Pochodzenie języka polskiego

Podział języków słowiańskich
1. Grupa zachodniosłowiańska: język polski, dolnołużycki, górnołużycki, czeski i słowacki;
2. Grupa wschodniosłowiańska: język rosyjski, ukraiński i białoruski;
3. Grupa południowosłowiańska: język słoweński, serbsko-chorwacki, macedoński, bułgarski; pierwotnie także starocerkiewnosłowiański.

W okresie jedności Słowian, od XX w.p.n.e. posługiwano się językiem prasłowiańskim. Języki słowiańskie posiadają wspólny trzon widoczny w koniugacji i deklinacji.
Najważniejszym kryterium oceny języka jest kryterium filologiczne, czyli odnajdywanie jego zalążków np. w zabytkach literackich.

W przypadku języka polskiego wyróżniamy:
• Epokę przedpiśmienną, która zakończyła się w 1136 r. wraz z pojawieniem się Bulli gnieźnieńskiej;
• Epokę piśmienną, która dzieli się na okres staropolski (od 1136 r. do baroku włącznie), okres średniopolski (do 1772 r.) i okres nowopolski (1772-1939), natomiast od roku 1939 kształtuje się polszczyzna współczesna.

Język polski determinowały dwa czynniki:
• Polityczno – państwowy;
• Kościelno – wyznaniowy.

Złoty wiek polskiej kultury piśmienniczej to okres porozbiorowy, w którym rozwinęła się niezwykła dbałość o poprawność i urodę języka. Swoiste apogeum urody języka polskiego zostało osiągnięte w Panu Tadeuszu. Wiek XX wniósł nowe tendencje, szczególnie w zakresie słowotwórstwa, składni, słownictwa – pojawiło się wiele zapożyczeń.