Literatura wojenna emigracji.

Okres początkowy życia literackiego na emigracji przypada na lata 1939-1945. Obejmuje on kilka faz. Po 17 września 1939 r. gazety, biuletyny i broszury w języku polskim publikowane były w rumuńskich obozach dla internowanych żołnierzy. Inne ośrodki polskie działały na Węgrzech i we Francji oraz w Szwajcarii. Na terenie Wielkiej Brytanii wyróżnić można ośrodek szkocki i londyński, tym sposobem wszelka prasa z kręgu literatury drukowana była poza krajem.

Jeśli zaś idzie o poezję emigracyjną tego czasu, to w dużej mierze był to okres stagnacji. Jakkolwiek ukazało się 146 zbiorków wierszy, trudno doszukać się niezwykle ważnych pozycji. Zbigniew Folejewski zauważa, że w tym czasie poeci sięgają często do wzorów romantycznych, niewiele jest utworów nowatorskich. Głównymi tematami są rozpacz i gorycz po utracie Ojczyzny, idealizacja przeszłości, duch walki z najeźdźcą, wiara w odzyskanie wolności itp. Okres ten stoi pod wątpliwym znakiem poetów Skamandra: Lechonia, Wierzyńskiego, Słonimskiego, Balińskiego, Tuwima. Rozwija się poezja żołnierska, pojawia się tematyka uchodźcza i wędrownicza.

W prozie natomiast ten odcinek czasowy, obejmujący lata wojny i przymusowego uchodźstwa znacznie bogaciej się prezentuje. Poza granicami kraju kształtują się ośrodki wydawnicze, rozwija się prasa. Wiele utworów prozatorskich ukazało się drukiem tylko w czasopiśmie, znaczna część dzieł jednak ujrzała światło dzienne pod postacią książki. Takim „prasowym” autorem był m.in. Ksawery Pruszyński, który publikował swoje opowiadania w „Nowej Polsce”, piśmie ukazującym się w Londynie. Autorem niezwykle popularnym był wówczas Arkady Fiedler, twórca Dywizjonu 303; Dzięki, ci kapitanie; Żarliwej wyspy Beniowskiego. Gustaw Herling-Grudziński zredagował antologię opowiadań W oczach pisarzy (1939-1944), w której zawarto utwory także pisarzy krajowych, np. Żukrowskiego, Dąbrowskiej, Andrzejewskiego. W zakresie powieści ukazują się książki Teodora Parnickiego Srebrne orły oraz Marii Kuncewiczowej Klucze (1943).