Analiza i interpretacja tekstu "do przyjaciół Moskali" („Dziady” cz. III).

W tekście "Do przyjaciół Moskali" podmiot liryczny zwraca się do swoich dobrych przyjaciół uwięzionych gdzieś w rosyjskich więzieniach. Zadaje sobie pytanie czy jego przyjaciele pamiętają o nim. On sam potwierdza, iż on sam ciągle o nich wspomina. Zastanawia się gdzie mogą się teraz znajdować. Jest stale przejęty ich losem. Przypomina sobie o Konradzie Rylejewie ? człowieku bardzo szlachetnym, który również został uwięziony przez cara. Mówi, że był dla niego bardzo bliski, bliski jak brat. Następnie opisuje wybitnego rosyjskiego poetę Bestużewa, który pomimo swojego ogromnego talentu podobnie jak Polacy, też został zamknięty gdzieś tam w czeluściach przez cara. Panującą sytuację nazywa karą Bożą, albowiem ludzie pomagają carowi i robią wszystko czego on sobie tylko zażyczy. Za pieniądze mogą zrobić praktycznie wszystko, czego car sobie tylko zażyczy. Rozsławiają jego imię, radują się gdy Polakom dzieję się krzywda, być może nawet zabijają swoich rodaków i chwalą się tymi dokonaniami carowi. Podmiot liryczny dogłębnie gardzi ich zachowaniem. Pomimo okoliczności jakie go otaczają wierzy jednak, iż jego rodacy będą kiedyś wolni. Sądzi, iż mogą im pomóc inne wolne kraje. Uświadamia im, że jest razem z nimi, jednak nie ciałem tylko duchem. Stara się pomagać im tak jak tylko potrafi. Robi to jednak w sposób niezauważalny przez nich. Duchowo jest cały czas z nimi i mocno wierzy, że rodacy będą wolni! Na koniec sporządza specjalną truciznę, która zawiera jego gorycz, łzy, lament i krew wylaną przez Polaków. Ta trucizna ma być kolebką dla wroga, ma go zniszczyć. Uważa, że jeżeli ludzie się zbuntują są w stanie razem pokonać cara.