Islam i życie arabów

ISLAM


Islam oznacza dla muzułmanina całe życie. Jest całkowitym posłuszeństwem Allahowi. Z ropą naftową, która daje mu moc, wyruszył na podbój świata. Islam jest trzecią, najmłodszą z monoteistycznych religii światowych. Arabskie słowo islam wywodzi się z określenia uległości i oddania. Islam jest religią „ podporządkowania się ”. Jego wyznawcy, muzułmanie są „ całkowicie poddani woli Boga (Allacha)”.

Islam podkreśla sukces i dlatego jest religią ekspansywną. Z chwałą przeszłości i zyskana niedawno potęgą muzułmańskich państw naftowych, ruszył na podbój świata. Muzułmanie są przeświadczeni o tym, że mogą zaspokoić religijne i duchowe potrzeby całej naszej ludzkości.

Islam zawdzięcza swoje powstanie prorokowi Mahometowi, urodzonego w Mekce około roku 571. W tym czasie pomiędzy dwoma wielkimi państwami – Persją wschodzie i Bizancjum na zachodzie – powstała potężna pustka. Mekka było ośrodkiem rozwiniętego handlu karawanowego między południową Arabią a rejonem śródziemnomorskim.

Mahomet został osierocony w młodym wieku i wychowywany był przez kilku krewnych. Bogaty stryj posłał go w końcu na handlowe szlaki na północ i według podań spotkał tam chrześcijan. Gdy miał 25 lat, ku jego zaskoczeniu poprosiła go o rękę bogata czterdziestoletnia wdowa Chadidża. Urodziła mu trzy córki lecz ani żadnego syna. W wieku średnim zaczęły u niego objawiać się skłonności mistyczne. Zazwyczaj uciekał wtedy w góry, aby medytować. Jako czterdziestolatek podczas takiej okazji miał objawienie, w którym został zachęcony do potępienia pogaństwa i politeizmu w Mekce i ogłoszenia jednego Boga, Allaha. Popierała go żona, ale w ciągu pierwszych dziesięciu lat miał bardzo niewielu zwolenników. Niektórzy z nich byli wybitnymi obywatelami, znanymi jako „wspólnicy”. W roku 622 na życzenie mieszkańców niedalekiej Medyny Mahomet opuszcza Mekkę w towarzystwie tylko kilku zwolenników. Była top słynna hidżra albo ucieczka, wydarzenie, które zapoczątkowało kalendarz muzułmański. W następnych latach sformował Mahomet ze swoich zwolenników i obywateli Medyny religijną i polityczną społeczność i zaczął napadać na kupieckie karawany z Mekki. W tym czasie wypędził większość żydowskich plemion, które pierwotnie chciały przeciągnąć na swoją stronę i stopniowo przyłączył do społeczności muzułmańskiej plemiona beduińskie ze środkowej Arabii. W roku 630 zorganizował atak na Mekkę, która wkrótce się poddała. Mahomet zaczął błyskawicznie likwidować politeizm. Dawną świątynię Kaaba poświęcił Allahowi i uczynił z niej główny cel muzułmańskich pielgrzymek. Tak pozostało do dziś. W następnych dwóch latach jednoczył plemiona arabskie. Potem Mahomet zmarł nagle w roku 632, nie pozostawiając po sobie następcy.
Jego miejsce zajęło kilku kalifów, dwaj pierwsi byli wspólnikami Abu Bakr i Umar. Wkrótce po śmierci Mahometa jego objawienia zachowane w postaci ustnej i pisemnej zostały zachowane w Koranie (czytanie). Autoryzowana wersja napisana w klasycznym języku arabskim, powstała za trzeciego kalifa Usmana około roku 650. Muzułmanie wierzą, że Koran jest nie omylnym Słowem Bożym, zesłanym z nieba i niezmiennym. Jego bez względu na zrozumienie dostarcza muzułmaninowi łaski. Zaraz za Koranem najważniejszym są w islamie Hadisy ( tradycje), opowieści o życiu i czynach Mahometa i pierwszych społecznościach muzułmańskich. Zawierają Sunnę (przykład) Proroka, którą muszą spełniać wszyscy muzułmanie. Z Koranu i Sunny powstało Szari (prawo) – zbiór nakazów dotyczących życia i zachowania.

Podstawą Koranu jest nauka o Bogu. Podobnie jak Biblia, Koran głosi istnienie Boga i nie podaje tego w wątpliwości. Bóg jest jedyny, wyjątkowy i z nikim nieporównywalny, nikt nie jest mu równy. Jest dobry i wszechmogący, czego dowodem są zjawiska natury, będące oznaką bożej siły i szczodrości. Gdy Koran twierdzi, że nad wszystkim panuje Bóg, naucza równocześnie o ludzkiej odpowiedzialności. Według Koranu Bogu należą się najpiękniejsza określenia, które zaczęły odgrywać bardzo ważną rolę. Otrzymał 99 imion, wypowiadanych przy przebieraniu koralików różańca wśród poważniejszych z nich znajdujemy: „Wielki, Miłosierny, Boski i Opiekun”. Koran jednoznacznie potwierdza istnienie aniołów jako Boskich Posłańców. Zaleca równocześnie wiarę istnienie duchowych istot, dżinów, stworzonych z ognia nie z gliny jak człowiek. Ich powołanie jest służenie i uwielbienie Boga. Oporni dżinowie nazywanie są demonami. Głównym z nich jest Iblis albo Szatan, któremu Bóg pozwoli sprowadzać ludzi na złą drogę. Oprócz aniołów Bóg uczynił swoimi posłańcami proroków, poczynając od Adama, Abrahama, Jezusa aż po Mahometa, będącego „pieczęcią proroków”.

Tuż po nauczaniu o Bogu Koran zawiera bardzo ważną naukę o sądzie ostatecznym. W sądny dzień ludzie powrócą do życia, staną przed Bogiem, aby ich osądził i zadecydował, kto pójdzie do raju, a kto do piekła, zgodnie z ich dobrymi lub złymi uczynkami. Koran zawiera ponadto reguły, którymi rządzi się społeczeństwo. Dotyczą one religijnych i społecznych wydarzeń takich, jak modlitwy, dobroczynność, posty, pielgrzymki, cudzołóstwo, ślub i rozwód, dziedziczenie, jedzenie i pici, lichwiarstwo i niewolnictwo.

W pierwszym i drugim stuleciu istnienia islamu teologowie i prawnicy opracowali szari, prawo islamu. Szari oparte jest na czterech głównych filarach: Koranie, Sunnie Proroka, analogii (kujas- nowe prawo powstałe z dwóch pierwszych filarów ) i na zgodzie poglądów (idżma), która osiągają znawcy (ulama), reprezentujący całe społeczeństwo, za pomocą objaśnienia (idżtihad). Tak powstał trwały kodeks postępowania, który musi być respektowany przez wszystkich muzułmanów bez wyjątku. W szari rozważony jest każdy przejaw ludzkiej działalności tak szczegółowo,
jak w żadnym innym systemie prawnym na świecie – od zakazywania zbrodni aż po używane wykałaczki, od kierowania państwem po najbardziej intymne sprawy albo niewłaściwe odchylenia dotyczące życia rodzinnego.
Zawiera „informacje o wszystkim” ludzkim i boskim. Wszystkie czyny dzieli na obowiązkowe i zakazane, chwalebne oraz na nie zalecane lub polecane albo z punktu widzenia indyferentne, godne pogardy czy zakazane.

Muzułmanie nie rozróżniają indywidualności od wspólnoty, religijności od świeckości, świętości od profanum, duchowości od materialności. Z tego wynikają trudności zrozumienia świata arabskiego i muzułmańskiego. Mahometanie wierzą przede wszystkim w Stwórcę, który ogarnia wszystko na tym świecie. Wierni uczestniczą w jego twórczej działalności jako przedstawiciela na Ziemi.

Islam dzieli się na dwa odłamy – sunnicki i szyicki. Główną różnicą jest sposób głoszenia rządów Bożych. Sunnici stanowiący 90% muzułmanów zachowują pogląd o obowiązywaniu Sunny Proroka, tak jak ją definiowała społeczność islamska. W przeciwieństwie do nich szyici zwracają się o radę do oświeconych nauczycieli – imamów. Imamowie uważani są za potomków Alego, synowca i adoptowanego syna Proroka, posiadające szczególne zdolności, zwłaszcza przejętą od Proroka zdolność wykładania prawd religijnych.

Do dziś zachowały się trzy skupiska szyitów. Zajdowie z Jemenu uznają nieskończony szereg imamów. Szyicie dwunastu-imamów, żyjących głównie w Iranie wierzą, że ten szereg zakończy dwunasty imam. Szyici siedmiu-imamów albo ismailici z Indii i wschodniej Afryki są wyznawcami Aga Chana i wierząc, że ostatnim jest siódmy imam. Siedmioro- i dwunastoimamowi szyici czekają na nadejście „ ukrytego imama ”, zwanego mahdim. Ponieważ nie wierzą w konsensus (zgodę muzułmańskiego społeczeństwa), uważają swoich przywódców-teologów (mudżtahidów) za doczesnych rzeczników „ukrytego imama”. Wywierają oni ogromny wpływ w sprawach religijnych, prawnych a nawet politycznych. Przewija się to przede wszystkim w działalności mulahów i azjatolahów we współczesnym Iranie. (wielu z nich ogłasza się potomkami Alego). Mudżtahidowie nie stosują się do starych muzułmańskich prawideł, ale korzystają z powszechnych zasad zawartych w Koranie, Sunnie i Hadisie. Jest to objaw ich fundamentalizmu.
Islam jest główną religią w wielu regionach Afryki. Do powinności religijnego muzułmanina należy uczyć się od wczesnej młodości na pamięć wersów Koranu.
Credo islamu „Wy, którzy wierzyciel Uwierzenia w Boga i w Jego proroka i w pismo, które zesłał swojemu Prorokowi i w Pismo, które już wcześniej zesłał. Proroków ani w sądny dzień – ten zawsze zbłądził (będzie zgubiony)”. (Koran IV, 135)
Dżihad albo święta wojna oznacza dosłownie walkę. Z jednej strony Koran wzywa swoich wiernych do „walki w imię Boże” przeciwko tym którzy „uznają wielu bogów” (czym popierają jedność Boga). Żydzi i chrześcijanie mają płacić daninę, jeśli się nie podporządkują.
Według islamu Bóg zesłał Proroków by nauczali o jego jedności i ostrzegali ludzi przed sądem ostatecznym. Niektórzy prorocy zajmują wyższą pozycję od pozostałych, zwłaszcza Adam, Mojżesz, Jezus i Mahomet. Koran głosi, że Jezus narodził się Maryi, lecz nie umarł. Zamiast niego zmarł ktoś inny, a Jezusa powołał Bóg do siebie. Śmierć bowiem oznacza przegraną, a prorok nie może sobie na to pozwolić. Wierzyć, że Jezus jest Bogiem, byłoby wielkim grzechem, ponieważ świadczyłoby to o „uznawaniu innych bogów”.

PIĘĆ FILARÓW ISLAMU

1.Religijne wyznanie (szahada):
„Nie ma Boga nad Allaha, a Mahomet jest Bożym Prorokiem”.
Samo wymawianie tej formuły wystarcza do tego, aby stać się
muzułmaninem.
2.Modlitwa (salaf). Mahometanie modlą się pięć razy dziennie: o świcie, w południe, po południu, po zachodzie słońca i późnym wieczorem, indywidualnie, w grupie albo w meczecie. Dla dorosłych mężczyzn bardzo ważna jest wspólna modlitwa w piątkowe popołudni, kiedy zazwyczaj odbywa się kazanie.
3.Post (saum). Podczas ramadanu muzułmanin nie może nic jeść ani pić, palić tytoniu, uprawiać stosunków seksualnych od świtu aż do zachodu Słońca.
4.Jałmużna (zakaf). Muzułmanie muszą przeznaczać 2,5 % swojego dochodu i część swojego majątku na cele dobroczynne.
5.Pielgrzymka (hadżdź). Raz w ciągu swojego życie muzułmanin zobowiązany jest udać się na pielgrzymkę do Mekki.