Kamienie na szaniec

Kamienie na szaniec to opowieść o ludziach,
którzy potrafią pięknie umierać i pięknie żyć.

Utwór pt. "Kamienie na szaniec" to opowieść o harcerzach, którzy swą młodość poświęcili dla ojczyzny. Okres ich młodości przypadł na okupację hitlerowską. Był to okres trudny i ciężki do przetrwania, szczególnie dla tak młodych ludzi. Mimo to poradzili sobie i nie dali się ugiąć. Dzięki temu wyrośli na porządnych i wartościowych ludzi.
Bohaterowie przedstawieni w książce Aleksandra Kamińskiego potrafili żyć pełnią życia. Nie żałowali sobie niczego, choć nie byli hulaj duszami. Znali umiar i wiedzieli gdzie są pewne granice. Mimo to nigdy nie stawiali się na pierwszym miejscu, zawsze bardziej dbali o innych niż o siebie. Większość czasu poświęcali harcerstwu. To ono ich jednoczyło, sami nie zrobili by nic, dopiero harcerstwo dawało im siłę. Resztę czasu poświęcali nauce. Ich ważnym atrybutem była umiejętność samokształcenia. Uczyli się pilnie, gdyż wiedzieli że jest jedną z form walki z okupantem. Mimo to, że ich harmonogram był napięty nigdy nie brakowało im czasu wolnego, dla siebie, dla rodziny, nigdy też nie odmówili komuś pomocy.

Przez całe swe życie pomagali innym. Jednym materialnie innym duchowo. Robili co mogli by pomóc, by nie stać z boku. Zajmowali się różnymi rzeczami, od produkcji dżemu czy szyb, przez usługi transportowe po jawną, zbrojną walkę z zaborcami. Wszystko to robili dla kogoś, nie dla jednej osoby, lecz dla całej społeczności Warszawy. Zaczynali od prostych symboli na ulicach. Były to kotwice, symbol Polski Walczącej, czy rysunki wyśmiewające Niemców. W późniejszym okresie wieszali flagi polskie na widocznych miejscach, koledzy wręcz prześcigali się w pomysłach udoskonalających ich dzieła. Każdą z tych akcji przeprowadzali z zaciętością, bez chwili wahania poświęcali się. Nie były to akcje chaotyczne typu wszyscy do jednego. Akcje były dokładnie rozplanowane, każdy miał swoje miejsce, swoje zadanie. Byli bardzo zdyscyplinowani, poważnie traktowali swe funkcje w grupie.
Z czasem, gdy dorośleli ich zadania stawały się coraz trudniejsze, a co za tym idzie coraz bardziej niebezpieczne. Chłopcy nie bali się i stanęli na wysokości zadania. Nie zawiedziono się na nich, radzili sobie doskonale! Zaczęli walczyć prawdziwą bronią, ale i do nich strzelano. Nie bali się jednak śmierci, wiedzieli że kiedyś nadejdzie. Woleli sami umrzeć niż patrzeć jak umiera ktoś z ich bliskich. Ginęli w młodym wieku, często w obronie kogoś bliskiego. We wszystkich akcjach troszczyli się o kolegów, nie o siebie. Mieli czyste sumienia. Umierając wiedzieli, że zrobili dla kraju tyle ile było w ich mocy i że więcej zrobić nie mogli. Wiedzieli, że odejdą z godnością i że ludzie będą o nich mówić z godnością. Ale im nie zależało na sławie, czy rozgłosie, chcieli jedynie wolności i trochę swobody. Nie być ograniczanym przez Niemców, którzy wtargnęli do Polski.
Można spokojnie powiedzieć, że bohaterzy z "Kamieni na szaniec" umieli pięknie żyć. Umieli pięknie żyć gdyż dużo dawali innym, nie garnęli do siebie. Wszystkim co mieli dzielili się z bliskimi. Umieli też pięknie umierać, gdyż umierali za innych. Za naszą wolność, za kolegów, w obronie rodzin. Umierali za to byśmy dziś mogli spokojnie żyć i za to powinniśmy być im dziś wdzięczni.