Wojna Rosyjsko-Fińska

Z końcem 1939 roku III Rzesza coraz bardziej powiększała swoje zdobycze terytorialne. Kwestią czasu było tylko zaatakowanie ZSRR. Rozumiał doskonale to sztab Stalina. Rosjanie postanowili zwiększyć maksymalnie swoją granicę na zachód, by zapewnić sobie coraz większą obronną strefę buforową przeciwko możliwej inwazji. Ogromne znaczenie miała też granica od strony Finlandii oraz porty bałtyckie u wejścia do Zatoki Fińskiej. W październiku 1939 r. wszczęte zostały rozmowy radziecko-fińskie dotyczące tego strategicznego pasa granicznego. Granica ta biegła zaledwie 16-30 km od Leningradu, znajdowały się na niej porty mogące osłonić Rosję od ewentualnej inwazji, a od miasta Petsamo znajdującego się na tym obszarze było zaledwie 90 km do nigdy nie zamarzającego rosyjskiego portu w Murmańsku. Był to więc obszar o wyjątkowym znaczeniu strategicznym. W zamian Rosja oferowała Finlandii tereny leśne we wschodniej Karelii. Jednak Finlandia z poparciem państw zachodnich odmówiła oddania kontroli nad tym obszarem. Rosja postanowiła więc zająć go na drodze wojny. Rosjanie zaatakowali Finlandię 30 listopada 1939 roku. Do ataku rzucili jednak słabe oddziały rezerwowe spodziewając się słabego oporu. Jednak ich atak został zatrzymany około 70 km od jeziora Ładoga. Wobec ostrej zimy walki wkrótce ustały. Rząd fiński zgłaszał protesty do Ligi Narodów, czego efektem było wykluczenie Związku Radzieckiego z tej organizacji. Były też plany wysłania do Finlandii korpusu ekspedycyjnego, jednak do tego nie doszło, gdyż Norwegia i Szwecja nie wyraziły zgody na jego przemarsz przez ich ziemię. Do lutego Rosjanie ze względów na wysokie mrozy ograniczyli się jedynie do ataku fińskich linii kolejowych, portów i lotnisk przez radzieckie lotnictwo. Następnie Rosjanie skierowali masowy ogień haubic na cementowe bunkry Linii Mannerheima na Karelii i unieszkodliwiły działa fińskie 11 lutego 1940 r. Głównodowodzący Woroszyłow sprowadził swoje najlepsze oddziały piechoty i czołgi do ataku na fortecę Wyborg. Następnie obszedł i okrążył Koivisto. Opór fiński został ostatecznie przełamany 2 marca 1940 roku. W końcu doszło do podpisania układu pokojowego 12 marca 1940 r. w którym oddał Rosji granicę o jakiej jej chodziło. Wojna fińska była na ogól uznana jako dowód słabości militarnej Rosji, ale tak naprawdę był to dowód jej siły. Do wojny Rosja wystawiła 600 000 wojska, zaopatrywała przeszło tysiąckilometrowy odcinek frontu, oraz przedarła się przez jedną z najpotężniejszych linii obronnych świata w tym okresie, mianowicie przez Linię Mannerheima. Był to też doskonały front "doświadczalny", dzięki któremu Stalin skorygował system taktyki i zaopatrzenia Armii Czerwonej. Pozwoliło to na lepsze przygotowanie się do odparcia ewentualnej inwazji hitlerowskiej.