Charakterystyka porównawcza Cześnika i Rejenta.

Głównymi bohaterami komedii Aleksandra Fredro pod tytułem „Zemsta” byli dwaj skłóceni szlachcice: Cześnik Raptusiewicz, i Rejent Milczek. Spierali się oni o mur graniczny, który jeden z nich budował pomiędzy swoim domostwem a posiadłością swego wroga, natomiast drugi niszczył go.

Cześnik był kontrastem Rejenta, jego usposobienie cechowała przede wszystkim impulsywność, gwałtowność, wybuchowość i porywczość. Dało się to zauważyć np. gdy ów szlachcic razem ze swym sługą Dyndalskim pisał list do Rejenta, gdy tylko służący się pomylił ten gotów był użyć siły, aby nie było już żadnych pomyłek. Rejent odznaczał się opanowaniem, spokojem i pobożnością: „Niech się dzieje wola nieba z nią się zawsze zgadzać trzeba.” Jednak pod tą pobożną i cichą powłoką krył się prawdziwy diabeł, który w sprytny, przebiegły, podstępny i utajony sposób stawia na swoim i dąży do celu, nawet jeśli trzeba wykorzystać ludzi do swoich niecnych celów. Tak było gdy po bójce z Cześnikiem spisywał obrażenia murarzy biorących udział w tejże bójce, aby podać za to Cześnika do sądu. Cześnik natomiast cechował się tym, że był: porywczy, nieobliczalny, skory do bójek, często tracił panowanie nad sobą, wpadał wtedy w ogromną złość i robił rzeczy, których później, i tak nie żałował. Jednym z wielu takich przykładów jest wyzwanie na pojedynek Rejenta. Milczek natomiast najpierw myślał a później robił, kombinował, szukał dziury w całym i intrygował. Działał cicho i tak, aby nikt niepożądany nie dowiedział się o jego poczynaniach. Tak było gdy chciał bez wiedzy swego syna (Wacława) wyswatać go z Podstoliną. Raptusiewicz natomiast był bardzo nieśmiały w stosunku do kobiet, na ich widok od razu się zaczerwieniał i stawał się potulny jak baranek. U Rejenta objawiał się straszliwy egoizm, swój cel realizował nawet za cenę szczęścia najbliższych. Nie dopuszczał nawet do myśli, że jego syn mógłby poślubić siostrzenicę swego największego wroga. Czesnik natomiast zachowywał się dość lekkomyślnie, sprawy załatwiał od ręki, „w porywczości nie ma granic”, uciekał się do przemocy, „diabeł pali w tym Czesniku”. Najlepszym tego dowodem było porwanie się razem z grupką pachołków na naprawiających mur murarzy najętych przez Rejenta.

Reasumując, postacie Rejent i Cześnik nie mogą bez siebie istnieć. Cześnik to ogień a Rejent to woda. Jeśli nie było jednego z nich lub, jeśli jeden z nich miał by inny charakter to książka wiele by straciła. Gdyby nie oni w „Zemście”, nie byłoby tylu śmiesznych sytuacji i wydarzeń. Jednym słowem „Zemsta” to Cześnik i Rejent.