Kampanie Napoleona

Do najważniejszych kampanii wojennych Napoleona należały te przeprowadzone przeciwko kolejno tworzonym koalicjom w latach 1799 - 1815.
W czasie wyprawy Napoleona do Egiptu zawiązana została II koalicja, w skład której weszły: Anglia, Austria, Neapol, Rosja oraz Turcja. Car Paweł I nie ufając zbytnio Anglii Austrii wycofał się z koalicji i już do końca swojego panowania prowadził w basenie Morza Bałtyckiego i Śródziemnego politykę antyangielską. Zawiązanie koalicji spowodowało wznowienie działań wojennych we Włoszech wiosną 1799 roku.
Na przełomie 1979/1800 roku powstrzymany został pochód wojsk rosyjskich w Szwajcarii (bitwa pod Zurychem) a w 1801 roku wojska Napoleona opanowały Portugalię, będącą sojuszniczką Anglii. W tym samym roku Napoleon zdołał odzyskać Neapol i porty królestwa, które od 1789 roku zajęte były przez flotę angielską. Przeciążenia finansowe Anglii zmusiły ją do podjęcia rokowań pokojowych. 26 marca 1802 roku podpisany został krótkotrwały pokój w Amiens, który umożliwił powrót reszty wojsk francuskich z Egiptu a także wpłynął na umocnienie wewnętrznej władzy Napoleona.
W walkach przeciwko Austrii wyprawa przez przełęcz św. Bernarda, zwycięstwo pod Marengo (14 VI 1800 r.) oraz wygrana gen. Moresu pod Hohenlinden otworzyło wojskom napoleońskim drogę na Wiedeń. W tej sytuacji Austria zmuszona została do podjęcia rokowań pokojowych, które zawarte zostały w Lunẻville 9 lutego 1801 roku.
Rok 1805 przyniósł powstanie III koalicji zorganizowanej poprzez Anglię, w skład której weszły: Austria, Rosja - rządzona już przez cara Aleksandra I, Szwecja oraz Królestwo Neapolu. Co zmusiło cesarza Francji na podjęcie inwazji na wyspę. Niestety klęska wojsk francuskich i hiszpańskich na Atlantyku ( 21 X 1805) u przylądka Trafalgar uniemożliwiła realizację tego planu.
Inaczej przedstawiała się sytuacja na lądzie. Kampania przeciwko wojskom rosyjskim i austriackim oraz ponoszone kolejne zwycięstwa pod Ulm, Wiedniem czy Austerlitz (2 XII 1805) doprowadziła do upadku I Rzeszy Niemieckiej. Franciszek II zrzekł się tytułu cesarza niemieckiego, po zawiązaniu pod protektoratem Napoleona Związku Reńskiego skupiającego szesnaście państw niemieckich. W roku 1806 Republika Batawska przekształcona została w Królestw Holandii na tronie którego zasiadł brat Napoleona - Ludwik. W tym samym czasie na tronie Neapolu zasiadał starszy brat cesarza Francji - Józef.

Wkroczenie Francuzów do Prus spowodowało zawiązanie IV koalicji, do której przystąpiły: Prusy, Austria i Rosja. Napoleon odniósł zwycięstwo nad wojskami pruskimi pod Jeną i Auerstdt (14 X 1806). Zajął również Berlin, gdzie podpisał dekret o blokadzie wysp brytyjskich.
Przełom 1806/1807 przyniósł ze sobą przeniesienie działań wojennych na ziemie polskie. Bitwy z Rosjanami pod Iławą Pruską i Frydlandem doprowadziły do pokoju podpisanego z Rosją i Prusami w Tylży 7 i 9 lipca 1807 roku.
V koalicja została utworzona prze z Austrię i Anglię. Również w tej wojnie Napoleon utwierdza swoją hegemonie na arenie międzynarodowej zwyciężają pod Wagram (5 VII 1809). Klęska ta doprowadziła do rokowań pokojowych zakończonych w Schnbrunn.
Z powodu łamania przez Rosję blokady kontynentalnej doszło do zaostrzenia stosunków rosyjska - francuskich i 24 czerwca 1812 roku Francuzi przekroczyli granicę Rosji. Zajęli Witebsk (28 VII) i Smoleńsk (19 VIII). Klęskę wojskom francuskim zadała nierozstrzygnięta bitwa pod Borowino (5-7 IX). Napoleon został zmuszony do odwroty, w czasie jego trwanie wojska francuskie uległy rozsypce po przegranej bitwie nad Berezyną (26-29 XI).
Vi koalicja została zapoczątkowana prze przymierze prusko - francuskie. Potem dołączyły do niej Anglia, Szwecja i Austria. Tym razem wojska sprzymierzone miały znaczną przewagę i w tak zwanej: „bitwie narodów” pod Lipskiem (16-19 X 1813) Napoleon poniósł całkowitą klęskę. Armia sprzymierzonych zajęła Paryż, zmusiła do abdykacji Napoleona, który został zesłany na Elbę.
Rok 1815 to powrót Napoleona ( tak zwane „100 dni Napoleona”) i zawiązanie VII koalicji (Prusy i Anglia). Kolejna klęska Napoleona pod Waterloo 18 czerwca zmusza go do ponownej abdykacji. Były cesarz zesłany zostaje na Wyspę Św. Heleny. Bitwa pod Waterloo stała się dla pokoleń uosobieniem całkowitej klęski, po tej przegranej Napoleon już nigdy nie powrócił na scenę polityczną. Zmarł na zesłaniu w roku 1821.