Charakterystyka Petroniusza

Zagłębiając się w książkowy świat poznajemy różnych bohaterów literackich. Część z nich nam imponuje, inni wzbudzają w nas strach lub niechęć, a w niektórych doszukujemy się własnych atutów. Podziwiamy postacie za ich zachowanie, charakter, usposobienie, dokonane czyny, a czasami nawet wygląd zewnętrzny. Zastanawiamy się nad ich cechami, takimi jak niespotykana wiedza, męstwo czy spryt.

Przykładem postaci, która szczególnie zaimponowała mi w ostatnim czasie jest Gajusz Petroniusz, występujący w powieści Henryka Sienkiewicza pt. "Quo vadis". Zalicza się on do bohaterów dynamicznych i historycznych. Należy do grona najwyżej postawionych urzędników cesarza Rzymu. Wywodzi się ze starożytnego, bardzo zamożnego rodu — Petroniuszów. Niegdyś sprawował władzę w Bitynii. W trakcie trwania akcji powieści rozstał się z wieloletnią partnerką — Chryzontemis.

Gdy poznajemy Petroniusza jest wyjątkowo przystojnym, atletycznie zbudowanym mężczyzną w średnim wieku. Postać cieszy się ogromnym powodzeniem u płci przeciwnej. Bohater przywiązuje dużą wagę do wyglądu zewnętrznego. Zwykle zakłada modne, drogie szaty, starannie ułożone przez niewolnice. Określa się go dostojnym mianem arbitra elegancji.
Od początku Petroniusz daje się poznać jako niezwykle inteligentny, wykształcony, utalentowany człowiek. O swój intelekt, mężczyzna dba z taką samą starannością jak o wizerunek. Często odwiedza bibliotekę, gdzie czyta wiersze. Bohater reprezentuje postawę estety i epikurejczyka. Każdą niezapełnioną przestrzeń w swoim bogato urządzonym domu wypełnia kosztownymi dziełami sztuki. Regularnie wraz z innymi patrycjuszami zasiada na ucztach i biesiadach, recytując poezję, wygłaszając przemówienia, zabawiając towarzyszy rozmową. Jest bardzo lubiany i szanowany przez mieszkańców Rzymu. Sam cesarz uważa go za geniusza i wybitnego znawcę sztuki, w związku z czym często prosi go o radę. W relacjach z Neronem, Gajusz posługuje się niezawodnym sprytem, na rzecz własnych korzyści. Sprawnie manipuluje cezarem, dzięki czemu ma wpływ na podejmowane przez niego decyzje.
Do innych Petroniusz odnosi się z dystansem i nutą ironii w głosie. Cechuje go realistyczne spojrzenie na świat i szczerość. W swoich wypowiedziach często stosuje sarkazm. Bohater gardzi czasami, w których żyje, przemocą, władcą i obyczajami Rzymu, a jednak nie stara się wprowadzić żadnych zmian, okazuje się zbyt leniwy. Mimo poczucia własnej wyższości, to sprawiedliwa, tolerancyjna postać. Gajusz nie popiera podziału na klasy społeczne. Jako ateista, w pełni akceptuje i popiera związek swojego krewnego — Marka Winicjusza z Ligią, wyznawczynią chrześcijaństwa.

Dowodem na odwagę bohatera jest chociażby jego relacja z Neronem. Petroniusz wielokrotnie naraża się cesarzowi, komentując podejmowane przez niego decyzje, otwarcie wygłaszając swoje opinie na różne tematy, czy prosząc go o przysługi. Właśnie za pośrednictwem cezara na prośbę Winicjusza uczynił Ligię zakładniczką. Gajusz często ryzykując przeciwstawia się Tygellinowi, który posiadał wysoką pozycję względem władcy Rzymu.

Uważam, że Gajusz Petroniusz mimo swych wad jest naprawdę wartościową postacią. Imponuje mi jego mądrość, oczytanie, spryt oraz postępowanie w stosunku do innych. Miał wielkie serce, kochał siostrzeńca jak syna, bronił chrześcijan i opiekował się niewolnikami. Bardzo cenię jego zdystansowane spojrzenie na świat, szerokie horyzonty, a także otwarty umysł. Sądzę, iż jego postać odgrywa znaczącą rolę w powieści "Quo vadis". Pomimo kilku niechlubnych zachowań z zainteresowaniem śledziłam jego losy. Petroniusz należy do moich ulubionych bohaterów literackich.