Rola i znaczenie programu Partnerstwo dla Pokoju.

Partnerstwo dla Pokoju (PfP)
Program ten powołany został w styczniu 1994 r. Jest on podstawowym instrumentem kształtującym współpracę NATO z państwami partnerskimi w sferze szeroko pojętej obronności. Polska podpisała dokument ramowy Partnerstwa dla Pokoju 2 lutego 1994 r. Idea PfP wypływa z przekonania, iż stabilność i bezpieczeństwo obszaru euroatlantyckiego może być zapewniona jedynie poprzez współpracę i wspólne działanie państw. Dzisiaj w ramach PfP realizowanych jest szereg zróżnicowanych przedsięwzięć adresowanych do trzech kategorii uczestników:
-wszystkich państw biorących udział w PfP
-wskazanych grup państw - uczestników Inicjatywy dla Europy Południowo-Wschodniej , Planu Działań na Rzecz Członkostwa, czy współpracy w ramach Dialogu Śródziemnomorskiego,
-skierowanych do indywidualnych uczestników - Rosji, Ukrainy, państw Zakaukazia i Azji Centralnej, Albanii i Macedonii.

Współpraca w ramach PfP odbywa się w oparciu o indywidualne porozumienia zawarte między Sojuszem a państwami partnerskimi. W chwili obecnej w programie uczestniczy 46 państw położonych na trzech kontynentach. Kraje te należą jednocześnie do Rady Partnerstwa Euroatlantyckiego. Obecnie sojusznicy współpracują z 27 państwami partnerskimi: Albanią, Armenią, Austrią, Azerbejdżanem, Białorusią, Bułgarią, Chorwacją, Estonią, Finlandią, Gruzją, Irlandią, Kazachstanem, Kirgizją, Litwą, Łotwą, Mołdową, Rosją, Rumunią, Słowacją, Słowenią, Szwajcarią, Szwecją, Macedonią, Tadżykistanem, Turkmenistanem, Ukrainą, Uzbekistanem.

Mandat działań PfP wynika ze wspólnych propozycji współpracy Sojuszu i partnerów oraz opracowanych dla każdego partnera: Planu Pracy i Indywidualnego Programu Partnerstwa. Dodatkowym instrumentem PfP w sferze współpracy wojskowej jest ustanowiony w 1995 r. Proces Planowania i Oceny . Naczelnym zadaniem jego zadaniem jest podejmowanie wysiłków na rzecz poprawy interoperacyjności partnerów z siłami NATO poprzez zapewnienie większej przejrzystości w narodowym procesie budżetowania i planowania obronnego krajów partnerskich, utrzymanie ich zdolności i gotowości do uczestnictwa w operacjach pokojowych pod auspicjami Narodów Zjednoczonych lub OBWE, wspólne planowanie, szkolenia i ćwiczenia.

Priorytety współpracy zawarto w indywidualnym Programie Partnerstwa. Obejmowały one przede wszystkim dążenie do uzyskania interoperacyjności i kompatybilności ze strukturami NATO. Aktywny udział w Programie byt jednocześnie inspiracją i swoistym zobowiązaniem do strukturalnej i technicznej modernizacji sił zbrojnych.

Zasadniczą formą rozwijania współpracy z NATO w ramach "Partnerstwa..." stała się realizacja indywidualnych, rocznych programów partnerskich. Objęły one najważniejsze dziedziny systemu obronnego państwa i sit zbrojnych. Do niewątpliwie korzystnych rezultatów można m.in. zaliczyć określenie niezbędnych poziomów interoperacyjności w poszczególnych elementach systemu dowodzenia i łączności, zapoznanie się z NATO-wskim podejściem do zasad współdziałania czynników politycznych i wojskowych w rozwiązywaniu hipotetycznych sytuacji kryzysowych, a także funkcjonowaniem międzynarodowych dowództw i sztabów.
Polska, mimo przyjęcia do Sojuszu Północnoatlantyckiego, nadal będzie uczestniczyć w programie "Partnerstwo dla pokoju", którego była dotąd jednym z najważniejszych animatorów. Nasz kraj chce w ten sposób zaprezentować się nie tylko jako aktywny członek NATO, ale i partner rozwijający współpracę wojskową z sąsiadami.

Program "Partnerstwo dla pokoju" stał się przykładem konsekwencji w tworzeniu nowych możliwości współpracy, porozumienia i dialogu, nie tylko w kwestiach politycznych, lecz także militarnych.

"Partnerstwo" będzie rozszerzać i intensyfikować współpracę polityczną i wojskową w całej Europie., umacniać stabilność, zmniejszać zagrożenia dla pokoju oraz budować mocniejsze związki, pobudzając ducha praktycznej współpracy i przywiązania do zasad demokracji leżących u podstaw naszego Sojuszu.