Tradycje japońskie.

Kimono i Yukata: są to tradycyjne japońskie stroje.
Tradycyjne kimona wykonane są z jedwabiu. Obecnie noszone są jedynie na uroczystościach takich jak pogrzeby śluby albo ceremonia herbaty.
Są różne style i kolory kimon w zależności od okazji, wieku i stanu cywilnego osoby, która je nosi. Wkładanie kimona wymaga pewnej praktyki. Szczególnie wiązanie pasa (obi) jest niezwykle trudne i wymaga pomocy drugiej osoby. Właściwe noszenie kimona to również odpowiednie uczesanie, tradycyjne buty, skarpetki, bielizna i tradycyjna torebka dla kobiet.
Yukata z kolei jest mniej formalnym, swobodnym ubraniem. Może być nawet noszone bez bielizny, jest wygodne w gorące letnie dni lub po gorącej kąpieli. Yukata w przeciwieństwie do kimon są dość tanie i są zrobiona z bawełny.

Ceremonia herbaty (sado): jest rytuałem przygotowywania i picia herbaty. Ceremonia ta zawiera silne wpływy buddyzmu Zen.
W dzisiejszych czasach ceremonia herbaty jest dość popularnym hobby, wielu japończyków zainteresowanych własną kulturą korzysta z lekcji ceremonii herbaty u specjalnych nauczycieli.
Ceremonia herbaty odbywa się w tradycyjnych japońskich pomieszczeniach w centrach kultury japońskiej albo w prywatnych domach.
Sama ceremonia składa się z wielu rytuałów, których należy nauczyć się na pamięć.
Prawie każdy ruch ręki jest tutaj istotny. Zazwyczaj herbata jest przygotowywana przez gospodarza a następnie podawana gościom. Jest to zielona herbata o gorzkim smaku ze sproszkowanych liści herbaty matcha.

Origami: to umiejętność kunsztownego składania papieru sięgająca początków naszej ery. Z czasem w Japonii stała się sztuką należącą do religijnego ceremoniału sindo: ozdobne pudełka na ofiary i dekoracje przeznaczone były dla bogów. Dawniej sztuka składania papieru służyła do tworzenia misternych opakowań na przyprawy, lekarstwa oraz na przedmioty codziennego użytku: grzebienie, wachlarze i pałeczki.
Kiedy produkcja papieru rozwinęła się na szeroką skalę, sztuka origami stała się rozrywką i sposobem na spędzanie czasu. Origami rozpowszechniło się na wszystkich europejskich dworach a sam Leonardo da Vinci składał papierowe modele przydatne do studiów nad geometrią.

Gejsza: jest profesjonalną osobą do towarzystwa. Dziewczęta, które chcą zostać gejszami muszą nauczyć się sztywnych zasad kunsztu bycia gejszą pod okiem mistrza. Uczą się gry na instrumentach, śpiewu, tańca, podawania napojów i jedzenia a także sztuki dowcipnej i miłej konwersacji. Gejsze ubrane są w kimono i na twarzy mają biały makijaż. Zapraszane są na bankiety i przyjęcia.

Kwitnąca wiśnia (sakura): jest w Japonii nieoficjalnym symbolem narodowym i zajmuje znaczącą pozycję w japońskiej kulturze. W Japonii istnieją dziesiątki różnych odmian drzew wiśniowych, z których większość kwitnie wiosną tylko przez kilka dni. W tych dniach Japończycy świętują hanani (podziwianie kwitnących wiśni), urządzając pod drzewami przyjęcia i pikniki.
Ze względu na to, że wyspy japońskie rozciągają się z północy na południe, wiśnie kwitną w całym kraju od stycznia do maja. Na najbardziej wysuniętej na południe wyspie, Okinawie zaczynają kwitnąć na początku stycznia. Następnie na początku kwietnia kwitną w rejonach miast Osaka, Tokio, Kioto. I w końcu w maju, na najbardziej wysuniętej na północ wyspie Hokkaido. Prognozy kwitnienia podawane są regularnie w wiadomościach telewizyjnych i prasowych.

Ume – japońska śliwka (czasami nazywana japońską morelą) od wielu wieków odgrywa istotna rolę w japońskiej kulturze.
Wiąże się ona z początkiem wiosny, ponieważ kwitnie bardzo wcześnie i wyznacza jej początek. W rejonie Tokio japońskie śliwki kwitną już w lutym i marcu. To wydarzenie japończycy świętują w parkach i świątyniach w całym kraju. Święto nosi nazwę ume matsuri (festiwal śliwki). W przeciwieństwie do kwitnących wiśni, kwitnące śliwki mają bardzo mocny zapach.
Owoc śliwki japońskiej jest bardziej kwaśny niż śliwki, czy moreli z naszego regionu i jest zazwyczaj przetwarzanyna wiele sposobów. Najbardziej popularna jest śliwka umeboshi o smaku kwaśno słonym, zazwyczaj podawana z ryżem.

Sumo: jest japońską formą zapaśnictwa, w której przegrywa zapaśnik wypchnięty z ringu lub zmuszony do dotknięcia ziemi jakąkolwiek częścią ciała oprócz stóp. Chociaż zasady wydają się proste, istnieje około 70 technik walki sumo, wiele rytuałów i wiele detali technicznych pochodzących z shinto.
Powoduje to, że pokazy walk sumo są jednymi z największych i najliczniej oglądanych pokazów w kraju.

Dżudo: jest to dawny japoński system walki wręcz, sztuka samoobrony za pomocą wielu różnorodnych chwytów obezwładniających. Daje możliwość zwyciężenia przeciwnika znacznie silniejszego. Uprawiający Dżudo są klasyfikowani według 19 stopni zawansowania: 6 szkoleniowych tzw. kyu (1-6) i 13 mistrzowskich tzw. danów (1-13). Walka sportowa odbywa się na macie 10x10m, zawodnicy walczą w specjalnych ubiorach (tzw. dżudogi) składających się ze spodni, kaftana i pasa, barwą odpowiadającego stopniowi. Czas walki wynosi 3-20min lub do uzyskania punktu. Dżudo jest uprawiane przez kobiety, mężczyzn i dzieci. Pierwsze mistrzostwa świata odbyły się w Tokio i rozgrywane są co 2 lata.