Barokowe wyobrażenie na temat życia w kontekście dramatów Szekspira

W swojej pracy postaram się rozważyć problem barokowego wyobrażenia życia. W tym celu skorzystam z dwóch dramatów Szekspira: „Makbeta” i „Hamleta”, by potwierdzić wysunięte wnioski.

W epoce baroku całkowicie zmienia się sposób postrzegania świata przez człowieka, jaki istniał w renesansie. Wszystko wokół wydaje się być chaosem. Świat jest zły, pełen pokus, którym człowiek ulega. Przykładem może być tu Makbet, który chcąc zostać królem, uległ pokusie, by zabić obecnego władcę. Sprawiło to, że następnie nasz bohater wkroczył na złą drogę i szedł nią już do końca swych dni. Człowiek baroku boi się świata pełnego chaosu i nieładu. Gubi się w nim i nie potrafi go zrozumieć. Jest przy tym świadomy własnej słabości i kruchości. Czuje się bezsilny wobec przeszkód, które stawia mu na drodze los. Życie jest wg Hamleta „morzem zgryzot”, przez co dalsza egzystencja staje się udręką, dlatego lepiej byłoby w ogóle nie żyć. Mówi: ”-Umrzeć, -usnąć, -/Nic więcej; snem tym wyrazić, że minął /Ból serca, a z nim niezliczone wstrząsy, /Które są ciała dziedzictwem: kres taki /Błogosławieństwem byłby.” Natomiast, jak na złość „Jutro- i jutro- i jutro- i jutro: Tak życie pełznie z dnia w następny dzień…”, powoli zbliżając każdego do śmierci. Życie człowieka się ciągnie i dłuży, gdyż pragnie on już oderwać się od wszystkich trosk tego świata i uwolnić się od bólu, zniewag, poniżania, a także (jak np. Makbet) od swojej przeszłości. Targnąłby się on na własne życie, gdyby nie trwoga „Przed czymś po śmierci, przed tą nieodkrytą Krainą, z której nie powraca żaden wędrowiec…”. Człowiek baroku, w przeciwieństwie do ludzi renesansu, boi się śmierci i tego, co będzie po niej. Obawia się tego, co jest mu nieznane. Lęka się, że po śmierci mogą go czekać gorsze cierpienia niż za życia. Bohaterowie Szekspira zdają sobie sprawę z własnej ulotności i przemijalności. Każdy z nich jest „żałosnym aktorem, Co przez godzinę puszy się i miota Na scenie, po czym znika”. Człowiek stara się w swoim krótkim życiu jakoś zabłysnąć i zwrócić na siebie uwagę. Nie ma to jednak większego znaczenia, gdyż jego egzystencja jest jedynie „przelotnym cieniem” i po jego śmierci nikt nie będzie o nim pamiętał. Makbet uważa także, że życie jest bez sensu, jest „opowieścią Idioty, pełną wrzasku i wściekłości, A nie znaczącą nic”.

Człowiek baroku uważał, że życie nie ma sensu. Ludzie wiążą z nim różne swe nadzieje, które bardzo często się nie spełniają. Czerpią oni z życia tylko ból i cierpienie, dlatego tak, jak Hamlet, w tym okresie zastanawiano się, po co w ogóle żyć.