Żyć życiem innym niż większość... Twoje refleksje o wybranych bohaterach literackich idących własną drogą.

Na początku XXI wieku niemal wszyscy żyją podobnie. Prawie każdy młody człowiek uczy się, by mieć w przyszłości dobrą pracę. Dorośli natomiast pracują często ponad siły, aby zarabiać jak najwięcej pieniędzy i zapewnić sobie godną starość. Ludzie nie mają czasu dla swoich bliskich, gdyż ciągle się śpieszą. Nasze życie toczy się w coraz szybszym tempie. Styl życia i priorytety, jakie sobie sami wyznaczamy sprawiają, że jesteśmy wszyscy do siebie podobni.

Czytając literaturę epoki pozytywizmu, Młodej Polski lub XX-lecia międzywojennego poznajemy wielu bohaterów literackich, których styl życia nie był taki sam jak reszty społeczeństwa. Ich życie było inne, bardziej interesujące, a ich losy były czasami tragiczne.

Spośród dzieł epoki modernizmu wielu bohaterów literackich wybrało własną drogę przez życie. Bohaterką, która nie podporządkowała się zasadom ustanowionym przez społeczeństwo i która wybrała własną drogę była Jagna z powieści Władysława Reymonta pt. "Chłopi". Ta młoda dziewczyna nigdy nie podporządkowała się ludziom i zawsze kierowała się głosem swojego serca. We wsi Lipce, z której pochodziła, panowały zawsze rygorystyczne zasady i każdy mieszkaniec wsi musiał się im podporządkować. Ten, kto nie chciał żyć w zgodzie z prawami narzucanymi przez społeczność wiejską, był z niej wykluczany. Początkowo odmienność Jagny: jej typ urody, wrażliwość na muzykę i związki z mężczyznami budziły jedynie niechęć. Jednak z upływem czasu dziewczyna ta stała się obiektem nienawiści. Lipczanie nie umieli i nie chcieli tolerować zachowania Jagny, gdyż zauważyli, że zasady ustanowione przez zbiorowość są dla niej nieistotne. Jagna nie chciała nigdy żyć według ustalonych reguł. Bohaterka ta zawsze pragnęła jedynie miłości i szczęścia. Jej życie różniło się od życia pozostałych mieszkańców wsi, ale nie odróżniało się od stylu życia zwykłych ludzi w mieście. Gdyby ta dziewczyna żyła w mieście, jej zachowanie prawdopodobnie nie budziłoby tak wielkich protestów.

Własną drogę przez życie wybrał także dr Tomasz Judym - główny bohater powieści Stefana Żeromskiego pt. "Ludzie bezdomni". Judym pochodził z biednej rodziny robotniczej i nigdy nie chciał żyć tak jak jego bliscy. Jego celem było zdobycie wykształcenia i pomaganie biednym. Po ukończeniu Akademii Medycznej młody lekarz chciał pomagać ludziom, jednak jego zapał do pracy nie odpowiadał "doświadczonym medykom". Mimo pogardy ze strony pozostałych lekarzy, Tomasz Judym nie poddawał się i starał się pomagać biednym. Dla idei odrzucił nawet miłość Joanny, gdyż uważał, że spokojne życie rodzinne - takie, o którym marzy każdy człowiek, nie uczyni go szczęśliwym. Tomasz zdawał sobie sprawę, że jedynie praca na rzecz potrzebujących, biednych ludzi może dać mu satysfakcję i radość. Judym marzył o szczęściu i spokojnym życiu, ale nie potrafił być obojętnym wobec cierpienia innych. Ostatecznie, w odróżnieniu od innych ludzi, wybrał poświęcenie i samotność.

W literaturze epoki XX - lecia międzywojennego bohaterem, który żył inaczej, był Cezary Baryka z powieści pt. "Przedwiośnie" Stefana Żeromskiego. Zwykle każdy człowiek pragnie stabilizacji, chce założyć rodzinę, mieć prawdziwy dom. Cezary nie był takim bohaterem. Ciągle podróżował, był samotny i nie miał celu w życiu. Jako młody chłopiec zaangażował się w działalność rewolucyjną w Baku. Kiedy mieszkańcy Baku bali się rzezi, jaką była rewolucja, młody Baryka chciał stanąć na jej czele. Nie słuchał swojej matki, która przestrzegała go przed okropnym, krwawym zrywem i marzył o tym, że po rewolucji wszyscy obywatele będą równi i szczęśliwi. Dopiero po śmierci matki zrozumiał, że rację mieli ci, którzy bali się działalności rewolucjonistów i chcieli żyć tak, jak przed rewolucją. Również wojna polsko - bolszewicka nie spowodowała ustatkowania się Cezarego. Rodzina Wielosławskich marzyła o tym, że Czarek ożeni się z Karoliną Szarłatowiczówną i osiądzie w Chłodku. Niestety, Baryka nie chciał żyć tak jak państwo Wielosławscy. Nie kochał Karoliny i nie chciał zostawać na wsi. Śmierć panny Karusi jedynie przyśpieszyła jego wyjazd z Nawłoci. Cezary Baryka nigdy nie znalazł stabilizacji, nie słuchał rad innych ludzi. Kierował się uczuciami, intuicją i nie podporządkował się wymaganiom stawianym przez rzeczywistość i stosunki społeczne.

Nie tylko XX - leciu międzywojennym i modernizmie bohaterowie literaccy wybierali własną drogę przez życie. W średniowieczu sławną postacią, żyjącą inaczej niż wszyscy był św. Aleksy z "Legendy o św. Aleksym". Aleksy pochodził z bogatej rodziny, miał piękną żonę. Tuż przed nocą poślubną zdecydował się odejść z rodzinnego domu i opuścić małżonkę. Cały swój majątek rozdał biednym i rozpoczął życie ascety. Umartwiał ciało, szukał niewygód. Spędził 16 lat na progu domu swego ojca nierozpoznany przez członków swojej rodziny. Dopiero po jego śmierci ludzie dowiedzieli się, kim był. Św. Aleksy jest więc postacią wyjątkową. Jest przykładem pokazującym, do czego zdolny może być człowiek, gdy chce być bliżej Boga. Niejeden człowiek nie zdecydowałby się na taki czyn, mając pieniądze i kochającą rodzinę, jednak św. Aleksy nie miał wątpliwości, że całe swoje życie chce poświęcić Bogu.

Bohaterką, która poszła za głosem serca, gdy otoczenie radziło jej kierować się rozumem, była Justyna Orzelska z powieści "Nad Niemnem" Elizy Orzeszkowej. Justyna pochodziła z ubogiej szlachty. Nie miała majątku, lecz nie zależało jej na bogactwie. Kiedy o jej względy zabiegał bogaty szlachcic Różyc, rodzina Korczyńskich zachęcała dziewczynę do wyjścia za mąż. Jednak Justyna nie posłuchała rad swoich bliskich. Zakochała się bowiem w Janie Bohatyrowiczu - ubogim szlachcicu zaściankowym i właśnie z nim zdecydowała się spędzić życie. Panna Justyna nie zwracała uwagi na to, że jej ukochany pochodzi z innej grupy społecznej, oraz na to, że po ślubie będzie musiała ciężko pracować. Kochała Jana i postanowiła wyjść za niego, nie zwracając uwagi na nierówne pochodzenie społeczne.

Tych kilkoro bohaterów literackich wybrało własną drogę w życiu. Wszyscy oni byli indywidualistami, nigdy nie kierowali się radami udzielanymi przez otoczenie. Zwykle słuchali głosu swojego serca, kierowali się intuicją. Impulsem do ich działania bardzo często była miłość. Żadnemu z bohaterów nigdy nie zależało na bogactwie, wartościach materialnych. Wszyscy twierdzili, że najważniejsze jest szczęście, miłość i szukali tego w swoim życiu. ich stosunek do życia odróżniał ich od reszty społeczeństwa. Zachowanie tych bohaterów bardzo często wzbudzało pogardę, niechęć, a nawet nienawiść. Judym, Baryka, Jagna to bohaterowie literaccy niezwykle barwni i interesujący. Ich losy również w czytelniku wywołują silne emocje, dzięki czemu powieści z ich udziałem czyta się z zapartym tchem, zwłaszcza obecnie, gdy nasze życie jest monotonne, a my nigdy nie mamy odwagi i chęci by walczyć o własne szczęście i miłość.