Najwybitniejsi Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej

Washington George, Jerzy Waszyngton (1732-1799), amerykański mąż stanu, generał. Uczestnik wojny siedmioletniej 1756-1763. 1774-1775 członek Kongresu Kontynentalnego. Naczelny dowódca w wojnie amerykańskiej o niepodległość (1775-1783). Odniósł szereg zwycięstw, m.in. pod: Trenton (1776), Princeton (1777), Saratogą (1777) i Yorktown (1781). W 1787 przewodniczył federalnej konwencji konstytucyjnej. Pierwszy prezydent Stanów Zjednoczonych 1789-1797 (dwie kadencje, odmówił kandydowania po raz trzeci, co stało się precedensem). Przyczynił się do uporządkowania systemu podatkowego, pieniężnego, bankowego oraz spłaty długu narodowego. Popierał federalistów, w polityce zagranicznej zwolennik neutralności USA.

Lincoln Abraham (1809-1865), z zawodu adwokat, w 1830 osiadł w stanie Illinois, gdzie w 1836 rozpoczął praktykę adwokacką. Członek partii wigów, w latach 1834-1842 przewodniczył ich frakcji w Zgromadzeniu Prawodawczym stanu Illinois. Z ramienia wigów wybrany do Kongresu na okres 1847-1849. Zdecydowanie występował przeciwko wojnie z Meksykiem. Jeden z propagatorów walki z niewolnictwem. W 1856 współtworzył Partię Republikańską. W 1860 jako kandydat republikanów wybrany na prezydenta, co stało się bezpośrednią przyczyną wojny secesyjnej. Stany Południa obawiając się ograniczenia niewolnictwa i zwiększenia wpływu przemysłowych stanów Północy wystąpiły z Unii i na początku 1861 utworzyły Konfederację Stanów Ameryki. Konfederaci wybrali na swego prezydenta J. Davisa, który miał rezydować w Richmond (Wirginia) i przyjęli odrębną konstytucję. Lincoln dążył do utrzymania Unii, nawet przez tolerowanie niewolnictwa. Brak sukcesów takiej polityki skłonił go do podjęcia kroków bardziej radykalnych. 23 IX 1862 ogłosił proklamację przyznającą wolność niewolnikom murzyńskim na terytoriach objętych buntem. Wzmogło to zapał Północy do walki i zapewniło poparcie Europy. W 1862 Lincoln podpisał ustawę zapewniającą niemal bezpłatne osadnictwo farmerskie na nowo zdobytych terytoriach. Realizacja demokratycznego programu Lincolna przyniosła prezydentowi ogromną popularność. W wyborach prezydenckich w listopadzie 1864, w których nie uczestniczyły stany Południa, ponownie zwyciężył i 4 III 1865 rozpoczął drugą kadencję. Wkrótce jednak (14 IV 1865) padł ofiarą zamachu, śmiertelnie raniony przez fanatyka Południa, aktora J.W. Bootha. Lincoln poprzez swą działalność zdobył uznanie na całym świecie, stał się bohaterem swojego narodu, symbolem demokratycznych tradycji.

Grant Ulysses Simpson (1822-1885), generał amerykański, prezydent Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Absolwent akademii wojskowej West Point. Uczestniczył w wojnie z Meksykiem (1845-1848). W wojnie secesyjnej (1861-1865) opowiedział się po stronie Północy. W 1861 otrzymał dowództwo 21 pułku piechoty Illinois. Mianowany wkrótce generałem, od marca 1864 głównodowodzący wojsk Unii. Doprowadził do całkowitej kapitulacji wojsk Południa (zdobycie Richmond 2 kwietnia 1865). W latach 1869-1877 dwukrotnie prezydent z ramienia partii republikańskiej. Za jego rządów uchwalono szereg ustaw o charakterze postępowym, m.in. dopuszczono Murzynów do organów ustawodawczych we wszystkich stanach (piętnasta poprawka do konstytucji, uchwalona w 1870, która zatwierdzała prawo głosowania dla wszystkich obywateli Stanów Zjednoczonych bez względu na rasę, kolor skóry i poprzedni stan niewolnictwa). Sam Grant nie spełnił pokładanych w nim nadziei. Zwolennik polityki odbudowy Unii nie realizował jej konsekwentnie. Chwiejny jako polityk, stał się narzędziem w rękach sfer przemysłowych i finansjery. Dopuścił do odradzania się starych porządków na Południu. Pod koniec życia napisał pamiętniki: Personal Memories (t. 1-2, 1885-1886).

Kennedy John Fitzgerald senior (1917-1963), prezydent USA 1961-1963, polityk demokratyczny. Potomek zamożnej rodziny pochodzenia irlandzkiego. W 1940 ukończył uniwersytet Harvarda. W czasie II wojny światowej służył w marynarce wojennej. Od 1947 zasiadał w Kongresie, a w latach 1953-1960 sprawował funkcję senatora. W 1957 otrzymał nagrodę Pulitzera za książkę Profiles of Courage wydaną w 1955. Od 1961 był prezydentem, pierwszym katolikiem na tym urzędzie. Swe zwycięstwo nad R. Nixonem zawdzięczał głównie doskonale prowadzonym konferencjom telewizyjnym. W polityce wewnętrznej popierał ustawy o prawach obywatelskich, likwidacji dyskryminacji rasowej Murzynów oraz szeroki program świadczeń społecznych. Głównym celem jego polityki zagranicznej było rozszerzenie wpływu USA na kraje postkolonialne. Zwiększył zaangażowanie wojskowe w Wietnamie. Zezwolił na amatorsko zorganizowaną operację przeciwko Kubie w Zatoce Świń w 1961. W stosunku do Związku Radzieckiego był bardzo zdecydowany, m.in. w czasie kryzysu berlińskiego w 1961 czy kryzysu kubańskiego. W 1963 za jego zgodą utworzono "gorącą linię" z Moskwą w celu obniżenia poziomu zagrożenia nuklearnego. Doprowadził do zawarcia ze Związkiem Radzieckim w 1963 układu o zakazie prób z bronią jądrową. Zabity został w Dallas w Teksasie przez L.H. Oswalda, który z kolei zastrzelony został przez J. Ruby'ego. Okoliczności zamachu badane były przez komisję Warrena. Nie wyklucza się obecnie jego powiązań z mafią.