O powstaniu koronki do Miłosierdzia Bożego

Znana dziś na całym świecie jako Apostołka Bożego Miłosierdzia, św. Siostra Faustyna Kowalska, budzi podziw wielu ludzi stawiających sobie pytanie, skąd u prostej zakonnicy myśl, by pójść do całego świata i mówić o nieskończonej miłości Boga. Zafascynowani jej prostotą i bezpośrednim sposobem mówienia o Bogu, zastanawiają się, na czym polega tajemnica autorki „Dzienniczka” pokonującej z tak niezwykłą determinacją wszelkie opory wewnętrzne i zewnętrzne, by przekonać człowieka XX wieku, przerażonego okrucieństwem wojny, gwałtu i przemocy o potrzebie zwrócenia się do Bożego Miłosierdzia.
Święta Siostra Faustyna Helena Kowalska urodziła się 25 sierpnia 1905 roku we wsi Głogowiec jako trzecie z dziesięciorga dzieci Marianny i Stanisława. Niecałe trzy lata uczęszczała do szkoły w Świnicach Warckich. Od 1921 roku pracowała jako pomoc domowa w Aleksandrowie. W lipcu 1924 roku wyjechała do Warszawy, gdzie została przyjęta do Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia. Zmarła w krakowskim klasztorze 5 października 1938 roku i została pochowana na klasztornym cmentarzu. Ojciec Święty Jan Paweł II ogłosił ją błogosławioną w kwietniu 1993 roku w Rzymie, a świętą 30 kwietnia 2000 roku.
Poznając w głębi serca „największy przymiot Boga”, Siostra Faustyna otrzymała od Boga misję głoszenia światu orędzia miłosierdzia obejmującego teologiczną prawdę o Miłosierdziu Bożym oraz nowe formy pobożności, jak uczczenie obrazu Jezusa Miłosiernego, zaprowadzenie Święta Miłosierdzia i Koronki do Miłosierdzia Bożego oraz godziny Miłosierdzia – modlitwy w chwili konania Jezusa na krzyżu o godz. trzeciej po południu.
Wśród poleceń, które Pan Jezus przekazał Siostrze Faustynie, istotne miejsce zajmują modlitwy do Bożego Miłosierdzia obejmujące: „Koronkę do Miłosierdzia Bożego”, „Nowennę do Miłosierdzia Bożego”, akt strzelisty „O Krwi i Wodo” oraz „Litanię do Bożego Miłosierdzia”. Modlitwy te są narzędziem wypraszania Miłosierdzia Bożego dla grzeszników, dla dusz czyśćcowych, dla umierających oraz dla wszystkich potrzebujących.
Koronkę podyktował Pan Jezus Siostrze Faustynie w wileńskim klasztorze w nocy 13 września 1935 roku, gdy modliła się o powstrzymanie gniewu Bożego nad grzesznym światem. Następnego dnia w kaplicy pouczył ją, jak ma odmawiać poszczególne modlitwy na różańcu: Ojcze nasz, Zdrowaś Maryjo i Wierzę w Boga. Następnie na „dużych” paciorkach modlitwę: „Ojcze Przedwieczny, ofiaruję Ci Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo Najmilszego Syna Twojego, a Pana naszego Jezusa Chrystusa na przebłaganie za grzechy nasze i świata całego”. Natomiast na „małych” paciorkach: „Dla Jego bolesnej Męki miej miłosierdzie dla nas i świata całego”. Na zakończenie, Pan Jezus polecił odmówić „Święty Boże Święty Mocny Święty Nieśmiertelny – zmiłuj nad nami i całym światem”.
Modlitwa, której Pan Jezus nauczył Siostrę Faustynę skierowana jest do „ Ojca Przedwiecznego”, który z miłości posłał swego Syna, aby odkupił świat i objawił pełnię Bożego Miłosierdzia. Modlący powinni odwołać się do zasług Chrystusa, dzięki której został pokonany śmierć grzech. W modlitwie uderza niezwykła precyzja Apostołki Bożego Miłosierdzia, która nigdy nie studiowała teologii, a potrafiła z taka dokładnością powtórzyć słowa Jezusa. Jezus Miłosierny wielokrotnie przypominał swojej uczennicy, iż Koronkę należy odmawiać w każdej sytuacji i w każdej potrzebie, ale szczególnie zalecił ją jako ratunek dla konających i grzeszników, w sytuacjach trudnych do rozwiązania i beznadziejnych. Przy odmawianiu trzeba obudzić postawę ufności wobec Boga, dla którego wszystko jest możliwe.
Oblubienica i powiernica Jezusa Miłosiernego potwierdza swoim życiem, że każdy człowiek może poznać największe tajemnice Boga. Odważnie mówi światu o tym, że On jest Bogiem Miłosierdzia i u niego należy szukać pomocy, gdy zło chce zapanować nad ludzkimi relacjami.