Jan Paweł II

Zanim został papieżem, nazywał się Karol Wojtyła. Urodził się w 1920 w Wadowicach pod Krakowem. Jego matka była nauczycielką, ojciec zaś oficerem. Matkę stracił mając 9 lat; trzy lata później zmarł jego starszy brat „Lolek”. W latach 1940-1944 przyszły papież pracował jako robotnik w krakowskich zakładach chemicznych „Slovay” w Borku Fałęckim. Posłany do kamieniołomu tej firmy, napisał na ten temat obszerny wiersz-poemat pod tytułem „Kamieniołom”.
Początkowo Karol chciał zostać aktorem, później bardziej zainteresowało go pisanie sztuk teatralnych; powstało ich sześć, a najbardziej znaną jest „Przed sklepem jubilera”. Wkrótce przekonał się, że nie to jest jego prawdziwym powołaniem i w roku 1946 wyjechał na studia teologiczne do Rzymu. Po powrocie do Polski w połowie 1948 r. otrzymał w listopadzie magisterium na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagellońskiego, a niebawem 16 grudnia tego samego roku, obronił pracę doktorską. W 1964 r. mianowano go arcybiskupem Krakowa, trzy lata później zaś kardynałem.
Wybór Karola Wojtyły na papieża w 1978 r. świat przyjął z zaskoczeniem. Jego poprzednik, Jan Paweł I, zmarł po 33 dniach urzędowania. Pięćdziesięcioośmioletniego Wojtyłę wybrano między innymi dlatego, że Watykan potrzebował papieża silnego i stosunkowo młodego. Jan Paweł II jest wielkim rygorystą w sprawach etyki i moralności seksualnej; żąda by księża unikali polityki i sprzeciwia się kapłaństwu kobiet. Głosi te zasady, obok Ewangelii, wśród katolików rzymskich na całym świecie. Odbył wiele zagranicznych podróży, uważa się bowiem za papieża-pielgrzyma.