Czy kultura Polska jest kulturą europejską ? - wersja 3

Europa jest kontynentem, na który składają się liczne zróżnicowane państwa nie tylko pod względem religii czy gospodarki, ale również kultury. Pod pojęciem kultury rozumie się całokształt dorobku materialnego i duchowego danego państwa, który określa wszelkie modele zachowań ludzkich, obyczaje, dzieła sztuki itp. Mimo tak wielu różnic nie sposób zauważyć wpływu obcych kultur do naszego narodu.

Polska jest położona w centrum Europy i dlatego nic co działo się w Europie nie mogło w jakimś stopniu nie oddziaływać na historię i kulturę naszego narodu.
Począwszy od II tysiąclecia p.n.e. przybywały do Europy ludy indoeuropejskie. Został po nich trwały ślad w postaci języków. Większość używanych w Europie języków jest właśnie pochodzenia indoeuropejskiego (greka, łacina i pochodne od niej języki romańskie, celtyckie, germańskie i słowiańskie).

Tak samo na wszystkie państwa europejskie miały wpływ narodziny i rozwój kultury antycznej, jej wpływ na kształtowanie się kultury romańskiej i oczywiście narodziny chrześcijaństwa.

Na wartościach Boga zwłaszcza w średniowieczu skoncentrowała się literatura, sztuka i architektura np. Kościół św. Andrzeja w Krakowie, we Wrocławiu, Płocku, Szczecinie, Gdańsku czy chociażby słynne Drzwi Gnieźnieńskie wskazują nam jak głęboko został przyswojony styl romański czy gotycki.

Nie jesteśmy wstanie zapobiec wspólnemu przenikaniu się naszych kultur ze względu na czysty z nimi kontakt; polityka międzynarodowa, gospodarka.
W średniowieczu powstał Gospodarczy Związek Miast Hanzeatyckich takich jak: Gdańsk, Hamburg, Amsterdam i Rotterdam. Dzięki temu kupcy zakładali swoje filie, które były na ówczesne czasy swoistą strefą bezcłową, co dawało kupcom wprost nieograniczone możliwości inwestowania, dzięki czemu architektura, malarstwo przemieszczały się w bardzo szybkim czasie między tymi miastami, oddziaływując jednocześnie na sąsiadujące z nimi regiony.

W dobie renesansu kultura zachodnia przenikała do Polski gwałtownie i różnymi drogami. Liczni cudzoziemcy przybywali do Polski, wyjazdy Polaków za granicę stawały się coraz częstsze, trwała ożywiona korespondencja z różnymi ośrodkami humanistycznymi i reformacyjnymi we Włoszech, Szwajcarii, Francji, Niemczech. Najnowsze wydawnictwa można było sprowadzić do kraju.
Przez humanizm, Włochy stały się dla Polaków wielką szkołę humanistycznego myślenia i stylu. Włoscy artyści sprowadzeni głównie przez dwór królewski, podejmowali liczne prace architektoniczne i rzeźbiarskie na Wawelu, wprowadzili nowy styl, kształcili nowe pokolenia Polaków.

Wielką falę idei przyniosła też reformacja, nauka Lutra i Kalwina.
W Baroku nasza młodzież kształciła się za granicą. Wielu Polaków studiowało w Heidelbergu. Młodzież katolicką kształciły uczelnie w Wiedniu i Ingolstadt. Uniwersytety w Lejdzie kształciły prawników, przyrodników, teologów, krzewił kulturę racjonalistyczną.
W tym czasie np. Andrzej Morsztyn reprezentował europejskie tendencje poezji.
W Oświeceniu z inicjatywy króla (Stanisława Augusta) utrzymywano żywe kontakty z niemieckim środowiskiem naukowym. Polacy zatrudniali obcokrajowych artystów, malarzy.

Mimo poważnych różnic między Północą i Południem, Wschodem i Zachodem Europejczycy mają ze sobą wiele wspólnego. Niezależnie od tego, czy pochodzą z rodzin katolickich, protestanckich czy prawosławnych, wszyscy pozostają pod wpływem chrześcijaństwa. Wprawdzie ich języki różnią się, ale posiadają wspólne korzenie. W historii, kultury różnych narodów, przenikały się i miały wpływ na wszystkie europejskie państwa (w tym Polskę). Tak więc wpływ na kształtowanie się kultury polskiej miały kultury innych europejskich krajów, co dowodzi, że kultura polska jest kulturą europejską. Wreszcie, ponad wszystkimi podziałami, Europejczycy związani są wspólną historią i mają poczucie przynależności do jednej, duchowej wspólnoty.