Rozwój liryki i dramatu w Romantyzmie.

Dlaczego w epoce romantyzmu rozwija się przede wszystkim liryka i dramat?

Liryka jest rodzajem literatury, której główną ideą jest przekazanie uczuć, doznań, refleksji, wyrażonych w monologu podmiotu lirycznego. I właśnie ideały romantyzmu najpełniej sformułowała i najsugestywniej wyraziła ówczesna poezja, której język, zrywając z konwencjami klasycystycznymi, sięgnął programowo stylistyki żywej mowy potocznej, dobrze wprowadzając w podstawową problematykę romantycznego pojmowania świata. Te utwory utwierdzały najpełniej w przekonaniu, że odrzucono racjonalizm w zamian akcentując swój emocjonalny stosunek do świata, rolę uczuć, intuicji. Przypominały o wartościach myślenia religijnego, o metafizyce, zatem i o tym, czego nie można było doświadczalnie potwierdzić, sprawdzić.

Poezję traktowano jako ideę piękna, dobra i prawdy oraz wszechpotężną siłę twórczą lub jako tajemniczy głos „wnętrza”. Kreowała ona nieprzeciętne, romantyczne „ja” podmiotu mówiącego, romantycznego przywódcę-wieszcza, osobowość, która z wiarą i entuzjazmem wzywa do stawania na nogi niemocnych i doskonaleniu się wewnętrznym. Miała ogromną zdolność oddziaływania, poprzez cele wzniosłe, loty górne, wielkie myśli i mocne uczucia. I stąd wynikają wyniosłe i nadzwyczajne żywe myśli, górne obrazy, nagłe wzruszenia, które możemy nazwać lirycznym uniesieniem. Właśnie te cechy najpełniej odzwierciedlały ducha romantyzmu.

W epoce romantyzmu możemy również zauważyć rozwój dramatu, który był uważany za koronę twórczości przez romantyków. Umożliwiał on, bowiem w sposób najdoskonalszy ujawnienie dostrzeganych w świecie sprzeczności i tragicznej sytuacji jednostki. Bohaterzy z reguły buntowali się przeciw otaczającemu ich światu. Gdyż dla romantyków postęp był czymś względnym, nie prowadziła do niego prosta droga, lecz szlak poświęceń, cierpienia, konieczność dokonywania tragicznych wyborów.

Dramaty romantyczne określone zostały poprzez tendencje epoki, ale również uwarunkowania polityczne.

Tak więc epika zeszła na drugi plan wobec tak rozwiniętej liryki i dramatów.