Oddziaływanie magnetyczne.

1.Oddziaływania magnetyczne:

Już w starożytności poznano właściwości jednego z gatunków rudy żelaznej zwanej magnetytem (Fe3O4) polegający na przyciąganiu kawałków stali. Zjawisko to nazwano magnetyzmem ciało zaś mające te właściwości magnesem trwałym. W 1820 r. Fizyk duński Oersted odkrył oddziaływanie magnetyczne przewodnika z prądem. Dalsze badania wykazały, że oddziaływania magnetyczne powstają zawsze w wyniku uporządkowanego ruchu ładunków elektrycznych. Również w przypadku magnesu trwałego przyczyna oddziaływań magnetycznych są uporządkowane prądy płynące wewnątrz cząsteczek magnesu.

2.Pole magnetyczne:

Przestrzeń otaczającą magnes trwały lub przewodnik z prądem, w której występują oddziaływania magnetyczne nazywamy polem magnetycznym. Do wykorzystania pola mag. Służy igła magnetyczna – mały magnes osadzony obrotowo na osi. W polu mag. Igła przyjmuje kierunek styczny do charakterystycznych linii zwanych liniami pola magnetycznego.

3.Wielkości charakteryzujące pole magnetyczne:

-indukcja magnetyczna B poglądowo liczba linii pola przechodząca przez 1m2 powierzchni do nich prostopadłej. Gdzie występuje skupienie linii indukcja magnetyczna jest duża? Wartość B zależy od ośrodka, w którym pole się znajduje.

-natężenie pola magnetycznego H.Natężenie pola magnetycznego nie zależy od ośrodka.

B=u*p

u – przenikalność magnetyczna ośrodka.

4.Siła elektrodynamiczna

Siła, z jaką pole magnetyczne działa na przewodnik z prądem nosi nazwę siły elektrodynamicznej. Jest ona wprost proporcjonalna do indukcji magnetycznej pola natężenia prądu w przewodniku i długość przewodnika.

F=B*I*l

B- indukcja magnetyczna

I- natężenie prądu

l - dł. Przewodnika

F- siła elektrodynamiczna

Indukcja magnetyczna ma wartość 1T w takim polu magnetycznym, w którym siła 1N działa na przewodnik o dł. 1m, w którym płynie prąd o natężeniu 1A

Kierunek siły elektrodynamicznej określa reguła lewej ręki.