Recenzja Książki "Król Edyp".

Autorem dramatu pt. „Król Edyp” jest Sofokles. Żył w latach 496-406 p.n.e. w starożytnej Grecji. Dokonał wielkiej zmiany w tragedii greckiej, wprowadzając na scenę 3 aktora. Żył w Atenach. Mając lat 16, jako wybijający się liryk i tancerz, dostąpił zaszczytu przewodzenia chórom. Od lat chłopięcych do późnej starości znajdował się w centrum życia publicznego: służył jako skarbnik imperium, dyplomata i dowódca armii. Pełnił też funkcję świeckiego kapłana. Był wytworny, wymowny i dowcipny, powszechnie lubiany(miał przydomek „pszczoła”). Jego życie było pogodne i ustabilizowane. Nie wszystkie dramaty Sofoklesa ocalały(napisał 120 dramatów, do dziś zachowało się tylko 7 tragedii). W teatralnych agonach-zawodach odniósł zwycięstwo 18 razy(tytuły ocalałych sztuk: „Ajas”, „Antygona”, „Frachinki”, „Król Edyp”, „Elektra”, „Filoklet”, „Edyp w Kolonie”.)
Był pierwszym tragikiem, który osiągnął ogromną wiedzę o naturze ludzkiej i zdolności sprostania jej wyzwaniom.

Król Edyp to bohater jednego z mitów mitologii greckiej. W tragedii Sofoklesa „Król Edyp”, tytułowego bohatera spotkało wiele nieszczęść, które były spowodowane były przez bogów. Los mścił się na nim, jednak nie wiadomo, w jakim celu i dla jakiej przyczyny. Przecież był dobrym władcą kochającym ojcem i mężem. Mimo wszelkich jego starań, nie mógł wpaść na pomysł, jak ocalić swój lud i swój kraj przed nieszczęściami pochodzącymi od bogów. Edyp nie był świadomy niechęci ze strony bogów do siebie.
Na początku Edyp nie chciał walczyć z losem, chciał od niego po prostu uciec. Dopiero, gdy poczuł się bezpieczny, zasiadając na tronie tebańskim, zakończył swoją wędrówkę. Myślał,że udało mu się zmienić tak wydarzeń, gdyż znalazł się z dala od swojej „rodziny”-czyli ludzie, którzy go wychowali miał wrażenie, że może rozpocząć nowe życie przysłał nawet,że ma szczęście, gdyż we śnie objawiło mu się rozwiązanie zagadki Sfinksa. Odpowiadając Sfinksowi spowodował jego śmierć, otrzymał nagrodę: połowę królestwa i rękę królowej wdowy. Początkowo oboje wiedli szczęśliwe życie, zostali rodzicami czworga dzieci. Wkrótce się to skończyło, ponieważ klęski i nieszczęścia zaczęły nawiedzać kraj, a jasnowidz Tyrezjasz i sługa Laiosa wyjaśnili ich przyczynę. Edyp zabił ojca(Laiosa) i ożenił się z matką Jokastą. Królowa popełniła samobójstwo a Edyp wykłuwszy sobie oczy, przywdziawszy żebracze szaty, z kijem w ręku, ruszył poza Teby, by na obczyźnie zakończyć życie. Nie czuł się godny umierać w ojczyźnie.

Utwór jest napisany patetycznym stylem(uroczystym), to robi wrażenie na czytelniku, wytwarza specyficzny nastrój grozy może nawet przerażenia. Zastanawiamy się dlaczego los był tak mało łaskawy dla Edypa? Czy fatum to nieodwracalny wyrok? Czy nie można, gdy się bardzo tego pragnie, zmienić swojego losu? Czy Edyp nie zrobił wszystkiego, by uciec od przeznaczenia?
Starożytni Grecy byli przekonani, że los każdego człowieka jest z góry określony, a on sam nie ma żadnego wpływu na bieg dziejących się w jego życiu wypadków. Nad ich przebiegiem czuwają mojry-boginie przeznaczenia.
Tragedia „Król Edyp” powoduje katharsis.
Oczyszcza ze złych emocji. Śledząc akcję doznajemy uczucia litości dla Edypa, obserwujemy tragedię niewinnego człowieka, która budzi w nas trwogę, bo nie chcielibyśmy cierpieć jak on.
By doznać podobnych poruszeń serca warto przeczytać ten utwór, warto też przemyśleć poruszone w nim problemy.