, nie należą jednak do bezpośredniego zakresu podstawowej choroby nazywanej zespołem uzależnienia od alkoholu i stanowią tylko konsekwencje nadmiernego picia alkoholu. Skuteczne usuwanie lub łagodzenie tych zaburzeń jest konieczne, nie przynosi jednak zasadniczych postępów w terapii podstawowej choroby jaką jest uzależnienie od alkoholu. Przy uważnej analizie roli, jaką te schorzenia pełnią w życiu osoby uzależnionej, możemy zobaczyć, że w sposób pośredni wywierają wpływ na jej postępowanie związane z piciem alkoholu. Wpływ ten obejmuje dwie podstawowe sprawy - dolegliwości somatyczne są częstym źródłem negatywnych stanów emocjonalnych i chronicznego stresu, a obniżenie ogólnego poziomu kondycji fizycznej przejawia się w postaci deficytu energii i obniżonej odporności na stany przeciążenia oraz trudności życiowe. Zjawiska te aktywizują specyficzne dla uzależnienia mechanizmy patologiczne, które przyczyniają się do dalszego picia alkoholu.
Destrukcyjna orientacja życiowa
U większości pacjentów możemy obserwować zbiór zjawisk psychologicznych, które tworzą wewnętrzne źródła stresu i trudności osobistych oraz ukierunkowują destrukcyjnie funkcjonowanie człowieka. Nie są specyficzne dla uzależnienia, tzn. występują również u osób z innymi formami zaburzeń, ale u osób uzależnionych spełniają specyficzną rolę, ponieważ aktywizują mechanizmy uzależnienia powodujące picie alkoholu. Należą do nich przede wszystkim:
1. destrukcyjne formy kontaktu z samym sobą:
a. niskie poczucie wartości, negatywne wizje własnej osoby i własnego życia,
b. dręczenie i poniżanie siebie,
c. myśli i skłonności samobójcze,
d. utrwalone poczucie wstydu, winy i krzywdy;
2. destrukcyjne schematy relacji międzyludzkich:
a. agresywność i konfliktowość,
b. gotowość do wycofywania się i izolacji,
c. podejrzliwość i brak zaufania,
d. nastawienia antyspołeczne lub aspołeczne;
3. rozpad systemu wartości i brak konstruktywnej wizji życia:
a. zwątpienie, nihilizm i "pustka duchowa",
b. negatywny stosunek do wartości i norm,
c. brak wiary w pozytywne wartości i w możliwość ich realizacji,
d. manipulowanie destrukcyjnymi wizjami własnego życia.
Wymienione zjawiska, nawet gdy nie wszystkie występują u danej osoby, wskazują na istotne deficyty zdrowia psychicznego i stanowią bardzo poważne wyzwanie terapeutyczne. Nie należy oczekiwać, że znikną one z życia osoby uzależnionej wtedy, gdy przestanie pić.
Deficyt umiejętności życiowych
U wielu pacjentów możemy stwierdzić także istotne braki lub zaburzenia w zakresie umiejętności potrzebnych do zdrowego i sprawnego funkcjonowania w życiu. Dotyczy to w szczególności deficytu:
a. umiejętności interpersonalnych - związanych z komunikowaniem się, przyjmowaniem i wywieraniem wpływu na innych ludzi, rozwiązywaniem konfliktów itd.,
b. umiejętności intrapersonalnych - związanych z samoświadomością i rozumieniem samego siebie, kontaktem z własnymi uczuciami i pragnieniami, samokontrolą i odraczaniem gratyfikacji itd.,
c. umiejętności zadaniowych - związanych z wykonywaniem różnych czynności praktycznych w sferze zawodowej i rodzinnej oraz z samoobsługą.
Niski poziom tych umiejętności jest źródłem wielu trudności osobistych i powoduje, że nawet niezbyt trudne sytuacje życiowe stają się źródłem stresu i negatywnych stanów emocjonalnych, które uruchamiają mechanizmy uzależnienia, co na ogół prowadzi do picia. Obserwujemy jednak duże różnice w zakresie poziomu umiejętności u poszczególnych pacjentów. Część z nich stosunkowo szybko po ustabilizowaniu abstynencji odzyskuje znaczną sprawność interpersonalną i zadaniową. Dla innych konieczne okaże się trenowanie podstawowych umiejętności życiowych od podstaw.
Ważne Sygnały Ostrzegawcze
• Gdy ktoś pije pomimo szkód spowodowanych przez picie
• Gdy ktoś jednorazowo wypija większe ilości płynów zawierających powyżej 100 gramów ETOH (5 dużych piw lub jeden litr wina, lub ćwierć litra wódki)
• Gdy ktoś regularnie codziennie wypija więcej niż 20 gramów ETOH (2 piwa lub dwie lampki wina lub kieliszek 50 g wódki) lub gdy zaczyna dzień od picia alkoholu (np. poranne piwo)
• Gdy ktoś "klinuje", czyli używa alkoholu do usuwania przykrych skutków poprzedniego picia, a więc sięga po alkohol z samego rana po intensywnym piciu wieczorem
• Gdy ktoś pije alkohol w samotności oraz w sytuacjach, gdy odczuwa zmęczenie, dolegliwości fizyczne, smutek i cierpienie.
• Gdy ktoś zaniedbuje obowiązki i zadania z powodu picia
• Gdy ktoś ma trudności w przypominaniu sobie co się działo poprzedniego dnia w sytuacjach związanych z piciem.
• Gdy ktoś uśmierza przy pomocy alkoholu poczucie winy i wyrzuty sumienia z powodu czynów popełnionych pod wpływem alkoholu.
• Gdy ktoś kieruje samochodem, motocyklem pod wpływem alkoholu.
• Gdy ktoś reaguje napięciem i rozdrażnieniem w sytuacjach utrudniających kontakt z alkoholem lub wobec postulatów ograniczenia picia zaprzecza, ze ma problemy z alkoholem.
• Gdy ktoś dostaje od innych ludzi sygnały sugerujące ograniczenie ilości lub powstrzymanie się od picia.
Niewłaściwy model konsumpcji alkoholu jest źródłem wielu szkód zdrowotnych, co dotyczy nie tylko osób uzależnionych, ale i nadużywających alkoholu.
Dane szacunkowe wskazują, że wśród pacjentów podstawowej opieki zdrowotnej u ok. 3 mln. występują szkody zdrowotne związane z nadużywaniem alkoholu. Należy do tego dodać osoby uzależnione (szacunki wskazują na grupę od 600 do 900 tys.), również trafiające do podstawowej opieki zdrowotnej, a także ok. 3 mln. osób żyjących w rodzinach alkoholowych (dzieci i współmałżonków osób uzależnionych), u których ciągły stres zwykle prowadzi do zaburzeń zdrowia. Tworzy to liczną grupę osób, u których problemy zdrowotne zgłaszane lekarzom podstawowej opieki zdrowotnej związane są, bezpośrednio lub pośrednio, ze spożywaniem alkoholu. Problemy te na ogół nie są rozpoznawane w służbie zdrowia i nie podejmuje się odpowiednich do ich specyfiki interwencji. Obniża to efektywność i zwiększa koszty podstawowego leczenia stosowanego wobec tych pacjentów.
Światowa Organizacja Zdrowia w wydanym przez siebie dokumencie, pod nazwą "Zdrowie dla wszystkich w XXI wieku" przyjętym przez kraje członkowskie w maju 1998 roku na LI Światowym Zgromadzeniu Zdrowia, stawia przed światową społecznością jako jedno z zadań warunkujących poprawę stanu zdrowotności ludności -zmniejszenie spożycia alkoholu (zadanie 12). Jedną ze strategii służących realizacji tego celu jest stosowanie metod interwencyjno-korekcyjnych w sytuacjach picia ryzykownego. W Polsce obowiązek stosowania właściwych strategii wprowadza rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 31 grudnia 1999 roku w sprawie zasad organizacji, kwalifikacji personelu, zasad funkcjonowania i rodzajów zakładów lecznictwa odwykowego oraz udziału innych placówek opieki zdrowotnej w sprawowaniu opieki nad osobami uzależnionymi od alkoholu. Art. 16 tego rozporządzenia stanowi, że wczesne rozpoznawanie problemów alkoholowych i stosowanie metod interwencyjnych jest zadaniem placówek udzielających świadczeń podstawowej opieki zdrowotnej. Placówki te powinny w tym zakresie współpracować z ambulatoryjnymi placówkami terapii uzależnień.
Jednym z najważniejszych problemów, utrudniającym lekarzom podstawowej opieki zdrowotnej dobranie właściwego modelu postępowania jest ciągle jeszcze niedostateczny poziom wiedzy z zakresu problemów alkoholowych, co wiąże się z trybem kształcenia studentów akademii medycznych, uwzględniającym jedynie powierzchowną i fragmentaryczną wiedzę z tego zakresu.
Najważniejszym zadaniem dla lekarza pierwszego kontaktu jest:
• powiązanie problemów zdrowotnych występujących u pacjenta z jego stylem używania alkoholu,
• wstępna ocena (rozpoznanie) rodzaju problemu alkoholowego,
• zalecenie dalszego trybu postępowania.
Aby ułatwić wstępną ocenę problemów alkoholowych pacjenta opracowano dla lekarzy pierwszego kontaktu, nie będących specjalistami w zakresie uzależnień, szereg prostych testów przesiewowych takich jak:
• MAST Michigan Alcoholism Screening Test
• AUDIT The Alcohol Use Disorders Identification Test
• CAGE
Najczęściej stosowanym, z uwagi na stosunkowo dużą czułość przy niewielkim stopniu skomplikowania, jest test AUDIT składający się z 10 pytań, oparty na rozróżnieniu pomiędzy piciem ryzykownym, szkodliwym a uzależnieniem. W Polsce od połowy lat 90. wdrażana jest polska wersja tego narzędzia badawczego. Oparta na nim procedura i postępowanie jest szeroka wdrażana przez Państwową Agencję Rozwiązywania Problemów Alkoholowych i Instytut Psychiatrii i Neurologii.
W przypadku stwierdzonych zaburzeń alkoholowych na poziomie picia szkodliwego wskazane jest podjęcie krótkiej interwencji. Jest to najogólniej rzecz biorąc metoda ustrukturyzowanej rozmowy, której głównymi elementami jest:
• przekazanie pacjentowi informacji, że należy on do grupy osób dużo pijących,
• powiązanie tej informacji z aktualnie występującymi problemami zdrowotnymi,
• wskazanie konieczności zaprzestania picia lub znacznego jego ograniczenia,
• przekazanie informacji o dawkach alkoholu bezpiecznych dla zdrowia,
• udzielenie instrukcji jak należy ograniczyć picie,
• ustalenie w jaki sposób pacjent będzie monitorował poziom spożywanego alkoholu,
• umówienie pacjenta na wizytę kontrolną.
W przypadku uzyskania w teście przesiewowym wyniku wskazującego na uzależnienie od alkoholu należy, po przekazaniu pacjentowi informacji na temat stanu jego zdrowia i prawdopodobnie istniejącego uzależnienia, skierować pacjenta na konsultację do placówki lecznictwa odwykowego.
Regularnie prowadzone są szkolenia dla lekarzy i pielęgniarek podstawowej opieki zdrowotnej, organizowane przez Państwową Agencję Rozwiązywania Problemów Alkoholowych i samorządy terytorialne.
W przyszłości należy dążyć do tego, by w większości placówek udzielających świadczeń podstawowej opieki zdrowotnej i w szpitalach ogólnych została rutynowo wprowadzona procedura rozpoznawanie ryzykownego i szkodliwego picia alkoholu przez osoby nieuzależnione oraz podejmowania interwencji w celu ograniczenia picia alkoholu przez tych pacjentów.
Szkody zdrowotne wywołane nadużywaniem alkoholu.
Nadużywanie alkoholu jest jednym z czynników silnie obniżających stan zdrowotności społeczeństwa. Problemy zdrowotne nie wynikają wyłącznie z uzależnienia od alkoholu, ale powstają także wśród osób nieuzależnionych, które sytuacyjnie lub okresowo nadużywają alkoholu. Ponieważ liczba osób pijących umiarkowanie jest w populacji największa, problemy wywołane takim stylem picia mają dla społeczeństwa największe znaczenie zdrowotne, społeczne i ekonomiczne. Zjawisko to nosi nazwę paradoksu prewencyjnego.
Alkohol działa szkodliwie na niemal wszystkie tkanki i narządy. Alkohol, a także jego główny metabolit, aldehyd octowy, są bezpośrednio toksyczne dla tkanek. Alkohol i jego metabolity wchodzą w bezpośrednie reakcje z fizjologicznymi substancjami w organizmie. Działanie pośrednie alkoholu polega na silnym wpływie na homeostazę ustroju poprzez działanie na układ wegetatywny, endokrynny, odpornościowy, gospodarkę wodno-elektrolitową, wchłanianie niezbędnych składników odżywczych itp.
Toksyczne działanie alkoholu etylowego i produktów jego przemiany powoduje zmiany chorobowe w następujących układach:
• układ nerwowy: polineuropatia, zmiany zanikowe móżdżku i mózgu, zwyrodnienia w płatach czołowych, ubytek szarej substancji mózgu, encefalopatia Wernickego i inne;
• układ pokarmowy: przewlekłe stany zapalne błon śluzowych jamy ustnej, przełyku, żołądka i dwunastnicy, zaburzenia perystaltyki jelit oraz upośledzenie wchłaniania, stany zapalne trzustki i wątroby (stłuszczenie, zwłóknienie i marskość) i inne;
• układ krążenia: nadciśnienie tętnicze, kardiomiopatia alkoholowa (zmiany zwyrodnieniowe włókien mięśnia sercowego, stłuszczenie i powiększenie serca)
• układ oddechowy: przewlekłe zapalenie błony śluzowej tchawicy i oskrzeli. U osób nadużywających alkoholu 10-krotnie częściej występuje rak jamy ustnej, krtani oraz tchawicy.
• układ moczowy: ostra niewydolność nerek, wzrost stężenia kwasu moczowego we krwi i związane z tym objawy dny moczanowej (zapalenie stawów spowodowane gromadzeniem się złogów moczanowych)
• układ hormonalny: nieprawidłowe wydzielanie testosteronu, zmniejszenie ruchliwości plemników i zniszczenie ich struktury. Hypogonadyzm i feminizacja u mężczyzn, u kobiet zanik jajników i maskulinizacja.
Alkohol wpływa na osłabienie systemu odpornościowego organizmu. Skutkiem tego jest m.in. zwiększone ryzyko występowania pewnych odmian raka, zwłaszcza przełyku, wątroby, części nosowej gardła, krtani i tchawicy.
Alkohol wywołuje też niedobory witamin i innych pierwiastków niezbędnych dla prawidłowego funkcjonowania organizmu. Następstwem owych niedoborów są zaburzenia widzenia, zmiany skórne, zapalenie wielonerwowe, zmiany w błonach śluzowych i szpiku kostnym, zaburzenia procesów rozrodczych, szkorbut i inne.
Alkohol wywołuje znaczące zaburzenia w funkcjonowaniu psychicznym człowieka: bezsenność, depresję, niepokój, próby samobójcze, zmiany osobowości, amnezję, delirium tremens, psychozę alkoholową, halucynozę alkoholową, otępienie (zespól Korsakowa), nadużywanie innych używek i leków.
Alkohol a umieralność w młodszych frakcjach wiekowych.
W Polsce przedwczesne zgony stanowią aż 47% wszystkich zgonów. Najwyższy współczynnik przedwczesnej umieralności występuje u mężczyzn w przedziale od 40 do 49 roku życia a także od 49 do 65 roku życia. Za jeden z ważniejszych czynników zwiększających ryzyko zgonu przed 65 rokiem życia uważany jest alkohol. Osoby nadużywające alkoholu żyją średnio o 10-22 lata krócej od wieku oczekiwanego. Alkohol jest również przyczyną wysokiej wypadkowości ze skutkiem śmiertelnym a także jednym z najważniejszych czynników prowadzących do samobójstw - prawdopodobieństwo popełnienia samobójstwa przez osoby pijące jest 3-9 razy wyższe niz przez niepijące. Alkohol ma wpływ na późne zgłaszanie się do lekarza, zmienia obraz kliniczny, utrudniając diagnozę, wpływa też niekorzystnie na proces leczenia, sprzyja zaniechaniu leczenia lub leczeniu niesystematycznemu.
Poalkoholowe uszkodzenie płodu (FAS -Fetal Alcohol Syndrome).
Alkohol może wywoływać u płodu wiele niekorzystnych długotrwałych zmian, od znacznych anomalii morfologicznych i niedorozwoju umysłowego, po subtelne zaburzenia poznawcze, a także zaburzenai zachowania. Najpoważniejszym uszkodzeniem płodu związanym ze spożywaniem alkoholu przez ciężarną matkę jest FAS, poalkoholowe uszkodzenie płodu.
Rozpoznaje się je wtedy, gdy u dziecka wystąpią następujące zjawiska:
1. opóźnienie wzrostu płodu i noworodka,
2. uszkodzenie OUN, objawiające się takimi zaburzeniami neurologicznymi, jak opóźnienie rozwoju, zaburzenia zachowania, obniżenie sprawności intelektualnej i deformacja czaszki lub mózgu,
3. charakterystyczny wygląd twarzy z małymi szparami powiekowymi, cienką górną wargą, wydłużeniem i spłaszczeniem rynienki górnej wargi.
W przypadku wystąpienia tylko części z tych cech rozpoznawany bywa zespól FAE - fetal alcohol effects - "efekty alkoholowego uszkodzenia płodu". Zespól FAS występuje u kobiet, które piją w czasie ciąży duże dawki alkoholu, średnio powyżej 400 g czystego alkoholu tygodniowo.
Wybrane dane epidemiologiczne dotyczące rozpowszechnienia problemów alkoholowych.
Na podstawie ostatnich badań z roku 1998 (Instytut Psychiatrii i Neurologii) populację osób uzależnionych od alkoholu w Polsce ocenia się na 800 tysięcy osób. Populację osób pijących w sposób szkodliwy alkohol ocenia się na 2-2,5 mln.
1. Chorzy leczeni w poradniach odwykowych wg. rozpoznań w roku 1998 i 1999.
Rozpoznanie Leczeni ogółem W tym leczeni
po raz pierwszy
w liczbach bezwzględnych na 100 tys. ludności w liczbach bezwzględnych na 100 tys. ludności
OGÓŁEM 1998
1999 106.461
115.559 402,1
418,9 42.271
50.601 159,6
183,4
Ostre zatrucie
(F 10.0) 3.264 11,8 1.436 5,2
Używanie szkodliwe (F10.1) 8.173 29,6 3.947 14,3
Zespół uzależnienia od alkoholu (F10.2) 92.802 336,4 40.417 146,5
Zespół abstynencyjny bez majaczenia (F10.3) 6.121 22,2 2.319 8,4
Zespół abstynencyjny z majaczeniem
(F 10.4) 1.376 5,0 499 1,8
Zaburzenia psychotyczne (bez majaczenia) (F10.5) 808 2,9 215 0,8
Zespół amnestyczny (F10.6) 347 1,3 167 0,6
Inne zaburzenia psychotyczne (F10.7) 2.668 9,7 1.601 5,8
2. Chorzy leczeni ogółem i po raz pierwszy według rozpoznania w 1998 i 1999r.
Rozpoznanie Leczeni ogółem W tym leczeni
po raz pierwszy
w liczbach bezwzględnych na 100 tys. ludności w liczbach bezwzględnych na 100 tys. ludności
OGÓŁEM 1998
1999 155.189
91.449 401,4
414,6 68.179
50.233 176,3
190,5
Zaburzenia spowodowane używaniem alkoholu (F10) 48.738 126,1 26.813 69,4
Zatrucia (F10.0) 2.087 5,4 1.164 3,0
Zespół uzależnienia
(F10.2-F10.3) 31.597 81,7 17.429 11,0
Zaburzenia psychotyczne
(F10.4, F10.5, F10.6) 7.739 20,0 4.233 11,0
Inne zaburzenia
(F10.1,F10.7,F10.8,F10.9) 1.288 3,3 594 1,5
Źródło: "Zakłady psychiatrycznej oraz neurologicznej opieki zdrowotnej - rocznik statystyczny 1999" Instytut Psychiatrii i Neurologii Zakład Organizacji Ochrony Zdrowia
3. Wybrane przyczyny zgonów związane z nadużywaniem alkoholu.
Zatrucia alkoholem ze skutkiem śmiertelnym
Rok 1995 - 1.632
Rok 1996 - 1.446
Rok 1999 - 1.260
Źródło: Główny Urząd Statystyczny (GUS)
Samobójstwa pod wpływem alkoholu
Rok 1995 - 1.404 mężczyzn - 1.288 kobiet - 116
Rok 1996 - 1.230 mężczyzn - 1.126 kobiet - 104
Rok 1997 - 1.341 mężczyzn - 1.226 kobiet - 115
Rok 1999 - 1.056
4. Zgony spowodowane marskością wątroby i przewlekłym zapaleniem wątroby
Ostre i przewlekle nadużywanie alkoholu zwiększa ryzyko wystąpienia marskości wątroby, co w rezultacie prowadzi do zgonu. Szacuje się, że około 24% pacjentów umierających z powodu marskości wątroby nadużywało alkohol. Umieralność z powodu niewydolności wątroby jest dużo wyższa w populacji mężczyzn niż kobiet.
Zgony spowodowane marskością wątroby
Rok 1995 - 4.895
Rok 1996 - 4.720
Rok 1997 - 3.819
Rok 1998 - 4.005
Rok 1999 - 5.988*
*duża rozbieżność związana jest między innymi z nieścisłościami w rejestracji przyczyn zgonu wynikającymi ze strajku lekarzy w roku 1998.
Problemy alkoholowe-Polska, Europa, Świat
• 1,8 mln ludzi na świecie zmarło w 2002 roku z powodu alkocholu- co stanowi 3,2% wszystkich zgonów;
• alkochol jest trzecim głównym czynnikiem zagrażającym zdrowiu w krajach rozwiniętych, za nikotyną i nadciśnieniem tętniczym
• konsumpcja alkocholu jest podłożem 9% wszystkich chorób w Europie np.: wielu przypadków chorób wątroby, wysokiego ciśnienia krwi, chorób serca, zawałów, nowotworów przewodu pokarmowego itp...;
• ponad 90% państw w regionie europejskim rejstruje rocznie spożycie alkokcholu na jednego mieszkańca powyżej 2 litrówczystego alkocholu. Euroba ma najwyższe spozycie alkocholu na całum świecie
Po wstąpieniu Poski do Uni Europejskiej pojawają się kolejne zagrożeniazwiązane z problematyką alkocholową. Od maja 2004 roku mamy do czynienia z ułatwionym przepływem towarów, w tym napojów alkocholowych, między Polska a krajami Uni Europejskiej.
W ostatnich latach w krajach UE wzrasta świadomość znaczenia problematyki alkocholowej dla polityki zdrowotnej i społecznej wobec obywateli wspólnoty. Wyrazem tego jest ilość instytucji rządowych i organizacji pozarządowych zajmujących się tą problematyką oraz jakość i zakres ich działań.
Z inicjatywy Ministra Zdrowia Szwecji podjętej wspólnie z Ministrem Zdrowia Irlandii, polityka wobec alkoholu w Zjednoczonej Europie jest priorytetem zdrowia publicznego w Unii Europejskiej podczas prezydentury Irlandii (od stycznia 2004 roku).
Wśród zagadnień, objętych szczególną troską w tym zakresie są:
- picie alkoholu przez młodzież i działania zmierzające do redukcji wielkości spożycia alkoholu przez nieletnich;
- agresywna reklama napojów alkoholowych skierowana do grupy młodych konsumentów;
- działania zmierzające do zmniejszenia rozmiaru szkód zdrowotnych związanych z piciem alkoholu;
- promocja postaw wspomagających racjonalną kontrolę nad rynkiem napojów alkoholowych wśród osób podejmujących decyzje w tym obszarze.
W regionie europejskim widać pewne trendy. Kraje północne utrzymują stałe tendencje w spożyciu alkoholu – z wyjątkiem Szwecji, gdzie spożycie spada. Konsumpcja powiększa się na Litwie, Łotwie, podczas gdy spożycie w Estonii spada. Wśród krajów Unii Europejskiej Irlandia jest krajem gdzie konsumpcja alkoholu rośnie znacząco, w mniejszym zasięgu rośnie też w Grecji, Luxemburgu i Portugalii. W krajach Europy Środkowej i Wschodniej konsumpcja rośnie w Republice Czeskiej, Rumunii i Macedonii. Konsumpcja rośnie również na Białorusi i Federacji Rosyjskiej. Każdego roku ok. 55 000 młodych Europejczyków traci życie na skutek efektów nadużywania alkoholu – jedna z czterech śmierci w grupie wiekowej 15-29 jest spowodowana alkoholem. Koszty związane z pomocą społeczną, służbą zdrowia, ubezpieczeniami, wymiarem sprawiedliwości i więziennictwa pochodne picia alkoholu oraz koszty związane ze stratami w sektorze produkcyjnym stanowią duże sumy całego dochodu społeczności Europy (1-3%). Badanie ESPAD (przeprowadzane co 4 lata w 26 krajach europejskich wśród uczniów szkół średnich, którego celem jest diagnoza używania przez nich substancji psychoaktywnych) pokazują, że wzrasta liczba uczniów i studentów, którzy używają alkoholu, szczególnie w Centralnej i Wschodniej Europie: na Litwie, w Polsce, na Słowacji i w Słowenii. W innych krajach picie alkoholu wśród młodzieży jest również zjawiskiem powszechnym. Z czterech krajów o największym wskaźniku intoksykacji w 1995 roku: Danii, Irlandii, Finlandii i Wielkiej Brytanii, Dania i Irlandia zanotowała jeszcze większy jej wzrost, podczas gdy w Finlandii i Wielkiej Brytanii statystyki się nie zmieniły. Szacuje się, że w Polsce w rodzinach z problemem alkoholowym żyje 3-4 mln osób, w tym 800 tyś. osób uzależnionych, 1,5 mln współuzależnionych, 1,5-2 mln dzieci alkoholików. Wynika z tego, że ponad 2 proc. całej populacji jest uzależniona od alkoholu, jednak tylko ok. 30 procent zarejestrowanych pacjentów ma możliwość skorzystania z nowoczesnej i skutecznej terapii leczenia uzależnienia. Z badań zrealizowanych w ubiegłym roku na zlecenie Państwowej Agencji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych wynika, że ok. 2,5 mln osób w Polsce nadużywa alkoholu. Duża część z tych osób leczy się w placówkach podstawowej i specjalistycznej opieki zdrowotnej, z powodu zaburzeń układu trawiennego, krążenia, neurologicznego, chorób płuc, nowotworów i urazów.*** Wyniki badań wskazują, iż 71% polskiej młodzieży w wieku 11–15 lat próbowało napojów alkoholowych, w tym 20% 11–latków. Młodzi ludzie najczęściej sięgają po piwo. W 2002 roku, co najmniej raz w miesiącu konsumentami piwa było prawie 8% uczniów w wieku 11–15 lat, a wino i wódkę piło 4%. Wyniki najnowszych badań wskazują na prawie 30% wzrost odsetka upijających się dziewcząt oraz na niewielkie zahamowanie niekorzystnych zmian obserwowanych w latach 90, wśród chłopców.