Znaczenie słownikowe Totalitarny ustrój społeczno - polityczno - ekonomiczny, realizowany w ZSRR, narzucony krajom Europy Środkowej i Wschodniej po II wojnie światowej, oparty na monopolu władzy skupionej w rękach jednej partii, centralnym planowaniu i państwowej własności środków produkcji. Forma dyktatury nacjonalistycznej, ruch polityczny o charakterze nacjonalistycznym, ukształtowany i wprowadzony we Włoszech po I wojnie światowej, później także w niektórych innym krajach. Forma dyktatury opierała się na zasadzie wodzostwa, dysponująca zhierarchizowanym aparatem partyjnym, stosująca terror wobec przeciwników politycznych. Doktryna niemieckiej partii faszystowskiej charakteryzująca się przekonaniem o wyższości narodu niemieckiego nad innymi, bezwzględnym antysemityzmem, dążeniem do podboju świata, hitleryzm.
Przywódca lub i twórca Włodzimierz Lenin Józef Stalin Benito Mussolini Adolf Hitler (NSDAP)
Cechy charakterystyczne to dominacja partii komunistycznej we wszystkich sferach życia publicznego, zwłaszcza w dziedzinie polityki, stowarzyszeń oraz środków masowego przekazu; podporządkowanie ustawodawstwa i prawa interesom partii. Rozbieżność między ustalonymi przepisami prawa a faktycznie obowiązującymi zasadami postępowania partii, władz państwowych, a szczególnie aparatu bezpieczeństwa. Przenikanie się wzajemnie aparatu partyjnego i instytucji państwowych (państwo partyjne) Likwidowanie w zarodku działań jakiejkolwiek opozycji, każda jej próba była zakazana i zagrożona karą śmierci. Walka z religią i kościołami, z jednoczesnym narzuceniem ateizmu jako obowiązującego światopoglądu. Wzrost produkcji przemysłowej. Rozwój rolnictwa. Likwidacja bezrobocia. Agresja na Etiopię (1935 r.) Antysemityzm Przekonanie o wyższości narodu niemieckiego nad innymi, Organizacja paramilitarna S.A.