Ernest Hemingway - biografia

„Człowiek nie jest stworzony do klęski.
Człowieka można zniszczyć, ale nie pokonać”.

Autorem tego cytatu jest Ernest Miller Hemingway, jeden z najpopularniejszych w Polsce amerykańskich pisarzy. Żył w latach 1899 – 1961. Wiódł ruchliwe, pełne przygód życie. Po wojnie, z której wrócił ranny pracował jako dziennikarz. W 1921 roku przyjechał do Paryża, jako korespondent kanadyjskiej gazety Toronto Star. Przedstawiony tam został jednej z głównych osobistości świata kulturalnego – Gertrudzie Stein. Pisarka tak opisuje go w swojej autobiografii: „jest to uroczy chłopak, lubię z nim rozmawiać, uczę go strzyżenia włosów żeby mógł strzyc swoją żonę. Jestem pewna, że będzie to robił znaczenie lepiej aniżeli jej fryzjer”.

Hemingway chciał w tym czasie zostać pisarzem. Pracował bardzo dużo i konsultował swoje manuskrypty z panią Stein. Pod jej wpływem porzucił zawód dziennikarza i zaczął pisać. W 1926 roku ukazała się jego powieść „Słońce też wschodzi” – pesymistyczno–anarchiczny manifest tzw. straconego pokolenia, przeżywającego załamanie po I wojnie światowej. Książka ta napisana została w czasie jego pobytu w Hiszpanii, a jej bohaterowie znajdują swe pierwowzory wśród przyjaciół Hemingway’a. Książka ta zawiera też jeden z najwspanialszych opisów corridy w literaturze. Kolejną powieścią poświęconą problematyce wojennej, protestującą przeciw bezsensowi i okrucieństwu wojny było „Pożegnanie z bronią”.

Hemingway aktywnie uczestniczył w życiu kulturalnym Paryża, ale nie tylko. Był również bokserem, sportowcem, myśliwym, rybakiem i wielkim miłośnikiem corridy. Jego pasjom były poświęcone kolejne opowiadania: „Stary człowiek i morze” i „Niepokonany”. Mimo, że był sportowcem łatwo się męczył – jak wspominają go przyjaciele. „Jak tylko zaczął uprawiać jakiś sport od razu sobie łamał rękę, nogę lub głowę.”

Gertruda Stein bardzo pomogła Hemingway’owi, ale nie miała o nim dobrego zdania. W swojej biografii nie ukrywała pogardy dla jego skłonności autoreklamiarskich, chęci błyszczenia, fotografowania się, pogoni za karierą. „Jest po prostu żółtodziobem, a raczej żółtym tchórzem zupełnie jak tratwiarze na Missisipi, których opisywał Mark Twain.” Charakterystyka ta była główną przyczyną zerwania ich późniejszych kontaktów.

Wspaniałym tematem byłaby prawdziwa historia życia Hemingway’a i licznych przygód. Większość z nich przeniknęła do jego dzieł. W latach 1936-39 Hemingway był korespondentem z wojny domowej w Hiszpanii w wyniku której powstała jedna z jego najbardziej znanych książek: „Komu bije dzwon”. Powieść ta przyniosła mu wielką sławę, nie tylko w Stanach Zjednoczonych, ale i na całym świecie. Jego wielkość potęgowała legenda związana z jego sposobem życia. Kreował je na wzór dzieła sztuki, nie dementował plotek, niesprawdzonych informacji, udzielał wywiadów nie przecząc pogłoskom. Nie wszystko bowiem co o nim mówiono i pisano było prawdą. Prawdę stanowiły popisy odwagi graniczące z heroizmem, udział w trzech wojnach, odznaczenia, które Hemingway otrzymywał z racji swych cnót militarnych, polowania na lwy – udział w licznych safarii – wypadki i katastrofy – upodobanie do boksu i do baseballu, podziw dla sprawności torreadorów. Wszystko to jeszcze ubarwiał i akcentował.

Głównymi bohaterami jego utworów byli ludzie mężni, często brutalni i prymitywni, a zarazem świadomymi swego tragicznego, irracjonalnego losu. Poszukują oni sensu życia w walce z naturą i wrogiem. Hemingway wypracował własną metodę pisarską, łączącą rzeczowy i zwarty styl narracji prasowej, pozbawionej pretensjonalności i fałszu, ale połączonej z liryzmem i wrażliwością.

W 1952 roku napisał opowiadanie: „Stary człowiek i morze”, które jest opowieścią o przegranej, ale i zwycięstwie. Hemingway za tą powieść dostał Nagrodę Pulitzera. Opowiadanie to wtedy i dzisiaj jest uważane za jedno z największych arcydzieł jakie napisał. W roku 1954 za całokształt jego twórczości otrzymał największą nagrodę jako pisarz może dostać: Nagrodę Nobla.

Motto „Człowiek nie jest stworzony do klęski. Człowieka można zniszczyć, ale nie pokonać” przyświecało mu praktycznie przez całe życie, ale w roku 1961 poddał się i popełnił bezsensowne samobójstwo.