Hegemonia Francji w Europie

Kolejne koalicje zawiązywane przeciw Francji przez państwa europy w latach 1793-1799 i 1805 kończyły się ich militarną klęską. 2 grudnia 1805 doszło do bitwy pod Austerlitz, zakończonej druzgocącą klęską Austriaków i Rosjan. Cesarz Franciszek I musiał prosić o pokój, który podpisano w Bratysławie, Austria oddała Francji Wenecję i Istrię, straciła też wszelkie znaczenie w Rzeszy.
W latach 1806-1807 armia Napoleońska, walcząc z czwartą koalicją przeszła w głąb Prus. Tu stoczyła w 1806 r. zwycięskie bitwy pod Jeną i pod Auerstedt. W ich następstwie zajęła Berlin. Wojna nazwana przez Napoleona „wojną polską” zakończyła się podpisaniem z carem Aleksandrem I pokoju w Tylży 7 lipca 1807 r. Dwa dni później Napoleon podyktował warunki pokojowe królowi pruskiemu. Prusy straciły ziemię leżące na zachód od Łaby, z których powstało królestwo Westfalii. Gdańsk otrzymał status wolnego miasta, Rosja otrzymała obwód białostocki i zdecydowała się współdziałać z Francją przeciw Anglii. Prusy utraciły ponad połowę terytorium i połowę ludności. Z większości ziem polskich, zagarniętych przez króla pruskiego podczas drugiego i trzeciego rozbioru, utworzono Księstwo Warszawskie. Władcą nowego państwa Napoleon ustanowił króla saskiego, wnuka Augusta III. Księstwo warszawskie stało się najbardziej wysuniętym przyczółkiem napoleońskich wpływów w środkowowschodniej części Europy.

Wpływy polityczne napoleońskiej Francji rozciągały się również na obszar Niemiec. W 1806 r. rozpadła się Rzesza. Powstał Związek Reński, do którego weszło 16 państewek południowych i zachodnich Niemiec. Protektorat nad związkiem objął cesarz Napoleon. Powstanie Związku Reńskiego zakończyło okres istnienia I Rzeszy. Pod naciskiem Napoleona cesarz Franciszek II zrzekł się tronu cesarza rzymskiego. Znacznych zmian terytorialnych dokonał Napoleon I na półwyspie Apenińskim