Aby zrozumieć dlaczego Polska nie mogła zwyciężyć we wrześniu 1939 roku należy sięgnąć do czasu wcześniejszego, tj. do okresu dwudziestolecia międzywojennego (lata 1918-1939). Polska odzyskała niepodległość w 1918 r. Wiekowy brak własnej państwowości zaważył na sytuacji społeczno-gospodarczej Polski. Do 1918 r. Polska była pod trzema zaborami. Doprowadziło to do wyniszczenia naszego kraju. Pierwszy okres odbudowy kraju był trudny pod względem politycznym i gospodarczym.
Inne państwa traktowały Polskę jako kraj sezonowy, z którym nie warto zawierać sojuszy. Jednak naród polski starał się stopniowo rozwijać przemysł i odbudowywać swoją państwowość. Przemysł zbrojeniowy, mimo osiągnięć, nie był jednak przygotowany do odparcia sił zbrojnych wrogów (Niemiec i ZSRR) we wrześniu 1939 r.
Starcie II Rzeczypospolitej z III Rzeszą zakończyło się klęską Polaków. Wpłynęły na to: wkroczenie wojsk radzieckich w myśl tajnej klauzuli z paktu Ribbentrop-Mołotow oraz ogromna przewaga militarna Niemców przy jednoczesnym braku wsparcia dla Polski ze strony zachodnich sojuszników (głównie Francji i Wielkiej Brytanii).
Hitler rozpoczął agresję na Polskę nie obawiając się ZSRR. Armia niemiecka uderzyła na nasz kraj z trzech stron. 17 września 1939 roku niespodziewanie zaatakowała armia radziecka. Polska została zaatakowana ze wszystkich stron.
Mobilizacja nastąpiła zbyt późno, bo dopiero pod koniec sierpnia 1939 r.
Przebieg kampanii wrześniowej naród polski prowadził w całkowitym odosobnieniu, bez pomocy z zewnątrz. Anglia i Francja wprawdzie wypowiedziały Niemcom wojnę, ale nie podejmowały żadnych odciążających działań. Dawało to możliwość Niemcom użycia przeciw Polsce sił wojskowych pancernych i lotniczych. Niemcy stosowali na szeroką skalę zbrodnicze metody walki.
Mimo zaciętej walki i ruchu oporu nie zdołano oprzeć się sile przeciwników i 5 października 1939 r. nastąpiła kapitulacja. Polska poddała się. Jednak przez 6 lat Polacy walczyli o swoje państwo i ostatecznie zwyciężyliśmy w 1945 roku.